Isabel: 'Mijn zus kreeg twee miskramen en ik werd zwanger'

Zwanger

Ondertussen bleef bij Isabel haar ongesteldheid uit. "Ik deed er een beetje luchtig over, want ik had toch echt de bekende pijn in mijn buik, maar toch bleef het weg. Uiteindelijk heb ik een test gehaald. En tot mijn grote schrik bleek ik zwanger! Enorm gewenst, maar niet gepland. Mijn vriend en ik waren pas anderhalf jaar samen en we hadden net een nieuw huisje. Een kindje paste totaal nog niet in ons plaatje. Bovendien durfde ik het met niemand te delen. Ik moest mijn zus vertellen dat ik ongepland zwanger was, terwijl zij en haar vriend een tijdje daarvoor hun kindje verloren hadden. Zenuwachtig trok ik de stoute schoenen aan en ging ik op weg naar mijn zus. Maar mijn angsten bleken nergens voor nodig. Mijn zus was voor de tweede keer zwanger, één weekje langer dan ik! Mijn geluk kon niet op."

Miskraam

"Toen was daar het moment van de eerste echo. Mijn zus moest een paar dagen eerder dan ik, en ik was zo benieuwd. Maar ik hoorde niks. Toen ik mijn ouders belde om om een update te vragen, bleek dat het kindje in de buik van mijn zus niet meer leefde. De wereld zakte onder mijn voeten weg. Hoe kon dit nou? Alles ging zo goed en we waren zo blij! Mijn zus was al een halfjaar aan het proberen zwanger te worden en het werd haar twee keer niet gegund. En ik, haar kleine zusje, werd binnen een poep en een scheet zwanger, zonder er enige moeite voor te doen. Toen ik zelf op moest voor de echo zag ik ons kleine wondertje rondzwemmen in mijn buik... Ik was dolgelukkig, maar het was zo ontzettend dubbel. Ik moest iedereen gaan vertellen dat ons kindje wél gezond was."

"Toen brak er een heftige tijd aan. Mijn zus had heel veel moeite met het feit dat ik, haar kleine zusje, zwanger was, terwijl zij gecurateerd moest worden van haar wondertje. Ik kon niet eens aan haar zijde staan om haar te steunen. Natuurlijk wilde ik dit heel graag, maar dit was te heftig voor ons allebei. Daarnaast hadden ook mijn ouders het er erg moeilijk mee: een dochter met heel veel verdriet en een dochter die zwanger was van hun eerste kleinkindje. Deze periode was moeilijk. Ik had mijn zus nodig en ik wist dat ze mij ook nodig had. Maar het was te confronterend. Van mijn moeder hoorde ik bijvoorbeeld dat ze had gezegd dat ze graag wilde dat het háár moment was, en dat ze er moeite mee had dat ik als zusje ook zwanger was. Maar dat heb ik nooit van haar persoonlijk gehoord."

Geen vreugde

"Ik accepteerde dat ze tot op zekere hoogte geen contact met me wilde. Ik heb me heel erg aangepast. Als we met de familie bij elkaar waren, moest ik me constant inhouden", zegt Isabel. "Om haar te ontlasten werd er dan niet of nauwelijks over mijn zwangerschap gepraat. Als ik haar voorbijliep hield ik mijn buik zo veel mogelijk in. Ik voelde haar pijn, maar ik vroeg me aan de andere kant ook af of zij mijn geluk wel voelde. Ik mocht dan niet gepland zwanger zijn, de baby was wel gewenst voor ons. En natuurlijk wilde ik niets liever dan haar net zo gelukkig zien."

"Maar toch, als de situatie andersom was geweest, had ik denk ik hetzelfde gevoel gehad. Ik snapte haar wel. Maar ik vond ook dat mijn zwangerschap niet zomaar vergeten kon worden. Er was dan wel veel verdriet, maar ook veel blijdschap. En dat werd, naar mijn idee, af en toe een beetje weggedrukt. Ik heb de eerste twintig weken niet echt kunnen genieten van het feit dat ik zwanger was, behalve als ik samen met mijn vriend was. Zelf deed ik geen pogingen tot contact. Ik wilde dat natuurlijk wel, maar wilde het ook aan haar overlaten. Ik wist niet precies hoe ver ik kon gaan. Als zij er wat over zei, dan gaf ik ook weer een beetje toe, en zo ging het langzaam verder."

Sms'je

"Op de dag dat ik op ging voor mijn 20-wekenecho, stuurde mijn zus ineens een sms'je om ons succes te wensen, en of ik wilde laten weten of alles goed was. Ik was verrast, blij en opgelucht: eindelijk een kleine doorbraak. Vanaf dat moment ging het iedere week steeds een beetje beter. Ze wilde na een tijdje bijvoorbeeld ook aan mijn buik voelen. Toen ik wist dat we een meisje kregen, heb ik haar een brief geschreven en gevraagd of ze peettante van haar eerste nichtje wilde worden. Ontzettend spannend, maar ze zei volmondig ja. Ik genoot van het betere contact, maar nog steeds was het voorzichtig. Ik hoopte nog steeds dat ze ook zwanger zou worden."

Zwanger!

Zo ging de tijd langzaam voorbij, totdat het meest onwaarschijnlijke toch gebeurde. "Mijn zus belde me: haar ongesteldheid bleef uit", zegt Isabel. "Ze vroeg of ik een zwangerschapstest wilde halen voor haar. Ik voelde me heel bijzonder dat ik dit voor haar mocht doen! Je had de mensen moeten zien kijken: een zwangere vrouw die zo'n test haalt, ze zullen wel gedacht hebben. Toen ze de test gedaan had, vertelde ze me meteen dat de uitslag positief was, al was het natuurlijk nog heel pril. Maar haar gevoel was goed en dit bleek terecht. Mijn zus en ik zijn samen nog zo'n vier maanden zwanger geweest. In februari 2011 zette ik een gezonde dochter, Kris Sophie, op de wereld, en mijn zus beviel een paar maanden later, eind juli, van haar dochtertje Indy."

"Als zussen hebben wij elkaar nooit iets kwalijk genomen. We hebben, toen we weer beter contact hadden, nog veel gepraat over de situatie en geen van ons beiden is of was boos op de ander. Alles kwam alleen op het verkeerde moment. Dit hele gebeuren heeft ons heel ver uit elkaar gedreven, maar uiteindelijk zijn we heel dicht bij elkaar geëindigd. Samen met onze mooie dochtertjes."

Dit verhaal verscheen eerder op Ze.nl.