Paniek in de tent

Dat was een gezellige avond: samen met de familie of een paar vriendinnen heb je lekker gegeten. Maar die riem kan wel een gaatje losser. Dat en zo?n vol gevoel betekent maar één ding: anorexia zorgt voor paniek in de tent.

 

Schrokop. Vreetzak. Varken. Dat laatste is wat je morgen op de weegschaal ziet, en in de spiegel. Wat je aan je kleren zult voelen. En dat is je eigen schuld; had je je maar moeten beheersen. Slecht meisje. Zwak meisje. Het moet weg, en wel nu! Nu, nu, nu!

 

Paniek en zijn gevolgen

Paniek! Want hoe kwam ik van dat gevoel af terwijl ik geen kans had om te sporten of weinig te eten in het bijzijn van iedereen, en ik absoluut niet mijn vinger in mijn keel durfde te steken? Dat volle gevoel, of zelfs voldane gevoel moest weg. Het was pas goed als ik het minst van iedereen at én nog een beetje trek had. Of heel veel trek. Zo niet, dan zwaaide er wat.

 

Van slecht naar slechter

De paniek zorgde ervoor dat ik nog meer in slechte patronen van te veel bewegen en veel te weinig eten verviel. Mijn versie van de balansdag. Als mensen erop aandrongen dat ik nog maar een beetje dit of dat moest eten, of iets moest eten wat op mijn verboden lijstje stond, raakte ik weer in paniek. Zo verviel ik van slecht eetgedrag in? nog slechter eetgedrag.

 

Basta

En daar heb ik nu dus helemaal geen zin meer in. Dat is waarom ik alles in kleine stapjes doe: eerst langzaam per maaltijd iets meer eten, en alleen maar ?veilige? dingen. Gaat de ene maaltijd goed zonder al te veel zorgen, dan is het tijd voor de volgende stap. Zo probeer ik het hoofd koel te houden, al raakt het behoorlijk vaak overhit van het proberen om niet te veel na te denken over wat ik extra heb gegeten. Of dat ene enge wat ik net naar binnen heb gewerkt als toetje.

 

Enge dingen

Pushen om dit of dat te eten werkt dus alleen maar averechts. Toch was het voor mij heel belangrijk om mezelf af en toe voor een flinke uitdaging te zetten, vooral als ik daarna zag dat ik nog altijd geen olifant geworden was, zoals ik voorheen altijd dacht. En hé, dat werkt! Ineens is dat stukje taart (of wat het dan ook is van die ellenlange lijst) een stuk minder eng. Paniek? De volgende keer niet.

 

Babyolifant

Soms komen er in een week heel veel enge dingen op mijn pad. Om mezelf te beschermen, ga ik dan mooi niet op de weegschaal staan. Ha! Dan kan ik ook niet in paniek raken. Take that, anorexia. Ik wacht gewoon op dagen waarop ik me goed voel en geen zorgen maak over mijn gewicht, mijn vetjes of die ronde billen. Dan sta ik erop en denk ik, 'ach, ik ben maar een klein babyolifantje.' En zeg nu zelf, die zijn best schattig, toch? Zonder geinen: met het langzame opbouwen en mezelf de kans geven om te wennen aan nieuwe patronen en gewoontes, kom ik rustig aan. Paniek? Nauwelijks. Van die paasbrunch vanochtend heb ik heerlijk kunnen genieten!

 

Vrolijk Pasen!
________________________________________________________________________________________