De lange weg naar een baby #3: Een onbehandelde SOA
Mijn naam is Lieke. Ik ben 28 jaar en ik leid het leven waar ik vroeger altijd van droomde. Ik heb een geweldige vriend, we wonen samen in de Randstad in een huisje waar we zeker nog twintig jaar kunnen blijven en mét een boompje in de tuin. Zonder beestje, dat dan weer niet. We hebben allebei een goede baan en genieten van onze tijd samen. Ons leven… is bijna compleet. Er is echter nog een grote wens.
Lees ook: Hoe weet je zeker dat je wel of geen kinderen wilt? Een psycholoog geeft antwoord
Hoofdluiseffect
Mijn hart klopte in mijn keel toen ik door de gangen liep van het nieuwe ziekenhuis bij ons in de stad. Een onbehandelde SOA? Ik? Rationeel gezien wist ik dat dit onmogelijk was. Ik had immers ooit een test gedaan voor de zekerheid en die was hartstikke negatief. Bovendien was ik echt geen onverantwoordelijke tiener. Maar de fertiliteitsarts vertelde me dat zo’n test alleen maar een actieve SOA kon opsporen. Een bloedtest zou uitwijzen uit of er niet al tien jaar antistoffen in mijn bloed zouden zitten. Eerlijk gezegd heb ik wat weg van een hypochonder, dus direct begon het overal te jeuken. Mijn hoofd nam een loopje met me. Ik kreeg last van het ‘hoofdluiseffect’: als je denkt aan hoofdluis voel je de luizen zelfs over je rug lopen. Precies dat gevoel had ik, alleen niet op mijn hoofd en rug...
Mijn hoofd maakte me helemaal gek en ineens was ik zenuwachtig voor de uitslag van de bloedtest, terwijl de naald mijn arm nog niet had aangeraakt. Ik maakte me dus druk over de onbehandelde SOA, maar mijn vriend had zijn eigen zorgen, want wat als het aan hem lag? Stilzwijgend liepen we naar de afdeling bloedafname. Het was enorm rustig, dus ik mocht direct doorlopen. Ook dat nog, ik had niet eens de tijd gehad om me mentaal voor te bereiden op die prik. “Ik wacht hier wel even”, zei mijn vriend. Buiten het kamertje stond hij te wachten en voordat hij überhaupt kon knipperen met zijn ogen, stond ik weer naast hem. Het was gebeurd, ik kon niet meer terug. Binnen nu en enkele dagen wist ik of mijn eierstokken waren verschrompeld door een onbehandelde SOA. Mijn vriend maakte zich daar minder zorgen om. Hij vertrouwde helemaal op mij en dacht dat hij verminderd vruchtbaar was. Ik dacht het tegenovergestelde. Ik wist zeker dat er met mijn vriend niets aan de hand was. Echt waar, dat kán ik zeker weten. We zijn namelijk superblij dat hij anderhalf decennium geleden al een geweldig kind op de wereld heeft gezet. Hij is dus al bewezen vruchtbaar, terwijl ik het nog moet laten zien.
De uitslag
We kregen de uitslag op onze eerstvolgende afspraak. Naast dat ik een beetje hypochonder ben, ben ik ook superongeduldig. Dat is geen fijne combinatie, want ten eerste ben ik bang om iets te mankeren en ten tweede kan ik echt niet wachten op de uitslag van een onderzoek. Daardoor kwam wederom dat hoofdluiseffect opzetten en lag ik al minstens vijf keer in mijn hoofd aan de beademing. De tweede afspraak was namelijk na onze zomervakantie van drie weken. Maar er was een lichtpuntje. De assistente van de fertiliteitsarts legde me uit hoe ik zelf mijn uitslag kan zien. Het ziekenhuis heeft namelijk een digitaal dossier waar ik met mijn DigiD kan inloggen en uitslagen kan zien. Dit moest ik natuurlijk direct uittesten en zag ook uitslagen van een aantal jaar geleden staan. Wat was ik hier blij mee! De uitslag was er nooit binnen een dag. Zo realistisch was ik wel. Na een week kon ik mijn nieuwsgierigheid niet meer bedwingen. Ik móest inloggen. Eenmaal ingelogd verscheen daar een pop-up scherm: “Er zijn nieuwe resultaten beschikbaar, raadpleeg uw arts voor meer informatie.” Raadpleeg uw arts? Is dit al een voorbode op de uitslag? Moet ik de arts bellen zodat zij het een en ander kan toelichten? Mijn nieuwsgierigheid won het en ik opende het bericht. En daar stond het. De uitslag van het bloedonderzoek. Mijn hart sloeg minimaal drie keer zo snel dan normaal. Het bloed gierde door mijn aderen en ik liet al mijn werk uit handen vallen (inderdaad, ik keek tijdens mijn werk). Het was NEGATIEF! Ik heb geen onbehandelde SOA. Mijn eierstokken zijn niet verschrompeld. Ik ben gezond! Direct belde ik mijn vriend op met dit heugelijke nieuws. Ik had me echter niet gerealiseerd dat de moed bij hem in zijn schoenen zonk. Zijn gedachte? Het ligt niet aan haar, dus het ligt aan mij… En op zijn uitslag moesten we nog wél wachten tot na de vakantie.
Lieke en haar vriend zijn ruim anderhalf jaar bezig om een zwanger te worden. Elke twee weken blogt ze voor Ze.nl over de emotionele en medische rollercoaster die erbij komt kijken als je kinderwens niet (direct) in vervulling gaat. Lees ook haar vorige columns:
#1: Ons geheim
#2: in de achtbaan naar de vruchtbaarheidsarts
