De lange weg naar een baby #7: licht aan het einde van de tunnel?
Mijn naam is Lieke. Ik ben 28 jaar en ik leid het leven waar ik vroeger altijd van droomde. Ik heb een geweldige vriend, we wonen samen in de Randstad in een huisje waar we zeker nog twintig jaar kunnen blijven en mét een boompje in de tuin. Zonder beestje, dat dan weer niet. We hebben allebei een goede baan en genieten van onze tijd samen. Ons leven… is bijna compleet. Er is echter nog een grote wens.
Twee jaar
April 2019. Precies twee jaar geleden liet ik mijn spiraaltje verwijderen. Precies twee jaar geleden wist ik zeker dat ik in april 2019 minimaal één mini me rond had lopen. Maar niets blijkt minder waar. Ik ben nog steeds geen mama en heb zelfs nog nooit een positieve zwangerschapstest in mijn handen gehad. Waar het de afgelopen tijd eigenlijk super goed leek te gaan, had ik deze week toch een mental break down. Ik denk dat het komt omdat ik onbewust heel erg bezig ben met de volgende stap en niet kon berusten in het feit dat ik voor de 25e keer ongesteld was geworden. De afgelopen zes maanden hebben mijn lief en ik nog geprobeerd op een natuurlijke manier zwanger te worden. Dat was het advies van onze fertiliteitsarts. Na dat halve jaar moeten we terugkomen en gaan we - indien nodig - vervolgstappen bespreken. Maar, goed nieuws... dat moment is NU aangebroken. Over een paar dagen mag ik terug naar het ziekenhuis en gaan we ons eerste echte traject in. Oh my... ik vind het zo ontzettend spannend en leuk.
Leuk?
Ik hoor je denken: LEUK? Ja oprecht. Het voordeel is dat ik de afgelopen twee jaar heel bewust heb na kunnen denken of ik wel écht kinderen wil. Ik ben er zo ontzettend aan toe! Vrouwen die na één keer 'klussen' zwanger zijn, hebben deze aanlooptijd niet gehad en moeten misschien de negen maanden die ze zwanger zijn heel erg wennen. Ik kan me dan ook soms best voorstellen dat een positieve zwangerschap soms ook schokkend kan zijn. Maar ik weet zeker dat dat voor mij niet zo is! Ik heb me zelfs al heel vaak ingebeeld hoe ik zou reageren, hoe ik het mijn ouders ga vertellen, mijn schoonouders, opa, oma... ik kijk er mega naar uit. Ik vind het dus echt leuk om komende week weer een bezoek te brengen aan de fertiliteitsarts. Ik heb het gevoel dat we nu gaan beginnen en dat we ergens mee bezig zijn. Kortom, ik denk dat er licht is aan het einde van de tunnel.
IUI-behandeling
Wat er precies gaat gebeuren woensdag weet ik niet. Ik weet alleen dat ik samen met mijn vriend naar onze arts ga en laat het over mij heen komen. Maar oprecht... ik heb er zin in, ik heb energie en heb het gevoel dat ik mama ga worden! Oké, eerst zien, dan geloven. Maar mijn positiviteit is terug.
Lieke en haar vriend zijn nu twee jaar bezig om een zwanger te worden. Elke twee weken blogt ze voor Ze.nl over de emotionele en medische rollercoaster die erbij komt kijken als je kinderwens niet (direct) in vervulling gaat. Lees ook haar vorige columns:
#1: Ons geheim
#2: In de achtbaan naar de vruchtbaarheidsarts
#3: Een onbehandelde SOA
#4: Een negatieve uitslag
#5: Confronterende vragen
#6: Zeg dit wél tegen een vrouw met een onvervulde kinderwens
Lees ook: Wil jij zwanger worden? Dan vind je hier alles wat je moet weten
