Nooit zonder anorexia

 

Alhoewel, twee jaar herstel is best lang? Het wordt nooit uitgesproken ? het feit dat ik het zonder professionele hulp doe overschaduwt dat ? maar je weet wat ze zeggen: één blik spreekt soms duizend woorden. Dan denk ik: hoe lang is twee jaar nu eigenlijk op negen jaar anorexia? Op (bijna) 21 jaar leven? Het is hetzelfde als één koekje uit een heel pak. Bijna niets.

 

Pessimist

Ik snap dat wel. Mensen vinden me een pessimist als het gesprek wat verder gaat en ik mijn ideeën uitspreek. Nooit beter worden. Nee, dat word ik inderdaad niet met zo?n negatieve houding. Ik moet vooral positief zijn, want daar put ik kracht en inspiratie uit. Overal is een oplossing voor. Maar wat als die er niet is?

 

Wat troosteloos zeg

Het liefst zou ik vandaag een knopje uitvinden waardoor ik mijn eetstoornis en alles wat daar bij komt kijken kon wissen. Delete. Maar als dat niet kan, moet je iets anders. Dat is moeilijk te begrijpen. Op internet lees ik vaak dat het maar klaar moet zijn als de discussie gaat over een meisje dat na haar eetstoornis er nog weleens moeite mee lijkt te hebben. Dat ze niet zo in het verleden moet blijven hangen. Maar zo makkelijk is het niet.

 

Tijdmachine: Plus vijf

Vandaag, over vijf jaar. Het is zondag en we zijn op een verjaardag: dat betekent taart. En slagroom. Kom op, Jikke, spreek ik mezelf toe. Van één dotje slagroom word je heus geen olifant.

 

Zo zie ik het

Dat is hoe ik het voor me zie. Ja, het lijkt best op de huidige situatie. Maar dit is mijn realiteit, en mijn toekomst: ik heb een eetstoornis. Al mijn hele leven. Op mijn twaalfde had het pas invloed op mijn gedrag, maar als ik er goed over nadenk, is het er altijd al geweest.

 

De ingrediënten

Perfectionistisch, onzeker, een negatief zelfbeeld en een minderwaardigheidscomplex. Dat zijn niet dingen die ik op mijn twaalfde ineens ?kreeg?. Het zijn karaktereigenschappen. Hiermee bedoel ik trouwens niet te zeggen dat iedereen met deze eigenschappen een eetstoornis heeft. Het is meer dat ik denk dat ik hoe dan ook ? was het niet op mijn twaalfde, dan misschien wel op mijn achttiende ? een eetstoornis zou krijgen. Die karaktereigenschappen verander je niet zomaar. Ze zijn deel van wie je bent, hoe je je gedraagt, en dat waarschijnlijk al jarenlang. Als je verlegen aangelegd bent, kun je twee dingen doen: of je laat het zo, of je gaat ermee aan de slag. Maar dat betekent niet dat je ineens van je verlegenheid af bent. Dat heeft tijd nodig. Sommige karaktereigenschappen raak je nooit kwijt.

 

Niet bij de pakken neerzitten

Ik laat me echt niet op de kop zitten door anorexia. Die delete-knop heb ik misschien niet, maar inmiddels heb ik een heleboel andere knopjes. Als ik me dik voel, druk ik op het olifantknopje. Gelijk speelt één van mijn vele toespraken voor mezelf zich af. Het is haast automatisch. Dat is wat het moet zijn. Automatisch. Een soort immuunsysteem, maar dan voor de evil thoughts van anorexia. De buitenwereld zal niet meer merken dat ik een eetstoornis heb. Alleen ik. Maar ik ben sterker, kan weer genieten van eten en denk aan mijn eigen geluk. Slechts heel af en toe, zoals op slagroommomentjes, zal ze om de hoek komen kijken. Dat kan ik aan.

 

Nooit zonder anorexia

Nooit zonder anorexia. Het was er al, het is er nu, en het zal er later zijn. Zelfs als ik mijn knopjes en firewall niet meer nodig heb, zijn de littekens er nog. Het verdriet van wat ik mijzelf en anderen aangedaan heb. Maar er is ook iets goeds: ik. Anorexia is misschien als de duivel, maar ze heeft me ook geleerd hoe kostbaar mijn geluk is. Ze heeft me gemaakt tot wie ik nu ben door het eeuwige gevecht. Ik heb gewonnen. Nu al, zelfs al is de weg nog lang. Ik win.

Lees ook de vorige columns van Jikke!
________________________________________________________________________________________