Somebody Els: 'Heb jij soms anorexia?'

Ik was een mager meisje. Een 'spillepootje'. Zo eentje zonder vormen. Toen ik jong was deed ik aan topsport, dus ik creëerde wel wat spiermassa. Maar, ook tussen mijn collegaturnsters was ik de dunste. En ik kon er niets aan doen.   

 

Ik heb nooit last gehad van mijn bouw. Op de basisschool en middelbare school werd ik daarover niet gepest. Het viel me dan ook helemaal niet op dat ik niet aan het schoonheidsideaal voldeed. Dit was wie ik was. Je vond me oké, of niet. De enige momenten dat ik echt baalde van mijn lijf, waren de momenten dat ik nieuwe kleding moest kopen. Want als de kleinste maat elke keer weer te groot voor je is, word je vanzelf chagrijnig. 

 

Opmerkingen over mijn lichaam kwamen pas toen ik de volwassenheid bereikte. Ik ging er altijd vanuit dat hoe ouder je werd, hoe minder het uiterlijk van belang werd. Maar dat bleek dus mooi niet. 

 

Heb jij anorexia?

Zo ben ik weleens op mijn werk lukraak aangesproken door een collega die ik nog nooit eerder had gezien, of gesproken. Zonder enige vorm van schaamte keek hij me aan en vroeg: “Heb jij anorexia?” Omdat ik gewend ben dat mensen (vooral vreemden, of vage kennissen) zich bij mij vrij genoeg voelen om werkelijk álles zonder enige belemmering te zeggen, keek ik er niet eens raar van op. Die verbazing kwam pas later.
 

 

Aan het einde van mijn zwangerschap van mijn dochter had ik er maar liefst 17 kilo bij gekregen. Ik was een rond tonnetje. Toen ze er eenmaal uit was, viel ik weer af. Na een jaar vond ik dat ik op een heel fijn gewicht zat. Drie kilo meer dan ik normaal gesproken weeg. Ik voelde me geweldig. Maar hoe hard ik ook mijn best deed, ik kon het gewicht niet houden. En dus, na iets meer dan een jaar, zat ik weer op mijn oude gewicht. Net iets te mager dus.

 

Het laatste jaar is me regelmatig gevraagd ‘of ik wel genoeg eet’. De meeste mensen bedoelen het goed, hoewel ik ook heb mogen constateren dat er mensen zijn die vooral zichzélf even goed willen voelen door zich te richten op mijn gewicht. En laatst, wederom, de vraag of ik een eetstoornis heb. Zonder schroom, zonder schaamte. Gewoon, hup, die vraag stellen. Eeeeh… nee vriend, ik heb geen eetstoornis. En als ik die wel zou hebben, denk je dan echt dat ik dat aan jou, een wildvreemde, zou toegeven?

 

Wie valt er nog binnen de norm?

Luister, ik heb geen eetstoornis. En ja, ik eet goed. Ik ben gewoon smaller dan de norm. Net als dat er mensen bestaan die breder zijn dan de norm. En je hebt ook mensen die kleiner zijn dan de norm, of langer zijn dan de norm. Je hebt mensen met een lichte huidskleur, mensen met een donkere huidskleur. Lichtgetinten, die heb je ook. 

 

Is er überhaupt iemand die nog binnen de norm valt? Afschaffen die norm. Die hoort er niet te zijn.