Rachel heeft anorexia: 'Ik weeg 35 kilo'

Stel je voor. Je hebt anorexia en doet er alles aan om beter te worden, maar je lichaam is zo kapot dat het bijna geen eten binnenhoudt. Wat je eet, komt er dus ook bijna altijd weer uit. Je wílt aankomen, maar het lukt niet, met alle gevolgen van dien: je bent altijd moe, kunt elk moment flauwvallen en moet dagelijks vloeibaar voedsel binnenkrijgen om nog een beetje te blijven staan. Het is de dagelijkse nachtmerrie van Rachel, die nu een paar jaar vecht tegen anorexia en haar lichaam. Aan Ze vertelt ze hoe.

: “Het begon zo’n drie jaar geleden. Ik at een Mars-ijsje dat er, zonder er echt mijn best voor te doen, gewoon na het eten weer uitkwam. Eigenlijk kwamen er zo van de ene op de andere dag meerdere dingen per dag uit. Daarvoor sportte ik zo’n drie keer per week om af te vallen, maar uiteindelijk ging dat naar zeven keer per week, twee à drie uur per dag. Tot slot ging ik ook nog op mijn calorieën letten; ik werd een wandelende index en wist precies hoeveel calorieën, vetten en koolhydraten waar inzaten. In de loop der jaren heeft de strijd zich ontwikkeld tot een megagevecht tussen brein en lichaam: ík wilde namelijk op een gegeven moment wel weer eten, maar mijn lichaam hield en houdt niks meer binnen. Van een vrouw die 55 kilo woog, en zelfs 70 na haar zwangerschappen, ging ik naar iemand die 35 kilo weegt.”

Nachtmerrie

Hoewel Rachel dus in eerste instantie wilde afvallen, is dat nu zeker niet meer het geval: “Geestelijk gezien heb ik de anorexia redelijk onder controle. Ik ben nu ook alleen maar bezig om aan te komen, maar mijn lichaam werkt niet mee. Het neemt gewoon geen voedingsstoffen meer op en veel van wat ik eet, komt er weer uit.” En dat heeft de nodige gevolgen: “De anorexia heeft mijn lichaam kapotgemaakt. Mijn kaliumwaarde (kalium zorgt onder andere voor de bloeddruk, vochtbalans en samentrekking van spieren) is bijvoorbeeld veel te laag, en daarom moet ik iedere week bloed laten prikken en mij laten onderzoeken door de huisarts. Ter vergelijking: een normaal iemand heeft een kaliumwaarde van 3.5. Ik heb er een tussen de 2.2 en 2.8, en kan daardoor zo een hartstilstand krijgen. Daarom moet ik dagelijks een flinke dosis kalium drinken.” Echt veel helpt dit alleen niet: “Ook de kalium wordt niet goed door mijn lichaam opgenomen.”

Naast een te lage kaliumwaarde, liggen ook Rachels darmen stil, wat haar erg veel pijn bezorgt. Om toch wat binnen te krijgen, leeft Rachel op flesjes Nutrition. Daarnaast blijft ze proberen normaal te eten. “Ik eet alles wat ik kook, al blijft het voor korte duur binnen.”

Doordat Rachel weinig voedingsstoffen binnenhoudt, voelt ze zich vaak energieloos: “Lichamelijk ben ik niks meer. Ik ben 37, maar leef in het lichaam van een 85-jarige en kan soms van de pijn niet eens mijn bed uitkomen. En energie… wat is dat?”

Hulp

Het is geen doen om zonder professionele hulp tegen deze ziekte te strijden, zou je zeggen. Rachel heeft geprobeerd passende psychische begeleiding te vinden, maar dat heeft tot nu toe niets uitgehaald: “Ik heb rondgelopen bij een eetkliniek, maar dat verliep ontzettend stroef en na 2,5 jaar in behandeling te zijn geweest, heb ik de conclusie moeten trekken dat ik daar niet bij geholpen was. Uiteindelijk kon ik door mijn energiegebrek en pijn ook de ritjes naar de instelling niet meer opbrengen. Ik word nu wekelijks in de gaten gehouden door mijn huisarts.”

Hoewel Rachel de strijd met haar lichaam wel zelf moet voeren, hoeft ze dit niet alleen te doen. “Mijn relatie met mijn man Ronald is ijzersterk en hij steunt mij waar hij kan. Daarnaast heb ik nog twee dochters van 10 en 9. Ze vinden het moeilijk om te zien dat mama ziek is, want ik kan vaak niet mee leuke dingen doen, maar ze zijn er wel voor me. We praten thuis ook veel over de anorexia. Het is niet zo dat we het er continu over hebben, maar als ik geprikt moet worden of weer naar het ziekenhuis moet, komt het altijd ter sprake. Daarnaast hebben we op vrijdag altijd een family meeting, zoals we dat noemen: gezellig met zijn allen aan tafel, chips en drinken erbij, en dan nemen we ieders week door, dus ook die van mij.”

Project-a

Niet alleen kan Rachel altijd bij haar gezin terecht, ook heeft ze op internet een mogelijkheid gecreëerd haar verhaal te doen. “Ik wilde mensen laten zien dat anorexia meer is dan alleen maar sabbelen aan een rozijntje of het steken van een vinger in je keel. Ik vind het belangrijk dat ook het somatische aspect, wat anorexia met je lichaam doet, naar voren komt. Daarom ben ik in februari 2011 gestart met ‘Project-a', als onderdeel van mijn normale weblog, 'La Familia B’. In tekst en beeld wilde ik daarmee anorexia uitleggen. Dat is me tot nu toe aardig gelukt.”

Voor Rachel is haar website zowel een uitleg naar de buitenwereld, als een uitlaatklep voor frustraties. Daarnaast haalt ze er kracht uit: “Soms lees ik blogjes van mezelf terug en denk ik: dit of dat is eigenlijk nog steeds niet verbeterd. En dan ga ik er weer over nadenken wat ik eraan kan doen.”
 

Rachel ontvangt via haar site veel steun van bezoekers, waar ze veel aan heeft. Toch levert haar blog soms ook discussies op. “Er is ook veel onbegrip voor mijn situatie. Soms komen mensen met ideeën of oplossingen, af en toe zelfs op een dwangmatige manier. Terwijl, als ze mijn verhaal helemaal hadden gelezen, ze hadden geweten dat ik al heel veel geprobeerd heb, en dat dit niet heeft geholpen.”

Hoewel de site veel voor Rachel betekent, doet dit het ook voor sommige lezeressen. “Ik krijg regelmatig mails van jonge meiden en moeders die zich in mij herkennen en dan vragen ze om raad. Ik kan hen natuurlijk niet echt helpen, maar ik kan ze in ieder geval de goede richting op sturen.”

Toekomst

Het is geen leuke vraag, maar wel een realistische: denkt Rachel nog beter te kunnen worden? “Helemaal beter word ik nooit; daarvoor is mijn lichaam te kapot. Maar het kan beter worden. Hoe? Dat weet ik niet, maar de artsen bij wie ik loop, ook niet. Ze zeggen dat ik ermee moet leven, met de pijn die ik dag en nacht heb.” Ondertussen strijdt Rachel door: “Ik wil weer een fitte vrouw voor mijn man worden, en 200% moeder kunnen zijn voor de meiden. Dus: ik dénk niet dat ik beter word, ik éis het van mezelf.”

Lees ook onze andere real life-verhalen.

Wil je ook je verhaal aan (de leZeressen van) Ze.nl vertellen? Stuur dan een mailtje naar redactie@ze.nl o.v.v. real life verhaal.