Aline: Ik heb spijt van het krijgen van kinderen
Ooit was het Aline haar grootste droom: trouwen en heel veel kinderen krijgen. Nu, 22 jaar later, kan ze alleen maar terug kijken op een ‘vervelende tijd’. “Ik zou nooit meer kinderen nemen als ik het over kon doen.”
“Ik was vroeger echt zo’n meisjesmeisje dat maar één droom had: trouwen en een gezin”, vertelt Aline (48). “Carrière maken? Ja, leuk! Maar niet voor mij weggelegd… Op nummer één stond bij mij gewoon een groot gezin. Na de trouwerij met mijn grote liefde was ik al snel zwanger. Wat was ik blij! Helaas was het geen fijne zwangerschap waarbij ik op een roze wolk kon zitten. Ik heb misschien van de negen maanden twee weken kunnen genieten. De overige weken was ik alleen maar ziek, zwak en misselijk.”
Postnatale depressie
Nadat Aline was bevallen van een zoon ging het alleen maar slechter met haar. “Ik kreeg last van een postnatale depressie. Ik kon mijn zoon niet eens aankijken, zonder depressieve gevoelens te hebben en te huilen. Ik vond het zo erg! Hoe kan een moeder nou niet van haar eigen kind houden? Ik dacht dat ik gek werd. Na een tijdje werd ik er - in mijn ogen net op tijd - voor behandeld. Met de juiste medicijnen en een wekelijkse meeting met een psycholoog ging het na een tijdje gelukkig beter. Ik werd een sterker persoon en kon weer een beetje van het leven genieten en zo ook van mijn zoontje. Het ging na een jaar zo goed dat mijn man en ik een tweede kindje aandurfden. Ik raakte al snel zwanger van nummer twee.”
Nadat Aline was bevallen van een zoon ging het alleen maar slechter met haar. “Ik kreeg last van een postnatale depressie. Ik kon mijn zoon niet eens aankijken, zonder depressieve gevoelens te hebben en te huilen. Ik vond het zo erg! Hoe kan een moeder nou niet van haar eigen kind houden? Ik dacht dat ik gek werd. Na een tijdje werd ik er - in mijn ogen net op tijd - voor behandeld. Met de juiste medicijnen en een wekelijkse meeting met een psycholoog ging het na een tijdje gelukkig beter. Ik werd een sterker persoon en kon weer een beetje van het leven genieten en zo ook van mijn zoontje. Het ging na een jaar zo goed dat mijn man en ik een tweede kindje aandurfden. Ik raakte al snel zwanger van nummer twee.”
Ook deze zwangerschap was niet fijn voor Aline. Het eerste halfjaar kon ze alleen maar overgeven. "Het was zelfs zo erg dat ik een aantal keren in het ziekenhuis belandde. Ook de laatste drie maanden kon ik niet genieten, toen moest ik bedrust houden wegens instabiele bekkens. Ik had nog zo gehoopt dat ik van deze zwangerschap wel kon gaan genieten, maar helaas… Deze was misschien nog wel erger dan de eerste zwangerschap. Bij mijn tweede zwangerschap zei ik dat dit de laatste zwangerschap ooit van mij zou zijn. Ik trok het gewoon echt niet. En ja hoor: ook na de bevalling van mijn tweede zoon kreeg ik weer een postnatale depressie… Zat het dan nooit mee?”
Vreemdgaan
De relatie tussen Aline en haar man werd er ook niet beter op. Hij ging in het begin elke week weleens naar de kroeg, onder het mom van ‘even uitblussen’. “Nou prima, maar al snel ging hij steeds vaker, zelfs doordeweeks. Maar ‘de kroeg’ bleek helemaal geen kroeg te zijn, maar een andere vrouw. Hier kwam ik pas na een lange periode achter. Toen het met mij slecht ging, hing hij hem er blijkbaar gewoon ergens anders in.”
De relatie tussen Aline en haar man werd er ook niet beter op. Hij ging in het begin elke week weleens naar de kroeg, onder het mom van ‘even uitblussen’. “Nou prima, maar al snel ging hij steeds vaker, zelfs doordeweeks. Maar ‘de kroeg’ bleek helemaal geen kroeg te zijn, maar een andere vrouw. Hier kwam ik pas na een lange periode achter. Toen het met mij slecht ging, hing hij hem er blijkbaar gewoon ergens anders in.”
Aline had haar man ermee geconfronteerd. Ook al zei hij dat hij ermee zou stoppen, toch durfde Aline het niet meer aan en wilde ze niet nog meer pijn krijgen. “Er zat niets anders op dan scheiden. Ik hield zielsveel van hem, maar ik kon hem gewoon echt niet meer vertrouwen. Achteraf was de scheiding een goede beslissing. Via via hoorde ik dat hij veel vaker was vreemdgegaan, ook al voor en tijdens mijn zwangerschappen.”
Alleenstaande moeder
Het leven als alleenstaande moeder viel Aline zwaar. “Ik zat slecht in mijn vel. Probeerde hard te werken en goed voor mijn kinderen te zorgen. M’n kinderen waren moeilijk en vaak onhandelbaar. De oudste heeft ADHD en de jongste is autistisch. Hierdoor wilden mijn ouders op een geven moment ook niet meer oppassen. Zij konden het op hun oude dag gewoonweg niet meer aan. Het enige wat ik toen kon doen was minder werken, zodat ik mijn kinderen zelf uit school kon halen. Een naschoolse opvang zat er door te weinig geld helaas ook niet in.”
