Bevallingsverhalen: Gadverdamme!

Eerder schreef ik over mijn gebrek aan een kinderwens. Ik moet zeggen dat de introductie van het programma Bevalingsverhalen hier nog een schepje bovenop heeft gedaan. Immers: een baby wordt niet geboren voordat er zich satanistische praktijken onder de gordel hebben afgespeeld. De vrouwelijke vagina, sowieso al niet in de rij voor een schoonheidsprijs, scheurt volledig uit zijn voegen tot er slechts een grote vleeswond overblijft. En dat alles zodat er een klein, bebloed wezen uit tevoorschijn kan komen.

Helse pijn als missie
De makers van Bevallingsverhalen lijken er hun missie van gemaakt te hebben om deze schrijnende situatie zo visueel mogelijk in kaart te brengen. Allereerst lijkt hun voorkeur uit te gaan naar oncharmante, hoogzwangere Engelsen met acné. Het daarop volgende uur krijgt de kijker een letterlijk kijkje 'in de keuken', terwijl de kersverse mom-to-be haar longen eruit schreeuwt van de pijn.

Ik vraag het me af, wat toch de schoonheid zou moeten zijn van zo'n bevalling. Wat is er nu eigenlijk zo wonderlijk aan? Helse pijnen, diepe scheuren, bezwete rode hoofden en bevende mannen aan de zijlijn. Om uiteindelijk, want zo gaat dat in het programma, te zien hoe er een klein, glibberig mensje op moeders buik wordt neergepleurd. Met mijn mond open staar ik naar het ritueel en - Excuse my French - ik ruik de stank van zweet, slijm en erger alsof ik zelf in de ruimte sta.

Karma
Mede daarom zie ik het niet gebeuren dat ook ik ooit krijsend van ellende met mijn benen in de beugels lig, terwijl er zich drie gyneacologen om mijn kruis verzameld hebben. Maar je zult het net zien: juist ik, als schrijfster van deze ietwat brute column, zal er ooit aan moeten geloven. Met veel berouw zal ik dan terugdenken aan deze column, terwijl ik mijn totaalruptuur in een donutkussen heb verborgen.