Marije (30) duimt nog steeds: 'Ik hoop maar dat hij het niet ziet'

Sommige kinderen ontwikkelen op jonge leeftijd de behoefte om te duimen, wat uit kan groeien tot een verslaving. Een verslaving die in de meeste gevallen na een paar jaar weer over gaat. Schattig toch, zo'n duimpje in de mond? Voor de dertigjarige Marije ligt dit anders. “Ik duim nog steeds, en ik schaam me dood.”

Doekje

“Al zo lang ik mij kan herinneren duim ik. Of nou ja, duimen… ik zuig op mijn wijs- en middelvinger. En erger nog: ik heb er zelfs een doekje bij. Dit doekje was ooit een bedlaken uit mijn ledikant, die ik in stukken heb gescheurd omdat ik ‘m zo lekker vond ruiken. Een vertrouwde geur, het ruikt voor mij naar thuis. Als ‘ie kwijt was, raakte ik volledig in paniek. Gelukkig had ik meerdere stukken, waardoor het geen complete ramp was als ik het doekje niet terug kon vinden."

"Mijn ouders gingen er vroeger vanuit dat het vanzelf over zou gaan, maar de jaren verstreken en ik bleef duimen. Ze vonden het vreselijk en hoopten dat ik ermee zou stoppen als ze me zouden belonen met iets. Een paar keer is het bijna gelukt: ik kreeg honderd gulden, en zelfs een huiskat. Afplakken met pleisters, Byte-X smeren, mijn doekje verstoppen… Het mocht allemaal niet baten, want na een paar maanden begon ik weer.”

Ontspanning

“Het geeft me zoveel rust. Mijn leven is ontzettend hectisch: ik heb een drukke baan, ga veel uit en ben weinig thuis. Als ik dan thuis ben, word ik volledig ontspannen zodra ik even ga duimen. Alleen mijn allerbeste vriendinnen weten het, zij kennen mij al zo lang en zijn het inmiddels gewend. Ooit gingen we met een groep naar de camping toen ik zestien was. Van die vervelende pubermeiden waren we, en het duurde dus niet lang voor mijn doekje ergens in de boom hing, midden op de camping. Vreselijk vond ik dat, wat een rotstreek! Nu kan ik er wel om lachen, ik zou hetzelfde hebben gedaan op die leeftijd. Ik schaamde me rot, vooral voor de jongens die het zagen.”

Niet bij een man

“In mijn vorige relaties wisten ze het wel, maar probeerde ik het toch voor te doen als iets wat maar incidenteel gebeurde, bijvoorbeeld als ik moe of niet lekker was. Momenteel heb ik geen relatie, maar ben ik wel aan het daten. No way dat ik mijn vingers in mijn mond steek waar een man bij is. Dat is soms wel iets lastiger inslapen als hij ’s nachts blijft, maar met een paar wijntjes achter mijn kiezen lukt het meestal wel. Soms, heel soms, dan draai ik me om en duim ik een paar minuten totdat ik rustig lig. Ik hoop dan maar dat hij mijn gesop niet hoort of het ziet. Mocht het iets worden met iemand, dan stop ik ermee. Tot nu toe is dat niet gelukt, maar dat komt misschien ook omdat het nooit écht nodig was. Ik schaam me als ik naar mijn vingers kijk, die zijn lelijk en gerimpeld. Hopelijk trekt dit nog bij als ik stop.”

Dit artikel verscheen eerder op Ze.nl.