Het leven als alleenstaande moeder viel Aline zwaar. “Ik zat slecht in mijn vel. Probeerde hard te werken en goed voor mijn kinderen te zorgen. M’n kinderen waren moeilijk en vaak onhandelbaar. De oudste heeft ADHD en de jongste is autistisch. Hierdoor wilden mijn ouders op een geven moment ook niet meer oppassen. Zij konden het op hun oude dag gewoonweg niet meer aan. Het enige wat ik toen kon doen was minder werken, zodat ik mijn kinderen zelf uit school kon halen. Een naschoolse opvang zat er door te weinig geld helaas ook niet in.”
“M’n ex-man was - wanneer de kinderen 9 en 11 waren - helemaal uit hun leven verdwenen. Ik kreeg een brief van hem waarin hij vertelde dat hij naar het buitenland ging verhuizen om met zijn nieuwe liefde samen te wonen. Hierbij zou hij het contact verbreken. Ik vond het voor mijn kinderen heel erg. Ze gingen eens per maand een weekend naar hem toe en hadden het altijd erg naar hun zin. Ook ik vond het fijn, even lekker een weekendje op adem komen. Tijdschriftje erbij en lekker televisie kijken. Iets waar ik normaal nooit aan toe kwam. Mijn ex-man heeft mij nooit alimentatie gegeven. Dus financieel gezien veranderde er niets voor mij en de kids.”
Onhandelbaar
“De jaren die kwamen werden nog moeilijker. Toen mijn kinderen in de puberteit kwamen waren ze helemaal niet meer in de hand te houden. M’n oudste zoon werd voor de eerste keer op z’n 15e aangehouden voor diefstal. Je kunt wel voorstellen hoe erg - en vooral beschamend - het is om als moeder zijnde je kind op te halen bij het politiebureau. Ik heb mijn kinderen altijd geleerd om zich netjes te gedragen, en toch deden ze dit. Ik denk dat ze in de puberteit echt hun vader en daarbij een voorbeeldfiguur misten. Bij de oudste ging het al snel van kwaad tot erger; stelen, stoppen met school, uitgaan, drugs en nachtenlang wegblijven. Ik had hem echt niet meer in de hand. Ik had in die periode echt iemand nodig die mij bijstond. Helaas stond ik er alleen voor.”
“De jaren die kwamen werden nog moeilijker. Toen mijn kinderen in de puberteit kwamen waren ze helemaal niet meer in de hand te houden. M’n oudste zoon werd voor de eerste keer op z’n 15e aangehouden voor diefstal. Je kunt wel voorstellen hoe erg - en vooral beschamend - het is om als moeder zijnde je kind op te halen bij het politiebureau. Ik heb mijn kinderen altijd geleerd om zich netjes te gedragen, en toch deden ze dit. Ik denk dat ze in de puberteit echt hun vader en daarbij een voorbeeldfiguur misten. Bij de oudste ging het al snel van kwaad tot erger; stelen, stoppen met school, uitgaan, drugs en nachtenlang wegblijven. Ik had hem echt niet meer in de hand. Ik had in die periode echt iemand nodig die mij bijstond. Helaas stond ik er alleen voor.”
“De jongste ging al snel het gedrag van zijn oudere broer kopiëren, dus binnen no time had ik niet één, maar twee onhandelbare kinderen. Nachtenlang lag ik wakker… Waar zouden ze nou weer uithangen? Een vriendin zei weleens: ‘Ik zou ze verbieden het huis uit te gaan.’ Zo makkelijk is dat nog niet bij twee jongens die een kop groter en veel breder dan jijzelf zijn. Ik was soms gewoon bang voor ze.”
Amper contact
“Regelmatig heb ik hulp bij verschillende instanties aangevraagd. Dan moesten wij als gezin op gesprek, maar altijd was er wel een zoon die er zijn aandacht niet bij had. Het boeide hen gewoon niet. Toen ze negentien en twintig waren zijn ze het huis uit gegaan. In het begin lieten ze nog weleens iets horen, of kwamen ze soms eten, maar tegenwoordig moet ik blij zijn als ik een kaartje ontvang voor mijn verjaardag.
“Regelmatig heb ik hulp bij verschillende instanties aangevraagd. Dan moesten wij als gezin op gesprek, maar altijd was er wel een zoon die er zijn aandacht niet bij had. Het boeide hen gewoon niet. Toen ze negentien en twintig waren zijn ze het huis uit gegaan. In het begin lieten ze nog weleens iets horen, of kwamen ze soms eten, maar tegenwoordig moet ik blij zijn als ik een kaartje ontvang voor mijn verjaardag.
“Door psychologische hulp dit afgelopen jaar heb ik het een plekje kunnen geven dat mijn zoons bijna niet meer in mijn leven zijn. Ik vind dit ontzettend erg, en natuurlijk blijven ze altijd welkom. Laat ik duidelijk zijn. Ik hou ontzettend veel van mijn kinderen, maar zonder kinderen had ik een veel makkelijker leven gehad, dus ik denk vaak: had ik maar nooit kinderen gekregen… Ik ben benieuwd hoe ik mijn leven zonder kinderen had ingericht. Ik zou dan gaan reizen, carrière maken en veel meer van het leven genieten. Gelukkig is nu die tijd weer aangebroken: ik kan eindelijk – stap voor stap – elke dag weer een beetje meer van mijn leven genieten, zonder elke dag in stress of spanning te zitten waar mijn zoons nu weer uithangen. Zij hebben nou eenmaal zelf die keuze gemaakt…”
Lees ook onze andere real life verhalen.
Lees ook: 10 Dingen waar je niet bij nadenkt wanneer je een kind krijgt
Wil je ook je verhaal aan (de leZeressen van) Ze.nl vertellen? Stuur dan een mailtje naar vera@ze.nl o.v.v. real life verhaal.
