Heftig: Pip (26) kreeg een buitenbaarmoederlijke zwangerschap door haar spiraaltje

Eens in de maand in de weer met tampons, maandverband en inlegkruisjes en er ook nog eens op moeten letten dat je de pil op hetzelfde moment slikt. Pip (26) was er klaar mee en liet een spiraal zetten. Een verkeerde keuze, zo bleek achteraf. Op haar 25e nestelde een bevruchte eicel zich daardoor in haar eileider, oftewel, Pip kreeg een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. 

Een jaar geleden begon het drama voor Pip. Na de seks kreeg ze steeds vaker bloedingen, waarna Pip al snel doorkeeg dat er iets niet klopte. “Ik merkte dat ik steeds vaker begon te bloeden tijdens en na de seks met mijn vriend. Na een aantal weken was ik er klaar mee en besloot ik een zwangerschapstest te doen. Ik was zenuwachtig, maar wist eigenlijk de uitslag al wel: ik had immers een spiraal dus een zwangerschap was in principe niet mogelijk. Thuis deed ik het testje en ik schrok me kapot: de test was positief. Ondanks dat ik vreselijk schrok, zei iets in me dat dit niet kon kloppen. Een spiraal is een veilig anticonceptiemiddel, behoor ik nu echt tot dat ene procentje waarbij het wél misgaat? Gek genoeg hield ik het nog even voor me en besloot nogmaals een zwangerschapstest te doen. Vanaf toen wist ik het zeker: hier klopt iets niet. Dit keer was de zwangerschapstest negatief. Iets klopte er dus niet.”

Bezoekje aan het ziekenhuis

“Ik had inmiddels mijn vriend en ouders op de hoogte gesteld en mijn moeder leek het een goed idee toch even een bezoekje te brengen aan het ziekenhuis. Ik besloot alleen te gaan; ik dacht immers dat het allemaal wel goed zou komen. Ook daar deed ik een zwangerschapstest en een controle, en weer bleek de test negatief te zijn. Volgens de artsen was er niets aan de hand en kon ik weer naar huis. Toch bleef het bloeden een aantal weken aanhouden en mijn lichaam voelde raar. Ik had het gevoel dat ik niet thuishoorde in mijn eigen lichaam en besloot opnieuw terug te gaan naar het ziekenhuis, dit keer samen met mijn vriend.”

Zwanger

“Er werden een aantal onderzoekjes bij me afgenomen en daarna volgde een gesprek. Toen we de spreekkamer binnenkwamen was het eerste wat mij en mijn vriend werd gevraagd: “Voor jullie als ouders een belangrijke beslissing: zouden jullie het kindje willen houden, mocht je zwanger zijn?”. Mijn vriend en ik keken elkaar aan en wisten absoluut niet wat we moesten zeggen. Ik? Zwanger? Wij? Ouders? Een kind? Ik wist niet waar ik het moest zoeken en barstte in tranen uit. Er volgden nog meer onderzoekjes en uiteindelijk werd ik gediagnosticeerd met een buitenbaarmoederlijke zwangerschap in mijn eileider. De grond zakte onder mijn voeten vandaan. Ik had mijn hele leven op de rit, en dan gebeurt dit...”

Behandeling

“Mijn zwangerschapshormoon moest op een bepaald niveau blijven. Was dit niet het geval, dan zou ik direct geopereerd moeten worden, maar het liefst deden ze dat natuurlijk niet. De artsen vertelden me dat ik mijn lichaam de rust en tijd moest gunnen de eicel geheel zelf weg te werken. Het lichaam is tot veel in staat, dus ook tot zoiets. Dit lukte echter alleen als ik me isoleerde van al mijn sociale bezigheden en de rust pakte die mijn lichaam nodig had om alles geheel zelf op te ruimen. Dat deed ik. Drie maanden lang lag ik op bed bij mijn ouders. Geen vriendinnen, geen sociaal leven, geen avondje bios, helemaal niks.

Het wierp zijn vruchten af, want het zwangerschapshormoon steeg niet en mijn lichaam begon langzamerhand alles geheel zelf op te ruimen. Na drie maanden was het voorbij en mocht ik eindelijk weer dingen ondernemen. Inmiddels gaat het weer goed met me. Ik heb mijn spiraal meteen laten verwijderen en ben weer met de pil begonnen. Ik vind het nog steeds bijzonder wat het lichaam allemaal aankan. Geheel op eigen kracht iets opruimen wat er niet hoort, zonder dat daar direct een operatie voor nodig is. Ik ben mijn lijf tot op de dag van vandaag nog steeds dankbaar.”

Dit artikel verscheen al eerder op Ze.nl