Claudia (48) had een eetverslaving: 'Ik at altijd twee keer zoveel als de rest’

Troost vinden in roze koeken, chips en snoep. Ongezond? Ja, maar voor mensen met een eetverslaving is dit de harde realiteit. Zo ook voor Claudia, die als klein meisje al vluchtte in veel en vet eten, want door te eten voelde ze zich beter. Totdat ze vijf jaar geleden in de spiegel keek en wist dat het zo niet langer kon. Claudia: “Ik besefte me dat ik met dit lijf niet oud zou worden.”

Claudia is inmiddels zelf gewicht-, hormoon- en leefstijlcoach en helpt andere vrouwen gezonder en gelukkiger te leven.

Buitenbeentje

Al in haar jeugd kon Claudia troost vinden in eten. “Op school was ik altijd de kleinste. In mijn beleving was iedereen om me heen groter, slanker en volwassener. Waar mijn leeftijdsgenoten al bij volwassen winkels konden shoppen, had ik nog een kindermaatje. Toen al voelde ik me een buitenbeentje.”

“Op de middelbare school gingen al mijn vriendinnen naar de Havo, maar ik redde dat als enige niet. Ik kwam in een klas terecht met allemaal nieuwe mensen en ik werd gepest. Het gevolg was dat ik me afzonderde door bijvoorbeeld in mijn eentje naar een café te gaan. Om me beter te voelen nam ik dan iets lekkers te eten."

“Ik at eigenlijk altijd het dubbele van wat anderen aten. Nam iemand een roze koek, dan nam ik er twee. Mijn logica was dat je een koekje bij de thee at, dus ook twee koekjes bij twee glazen thee. Eerst kwam ik er nog wel mee weg, omdat ik veel sportte en altijd in beweging was. We woonden bijvoorbeeld aan het water, dus ik surfte veel. Verder was ik gek op dansen.”

Van stevig naar dik

“Pas toen ik begin twintig was en begon met werken ging het mis. Ik ging van stevig naar dik. Dat vond ik niet prettig, dus ging ik nog meer eten om me beter te voelen. Ook ging ik steeds meer nieuwe kleding kopen. In nieuwe kleren voelde ik me namelijk eventjes mooi, totdat ik het een paar keer had gedragen en weer walgde van mijn dikke armen en benen. Dan vond ik dat ik weer nieuwe kleren nodig had, dus ging ik weer shoppen. Het was een vicieuze cirkel waarin ik vast zat.”

“Naarmate ik ouder werd bleef ik stiekem snoepen, maar daar kwamen etentjes met vrienden, uitgaan en veel drinken ook nog bij. Ik was zo ontevreden met mezelf, dat ik er alles aan deed om van dat gevoel te vluchten. Tijdens een vreetbui kon ik het klotegevoel en mijn verdriet even vergeten. Veel eten was gezellig, dus dat hielp. Voor even dan, want de spijt kwam altijd later als ik in bed lag en het maagzuur omhoog voelde komen. Ik sliep slecht omdat ik altijd stijf stond van de suikers en op dat soort momenten dacht ik: nooit meer. Maar de volgende dag begon het riedeltje weer van voor af aan. Ik kon niet uit mijn neerwaartse spiraal komen.”

Dieptepunt

“Het ultieme dieptepunt kwam toen mijn man Bossche bollen op zijn werk trakteerde. Hij nam een aantal overgebleven bollen mee naar huis, die zouden we de volgende dag samen opeten. Totdat ik me opeens besefte dat ik er stiekem al eentje op had. Ik schrok zo van mezelf en dacht: ‘Waar ben je nou mee bezig?!’ Toch was dit nog niet het keerpunt, want er gebeurde op dat moment zoveel in ons leven. Ik had niet alleen twee zware zwangerschappen achter de rug, mijn zus overleed ook nog eens plots aan een aneurisma. Dat was een hele zware tijd. Iets wat mijn ouders niet konden verdragen, dus ik zorgde voor hen. Later werden ook nog eens beide zonen gepest op school en de ellende bleef zich maar opstapelen. Mijn gewicht stond op de laatste plaats.”

Eye-opener

“Totdat mijn vader stierf en vlak daarvoor op zijn sterfbed tegen me zei: ‘Doe wat je zegt, dan lieg je niet.’ Die woorden raakten me diep. Mijn vader en ik grapten samen altijd dat we allebei honderd zouden worden. Hem was het niet gelukt en eigenlijk wist ik zeker dat ik het ook niet zou halen met mijn gewicht. Dat was het moment dat ik wist dat er iets moest veranderen. Ik had hem beloofd voor iedereen te zorgen, mijn moeder, de kinderen, de dieren en het huis in Spanje. Maar één iemand vergat ik: mezelf.”

“Ik ben direct achter de computer gedoken en heb me suf gegoogeld op alles wat met normaal eten te maken had. Ik ontdekte dat ik niet teveel at, maar dat ik teveel van het verkeerde at. Ik stelde mezelf één doel: gezond en fit worden. Ik had altijd geleerd dat calorieën de vijand zijn, maar ik kwam erachter dat je juist calorieën nodig hebt voor energie. Zolang je ze maar uit de juiste voeding haalt. En je kunt heus weleens een koekje eten, maar gewoon niet een heel pak.”

Pure logica

“Ik viel af en kreeg gigantisch veel vragen over wat mijn geheim was. Maar het was geen geheim. Het was pure logica. Ik weet nog dat ik op een verjaardag een aantal bitterballen at en dat iemand vroeg: “Hoe komt het toch dat ik jou alles zie eten, maar dat je toch elk jaar slanker wordt? Jij eet zelfs bitterballen, terwijl ik alleen wat nootjes eet.” Tja, dat viel heel logisch te verklaren. Ik wist namelijk dat er in drie bitterballen net zoveel calorieën zitten als één handje nootjes. Je kan dus prima snoepen, maar veel mensen weten gewoon niet hoe het zit.”

Gewicht-, hormoon- en leefstijlcoach

“Ik verbaasde me er telkens weer over hoe weinig mensen weten over goed eten, dus ik besloot daar iets mee te doen. Ik liet me omscholen en nu leer ik vrouwen precies hetzelfde als wat ik heb gedaan. Als gewicht-, hormoon- en leefstijlcoach help ik vrouwen om weer blij te zijn als ze in de spiegel kijken. We werken samen vanuit een doel en daar passen we het eetpatroon op aan.”

“Mijn relatie met eten is 180 graden gedraaid. Ik zie het nu zo: ik heb eten nodig om me gezond, fit en energiek te voelen. De gezelligheid maak ik zelf. Daar heb ik geen eten meer voor nodig. Natuurlijk heeft het wat tijd gekost om het zo te zien, maar gaandeweg ben ik mijn lichaam steeds meer gaan begrijpen.”

Lees ook: Mayelle's moeder kreeg hoofd-halskanker: 'Ze heeft een blijvend gezwel in haar gezicht'