Nina (27) wil nooit moeder worden

Ik ken een hoop vrouwen van mijn leeftijd die als kind al aan het sjouwen waren met poppen of Barbies. Het leek alsof ze er geen genoeg van konden krijgen. Ik heb daar nooit interesse in gehad. Ik wilde altijd liever tekenen, schilderen of kleien. Als het maar iets creatiefs was, dan maakte je mij helemaal blij! Ik kreeg ooit voor mijn vijfde verjaardag een mooi poppenhuis, waar ik werkelijk waar nog nooit mee heb gespeeld. Vanaf dat moment wist ook mijn omgeving genoeg: Nina maak je niet blij met poppen.

Oppasbaantje?
In mijn puberteit veranderde er niets. Vriendinnen om mij heen waren stiekem toch wel heel erg hyper als een bekende zwanger werd of een baby kreeg. Mij heeft het nooit iets gedaan. Ik heb nooit interesse gehad in een oppasbaantje om mijn geld te verdienen in de avonduren. Toevallig heb ik één avondje met een vriendin samen op haar oppaskindje gepast. Ik kon wel juichen toen dat kind eenmaal in bed lag en wij lekker konden kletsen op de bank tot de ouders terug kwamen met de portemonee. Bedankt en tot ziens!

Leven zonder kinderen
Inmiddels ben ik 27 en heb ik een aantal jaar een vriend. Al in de beginperiode van onze relatie heb ik hem duidelijk gemaakt dat ik geen interesse heb in het krijgen van kinderen, wanneer dan ook. Wat mij betreft was mijn leven leuk genoeg en zou een kind er alleen maar ellende aan toevoegen. Op dat moment was mijn vriend het ermee eens. We waren jong, wilden carrière maken, reizen en een huis kopen. Een kind zou absoluut niet in het plaatje passen.

Toch stiekem een kinderwens?
Maar nu is zijn zus zwanger. Een paar maanden geleden kondigde ze dat aan tijdens een familiegelegenheid. Mijn schoonouders waren in tranen en iedereen leek zielsgelukkig. Sindsdien lijkt er ook bij mijn vriend iets te zijn veranderd. Hij is heel betrokken bij de zwangerschap van zijn zus. Hij gaat er wekelijks langs, legt alles vast op de foto en kan in de winkels niet meer voorbij schappen met babyspullen lopen zonder iets in zijn mandje te stoppen.

Op zich vind ik dat natuurlijk erg lief en zijn nieuwe neefje of nichtje zal ook altijd welkom zijn bij ons thuis. Maar ik zit nog steeds niet te wachten om zelf een kind te krijgen. Sterker nog: Als ik zwanger zou blijken, zou ik direct een abortus laten plegen. Een kind past niet bij mij. Ik hoop dan ook niet dat mijn vriend, nu dankzij de zwangerschap van zijn zus, op het idee komt dat hij ook ooit vader wil worden. Ik durf het onderwerp niet op die manier aan te snijden, omdat ik heel bang ben voor zijn reactie.

Ik heb Ze.nl geschreven, omdat ik benieuwd ben hoe andere jonge vrouwen hierin staan. Ben ik echt de enige die geen leven met luiers, slapeloze nachten en opgezwollen tepels voor zich ziet?