De lange weg naar een baby #8: Groen licht!
Mijn naam is Lieke. Ik ben 28 jaar en ik leid het leven waar ik vroeger altijd van droomde. Ik heb een geweldige vriend, we wonen samen in de Randstad in een huisje waar we zeker nog twintig jaar kunnen blijven en mét een boompje in de tuin. Zonder beestje, dat dan weer niet. We hebben allebei een goede baan en genieten van onze tijd samen. Ons leven is bijna compleet. Er is echter nog een grote wens.
Huilbui bij de arts
Daar zitten we weer. Met z'n tweetjes tegenover de arts. Ik voel me opgewekter dan alle andere keren dat ik daar zat, omdat ik het gevoel heb dat we nu écht actie gaan ondernemen. Dat gevoel wordt echter direct de kop ingedrukt, als onze arts zegt: "Je bent een maand te vroeg!". Hè? Te vroeg? Ik mocht toch halverwege april terugkomen? De grond onder mijn voeten zak weg en ik voel me meteen een stuk slechter. En schuldig. Heb ik niet goed geluisterd? Sowieso heb ik er een handje van om mezelf alles aan te trekken, me schuldig te voelen en te denken dat ik het niet goed doe. Het eerste wat ik dan ook wil terugzeggen is 'oké, dan wachten we nog een maandje', maar mijn hersenen herstellen zich in een fractie van een seconde. We gaan helemaal niet nog een maand wachten. Ik ben er klaar mee. Ik wil actie. En dat laat ik merken: de tranen stromen over mijn wangen en onze arts ziet gelijk dat het menens is.
Spanningen
De arts ziet duidelijk dat ik gespannen ben en dit echt graag wil. Ze weet me met haar woorden niet per se op te beuren, maar ze is wel realistisch. Ze zegt dat ze me niet kan beloven dat ik ooit zwanger de deur uit loop. Gelukkig blijf ik ook realistisch en begrijp dit, maar confronterend is het wel. Daarnaast vraagt de arts zich af of het geen spanningen tussen mij en mijn lief oplevert. Daar kan ik kort over zijn: mijn vriend is zó super lief. Hij wil altijd met me praten, is er voor me en gooit zijn arm over mijn schouder als ik dat nodig heb. Andersom doe ik dat uiteraard ook, maar op de een of andere manier gaan mannen er toch wat anders mee om. Hij is optimistisch, waar ik soms best down kan zijn. Maar om even terug te komen op die spanningen. Nee, dat is bij ons niet aan de orde. We hebben een leuk leven en dat houden we graag zo! Een kindje is de kers op de taart, maar de taart zonder kers is ook heerlijk.
Eerste behandeling
Na de tranen en het realistische gesprek is het tijd voor de arts om het IUI-boekje erbij te pakken. Ze durft het aan, yes! We mogen starten met een IUI-behandeling. Dit is inseminatie met hormoonspuiten en dat betekent dat ik bij de start van mijn eerstvolgende menstruatie (komende week) moet beginnen met het inspuiten van hormonen. Net zolang totdat er twee of maximaal drie eitjes gerijpt zijn. Op het moment van de eisprong word ik geïnsemineerd en dan mag ik keurig netjes plaatsnemen op het wachtbankje. O-M-G. Het gaat gebeuren! Tenzij, er is nog één maar: ik komende week niet ga menstrueren. En dat zou natuurlijk mijn allergrootste wens zijn.
Lees hier de eerdere blogs van Lieke:
#1: Ons geheim
#2: In de achtbaan naar de vruchtbaarheidsarts
#3: Een onbehandelde SOA
#4: Een negatieve uitslag
#5: Confronterende vragen
#6: Zeg dit wél tegen een vrouw met een onvervulde kinderwens
#7: Licht aan het einde van de tunnel?
Lees ook: Wil jij zwanger worden? Dan vind je hier alles wat je moet weten
