Femke: 'Tijdens de weeën kwam ik erachter dat ik zwanger was'

 

 

"Mijn leven voor mijn ‘zwangerschap’ zag er goed uit", vertelt Femke (21) aan Ze.nl. "Ik had een vriend, Frank, we hadden veel feestjes en gingen veel uit eten. We genoten volop van het leven. We woonden niet samen; we hadden wel plannen om een huis te kopen maar we gingen eerst eens rustig rondkijken. Ik was destijds twintig jaar oud toen ik zomaar op de een of andere dag mama was. Inmiddels is onze dochter al zeventien maanden oud.”  
 

 

“Negen maanden lang heb ik nooit gemerkt dat ik zwanger was. Ik had nog niet heel lang een relatie met Frank, mijn vriend, dus op dat moment dachten we er nog niet aan. We wilden in de toekomst wel kinderen maar eerst een huis natuurlijk. Ik slikte ook gewoon de pil, maar die is dus niet 100% betrouwbaar. Ook ben ik altijd gewoon ongesteld gebleven. Ik ben geen persoon die het allemaal keurig bijhoudt qua dagen, ik zie het altijd wel. Maar het kwam wel gewoon iedere keer om de vier weken.”
 

Maar merkte Femke dan niks aan haar lichaam? “Ik sportte heel veel, ik heb tot en met achteneenhalve maand gewoon nog gesport. Ik zat op volleybal en we hadden een nieuwe trainer die voornamelijk de buik- en beenspieren traint en daar deed ik vrolijk aan mee. Ik heb toen wel een dikke week last gehad van mijn buik maar ik dacht dat het m’n buikspieren waren en het ging ook vanzelf allemaal wel weer over.  Ik heb een periode van vier weken gehad dat ik echt heel erg moe was. Maar ik werkte heel veel; ik ging iedere ochtend om 5:00 uur uit bed en mijn vader was ook heel ziek dus ik stopte al mijn energie in hem. Daardoor ging ik wat meer eten en kwam ik vijf kilo aan. Ik droeg gewoon altijd maatje 36 en m’n buik was gewoon helemaal plat. Dus dat ik wat aankwam dat viel een beetje op maar niet extreem.”  

 

Eind oktober in 2013 ging Femke gewoon die ochtend vroeg weer naar haar werk. “Toen ik rond elf uur in de ochtend weer thuis was, ging ik samen met mijn vader een visje halen bij de visboer. Ik eet normaal gesproken nooit vis maar een portie kibbeling kon er wel in.” ‘s Middags werd Femkes vader een beetje beroerd van de vis en nog geen uur later moest ook Femke constant naar de wc en kreeg ze soms wat steken in haar rug. “Ik had die ochtend me gewoon wat vertild dacht ik. Ik ben maar even op bed gaan liggen want ik was ook moe en dacht: van slapen wordt het vast wat minder.” Om zes uur ‘s avonds werden de steken in haar rug echter vreselijk. “Ik moest overgeven en zat soms, om de steken op te vangen in mijn rug, op mijn handen en knieën. Het ging echt niet goed. De pijn werd alleen maar erger. Mijn moeder kwam om half 8 weer even kijken. Die hield - dat vertelde ze later - ongemerkt de tijd wat in de gaten. Ze vroeg al voor de grap: ‘Je bent toch niet aan het bevallen?!'"
 

“Ik heb haar dom aangekeken en ze heeft toen besloten de dokterswacht te bellen. Om 8 uur ‘s avonds zaten we in de auto naar de dokter. Ze dachten aan nierstenen en dit waren de aanvallen; ik zat op de achterbank op mijn handen en knieën. Eenmaal aangekomen moest ik maar even in de wachtruimte plaatsnemen. Maar omdat ik direct weer op de grond lag werd mijn klacht erg serieus genomen en werd ik direct geholpen.”

 

Alles werd onderzocht, maar de dokter kon de niersteenaanvallen niet plaatsen. "Dus kwam er een inwendig onderzoek. ‘Nou Femke, je bent aan het bevallen en je hebt al negen centimeter ontsluiting’, zei de dokter plots. Ik hoorde niks meer... Pijn: dat was het enige wat ik had. Ik weet alleen nog dat ik in de ambulance zat en dat ik zomaar in de verloskamer lag. Mijn moeder heeft later verteld dat ze met spoed Frank heeft gebeld, want die wist nergens van. Om tien uur was hij bij me. Het enige wat ik tegen hem heb gezegd was: ‘Je bent toch niet boos?’ Dit heb ik wel driehonderd keer herhaald." Om kwart voor elf ‘s avonds lag er een prachtige en gezonde dochter bij Femke op de borst. "Ik kon het niet bevatten en geloven wat er allemaal was gebeurd. Dit was een hele mooie droom dacht ik.”

 

Wat Femke dacht toen ze daar in het ziekenhuisbed met haar dochter in haar armen lag? “Niks. Het klinkt stom maar ik dacht even helemaal niks. Nadat onze dochter geboren was moest de placenta nog komen. Helaas kwam die niet, dus moest ik nog even naar de operatiekamer. Toen ik wakker werd lag ik op de gang van de IC. Dit was raar wakker worden. Ik moest echt even denken waarom ik daar lag. Totdat Frank, de verpleegkundige en onze dochter eraan kwamen. Toen besefte ik dat ik een kerngezonde dochter op de wereld had gezet.”
 

Femke & haar dochter Hannah
 

En de babykamer dan? Femke was natuurlijk totaal niet voorbereid. “We hadden helemaal niks. Echt niks. Die nacht moesten we even blijven in het ziekenhuis vanwege de controles voor onze dochter. De volgende morgen hadden we het op Facebook gezet en binnen no time stond het huis van mijn ouders bomvol met kinder- en babyspullen. Frank ging opzoek naar een leuke naam: dit is Hannah geworden. Mijn ouders boden aan om eerst zolang bij hen in te trekken zodat we vanuit daar rustig konden kijken voor een ander huisje. Dit heeft vijfeneenhalve maand geduurd totdat we ons eigen huis hadden.” 

 

“Frank en ik hebben elkaar soms echt de eerste paar weken aangekeken van: wat gebeurt er allemaal? De slapeloze nachten en de krampjes; dit was soms echt wel zwaar. We waren nergens op voorbereid, dus het overkomt je allemaal. Maar één ding wisten we vanaf minuut één zeker: dit mooie meisje hoort bij ons en gaan wij goed voor zorgen. Verder zijn wij heel nuchter dus het moet gewoon. We moeten er samen voor gaan!”

 

Femke kijkt er nu positief op terug: “Ik vind het een bijzonder verhaal. Ik hoorde vaker over vrouwen die niet wisten dat ze zwanger waren, maar dan kon ik het nooit geloven. We zijn nu hartstikke gelukkig met onze dochter! We genieten met volle teugen van Hannah: dit meisje hoort bij ons. Het was ook een bijzondere periode. Mijn vader was er gelukkig bij, daar kijk ik nu heel trots op terug. In december heeft hij jammer genoeg de strijd tegen zijn ziekte verloren. Het is jammer dat hij er niet bij kan zijn, want inmiddels mogen we nu echt meemaken wat zwanger zijn is: we verwachten in september ons tweede kindje!”