Vriendin met anorexia

Soms zit je beste vriendin niet zo lekker in haar vel. Dan ben je er voor haar met een kopje thee, een goed opluchtend gesprek en gezelligheid. Maar niet iedereen geeft toe dat het niet goed met haar gaat. Ik ook niet.

 

Het viel mijn vriendinnen ineens op dat ik toch wel erg veel afviel en dat perfecte figuurtje viel inmiddels onder de categorie ?eng? en ?ongezond.? En zo gek was dat niet, want ik at ontzettend weinig en sportte heel veel. Ergens wisten ze wel dat er iets niet in de haak was, maar wat? De zorgen stapelden zich op, maar de vraagtekens ook.

 

Het gaat goed-leugen

Het leek heel makkelijk: gewoon een gesprek aanknopen en dan kwam het wel goed. Maar zo werkte het voor mij niet. Als een vriend(in) vroeg hoe het met me ging, "want ik zag er zo mager uit de laatste tijd", dan vertelde ik simpelweg dat alles goed ging. Soms hing ik nog een verhaaltje op over proberen aan te komen, maar dat het nogal lastig ging omdat ik zo petite was. En dat slikten ze.

 

Machteloos

Toch ontkwam ik er soms niet aan. ?Eet eens wat meer toetjes,? en veel andere eet eens meer-tips kwamen voorbij. Maar het was het ene oor in, het andere oor uit. Ik voelde me vooral onbegrepen (hoe konden ze dat nu zeggen) en zag niet echt in dat mensen mij probeerden te helpen. Ik dacht dat ik geen hulp nodig had, want er was geen probleem.

 

Grote last

Als zoiets gebeurde, voelde ik me vooral bedreigd. Ik wilde helemaal niet van mijn eetstoornis af, voor zover ik überhaupt doorhad dat ik er een had (heb). Hulp zoeken was mijn grootste angst, want dat zou betekenen dat ik aan moest komen. Toen ik het me wel realiseerde, voelde ik me een grote last voor iedereen. No way dat ik ze mijn geheim zou vertellen, want ik wist dat ik mensen zou kwetsen. Met mijn leugens, maar ook met het telkens wegduwen. Het geen hulp nodig hebben. En dus wilde ik nog steeds geen hulp accepteren.

 

Do?s

Wat kun je als vriendin in zo?n situatie doen? Probeer ? voorzichtig ? een gesprek aan te knopen. Laat zien dat je er voor haar bent door niet te pushen. Ik vatte dat alleen maar op als 'ze snappen er ook niets van'. Toen ik eenmaal inzag dat ik aan mijn eetstoornis moest werken, vond ik het fijn om te vertellen hoe het allemaal werkt. Waarom ik graag op bepaalde tijden at en meer van die dingen. Het gevoel dat ik iemand kon vertrouwen. Dat was wat ik nodig bleek te hebben. 

 

Don?ts

Ik werd er vooral heel verdrietig van als mensen constant op mijn gewicht en op aankomen hamerden. Natuurlijk moest ik aankomen, maar uiteindelijk is het mijn relatie met eten die niet goed was. Mijn tip is dan ook om die focus een beetje te vermijden. Was ik één kilo aangekomen, dan wilde ik echt niet horen dat het 'maar één kilo' was. Ik had veel meer aan aanmoediging ("Wat knap!") want voor mij voelde het alsof ik de Mount Everest moest overwinnen, en dit pas de eerste heuvel was.

 

Samen eten

Samen eten was niet altijd makkelijk. Het ergste vond (en vind) ik het nog als ik het koken uit handen moest geven. Ik at meer als ik zelf had staan kokkerellen. Uit eten gaan was al helemaal een drama en dat vermeed ik dus ook. Wil je samen met je vriendin eten? Geef haar dan het gevoel dat ze ook inspraak heeft. Als jullie voor iets kiezen wat voor haar ?veilig? voelt, heb je grote kans dat jullie er allebei meer van genieten.

 

Zelf beter worden

Uiteindelijk moest ik zelf inzien dat het niet langer zo kon. Hoe lief ook bedoeld, pushen en adviezen helpen vaak niet zo veel en kunnen overkomen als een bedreiging. Laat vooral zien dat je er voor haar bent door begrip te tonen. Zeker als ze zelf beter wil worden, kun je echt iets voor haar betekenen. Door er gewoon te zijn, samen te lachen en soms misschien te huilen als het even moeilijk is. En nog het meest door gewoon een vriendin te zijn.
________________________________________________________________________________________