Babette (20) heeft anorexia: ‘Een eetstoornis gaat niet over eten’

Veel mensen denken bij anorexia aan het stereotypebeeld dat media vaak schetsen: vel over been, eetbuien en overgeven. Bij veel mensen kun je helemaal niet aan de buitenkant zien dat ze een eetstoornis hebben. Zoals bij Babette, die vanaf haar twaalfde lijdt aan anorexia. Zij heeft nooit eetbuien gehad, is niet graatmager en had geen streefgewicht. Toch is een eetprobleem iets wat blijft, ook toen ze weer op gezond gewicht zat. “Ik had nog steeds een eetstoornis, alleen zag je het niet meer aan mij.”

Gepest

“Op de basisschool werd ik gepest, omdat ik wat dikker was dan de rest. Op mijn twaalfde ging ik voor het eerst naar de middelbare school en wilde hiermee een nieuwe start maken. Helaas kon ik mijn plek niet helemaal vinden en ging het pesten door. Waarom weet ik niet. Achteraf gezien was ik helemaal niet dik, maar het heeft mijn eetstoornis wel getriggerd. Ik werd heel onzeker en wilde afvallen terwijl ik een gezond gewicht had. Eerst was het nog op een onschuldige manier. Ik liet snoep staan en ging wat meer sporten. Dit ging vanzelf doordat ik een stuk langer naar school moest fietsen. Al snel viel ik af. Dit gaf me een geweldig gevoel waardoor ik meer en meer gewicht wilde kwijtraken. Mijn eetpatroon werd heel restrictief. Ik at heel weinig. Vaak sloeg ik ontbijt en middageten over en at ik ’s avonds alleen warm eten. Ik bewoog ook veel. Naast de dagelijkse fietstocht naar school, volleybalde ik drie keer per week. Ik had niet een bepaald aantal calorieën dat ik van mezelf mocht binnenkrijgen, maar het was wel zo min mogelijk. 

Lees ook: Joan: 'Mijn dochter kreeg euthanasie vanwege ondraaglijk oorsuizen'

Geen eetbuien

“Er wordt vaak gedacht dat mensen met anorexia helemaal stoppen met eten, maar het is slechts een klein deel die dit doet. De meesten blijven eten maar compenseren het door te braken, veel te sporten, te laxeren of weinig te eten. Ik heb nooit echt eetbuiten gehad. Ik moest meer en meer van mezelf, dus meer bewegen en minder eten. Toch ben ik nooit helemaal gestopt met eten. Later kwam er daar dagelijks laxeren en braken bij.”

Eetstoornis als afleiding

“Door me bezig te houden met mijn gewicht hoefde ik minder te denken aan de pesterijen. Ik vluchtte van mijn problemen. Door de eetstoornis voelde ik me veilig.”

“Uiteindelijk ben ik gewisseld naar een middelbare school waar ik wel goed op mijn plek zat. Ik werd zekerder van mezelf en kreeg goede vrienden en vriendinnen waardoor ik me steeds minder met de eetstoornis bezig hield.”

Terugval

Op mijn 18^e kreeg ik een terugval. Door een nieuwe studie, nieuwe mensen, nieuwe stad, op mezelf wonen en mijn perfectionisme was ik heel gestrest. Ik begon weer heel veel te sporten en at steeds minder. Uiteindelijk at ik alleen nog maar droog beschuit en magere yoghurt. Ik durfde niets anders te eten.”

 ‘Normaal’ gewicht en toch anorexia

“Momenteel heb ik een redelijk normaal eetpatroon. Ik heb zes eetmomenten per dag waarin ik telkens een klein beetje eet gedurende de dag om zo voldoende energie te hebben en aan genoeg calorieën te komen.”

“Als het over eetstoornissen gaat wordt er vaak gesproken over hoe weinig iemand weegt, maar streefgewicht is niet altijd van belang. De lichamelijke toestand hoort in de gaten te worden gehouden bij anorexia, maar het psychische stuk is vele malen belangrijker. Gewicht zegt namelijk niets over de ernst van de eetstoornis. Een normaal gewicht kan nog steeds slopend zijn voor je lichamelijke toestand door compensatie en kun je er mentaal nog slecht aan toe zijn. Toen ik herstelde naar een gezond gewicht merkte ik dat het ‘label’ anorexia automatisch voor mijn omgeving verdween. Terwijl je op een gezond gewicht pas echt herstelt. Ik moest alles wat ik geleerd heb in therapie tijdens de eetmomenten nog doorzetten. Ik had nog steeds een eetstoornis, alleen zag je het niet meer aan mij.” 

Opgenomen in kliniek

“Ik ben in behandeling geweest bij een eetstoorniskliniek. Ik ben opgenomen geweest, dat betekent dat ik hier dag en nacht was. Ik vond het heel moeilijk dat ik geen controle had en alles voor mij bepaald werd. Al gaf het ook wel rust omdat ik de strijd niet meer alleen hoefde te voeren en nu echt kon werken aan herstel. Ik heb later nog ambulante gesprekken gehad maar momenteel loop ik bij een psychologe in combinatie met een diëtiste om aan achterliggende problematiek te werken. Een eetstoornis gaat namelijk niet over eten, maar om andere problemen - zoals perfectionisme, faalangst, moeilijke jeugd - waar je niet goed mee om kunt gaan. 

Genezen

“Of ik ooit zal ‘genezen’ weet ik niet. Ik kan niet in de toekomst kijken. De vraag moet zijn of ik er voldoende mee om kan leren gaan, zodat het mijn leven niet meer beïnvloedt. Ik geloof zeker dat mensen ervan af kunnen komen, maar dat je altijd nog wel kleine dingetjes houdt. Ik houd hoop dat ik ervan af kom. Ik focus me nu vooral op het beter leren omgaan met het mentale stukje zodat de eetstoornis steeds meer verdwijnt uit mijn leven, zodat ik het niet meer nodig zal hebben als coping-mechanisme.”

“Ik sta nu positief in het leven. Ik leef. Ik studeer. Ik werk. Ik heb vriendinnen. Er is niets mis met mij. Ik ben zoals ieder ander, met wellicht iets meer bagage dan een ander. Ik zie een toekomst en dat is het belangrijkste. De rest komt vanzelf.”

Lees meer over eetstoornissen op de site van MIND. Heb jij een eetstoornis of vermoed je dat iemand in je omgeving een eetstoornis heeft? Zoek (anoniem) hulp via Korrelatie. 

Lees ook: Marissa (28) is geboren met een reuzenmoedervlek: 'Ik werd voor Dalmatiër uitgemaakt’

Beeld: Unsplash