Madelon (29) lijdt aan skin-picking: ‘Ik krab aan mijn huid tot bloedens toe’

Onduidelijke oorzaak

“Het is op jonge leeftijd al begonnen. Ik kan me zelfs niet meer herinneren dat ik het niet deed. Het is moeilijk te zeggen wat de precieze oorzaak is van mijn dwang. Ik denk dat het grotendeels aanleg is. Daarnaast kan mijn autisme er ook iets mee te maken hebben. Vroeger had ik veel last van bultjes op mijn lichaam waarvan niemand me tot nu toe heeft kunnen vertellen wat het exact was. Destijds had ik het vooral op mijn benen. De bultjes jeukte heel erg dus krabde ik ze open, maar ook de wondjes die ik hierdoor kreeg krabde ik weer één voor één open.”

“Nog steeds krab of pluk ik mijn huid dagelijks open. Ik ga met mijn vingers over mijn huid en elk bultje, puistje, schilfertje of los velletje krab of pulk ik kapot. De wondjes die hierdoor ontstaan, laat ik ook niet met rust. Elk korstje krab ik weer open en korstjes en velletjes eet ik vaak op. Vooral wanneer ik opsta en naar bed ga, ben ik hiermee bezig.”

Littekens

“Dat ik het uit dwang doe, betekent niet dat ik het leuk vind. Het is pijnlijk om wondjes te maken en hebben. Het komt ook geregeld voor dat ze geïnfecteerd raken. Door jarenlang te krabben heb ik heel veel littekens op mijn lijf. Aan de dwang toegeven geeft tijdelijk even een soort verlichting. In het verleden werd ik vaak boos op mezelf dat ik dit deed, omdat andere mensen het niet deden. Nu begrijp ik dat het een stoornis is en dat ik daar geen schuld aan heb.”

Mentale jeuk

“Als ik probeer mezelf in te houden, word ik erg onrustig. Je verzetten tegen een dwangstoornis kun je een beetje vergelijken met het hebben van jeuk. Wanneer je erge jeuk hebt, moet er gekrabd worden om dat te verlichten. Wanneer dat niet mag, kun je zelfs het gevoel krijgen dat je gek wordt. Ik ervaar mijn dwang als een soort mentale jeuk. Het moét verholpen worden met plukken om er niet helemaal gek van te worden. Net als met jeuken, doe ik het als een automatische reactie op wat ik voel. Ik heb natuurlijk wel eens stoppogingen gedaan, maar hierbij moest ik constant letten op mijn dwang waar ik juist erg onrustig werd. Helaas kon ik het niet volhouden.”

Nooit een korte broek 

“Ik heb vrijwel altijd wondjes en omdat ik ze elke keer openmaak is er een risico op infectie. Ik heb echt geluk dat ik nog nooit een ernstige infectie heb gehad. Ik schaam me voor mijn littekens, vooral als mensen me erop wijzen. Hoe warm het ook is, ik draag nooit korte broeken, want mijn benen zitten ook onder de littekens en wondjes. Het maakt me verdrietig dat ik weet dat ze altijd zullen blijven, ook als ik zou stoppen met skin-picking.”

Blootgeven

“Het hebben van de dwangstoornis maakt me vooral onzeker. Ik hoop continu dat mensen er geen opmerkingen over maken, want dat is nog vervelender. Het is namelijk best moeilijk om even uit te leggen waarom ik dit doe. Ook toen ik een relatie kreeg met mijn ex-vriend, merkte ik dat er een behoorlijke drempel was om mezelf letterlijk bloot te geven.”

In behandeling

“Binnenkort ga ik onder behandeling voor mijn dwang. Nog niet zo heel lang geleden ben ik gediagnosticeerd met skin-picking, omdat het niet zo bekend is bij hulpverleners. Hoe de behandeling er precies uit gaat zien weet ik niet, maar het zal vooral een vorm van cognitieve gedragstherapie zijn. Aan ouders van jonge kinderen wil ik meegeven dat ze vroeg moeten ingrijpen als ze hun kind veel zien krabben. Als je er met deze dwangstoornis vroeg bij bent, is het gemakkelijk te beheersen.”

Over skin-picking

Skin-picking is ook wel bekend onder de namen Dermatillomanie of Excoriatiestoornis. Het is een dwangstoornis waarbij iemand tot bloedens toe krabt en pulkt aan oneffenheden op de huid.

Wil je meer weten over dwangstoornissen? Bezoek dan de website van Dwang.eu.