Deel 3: Yes, goed nieuws!
Anna (36) en haar man willen dolgraag een baby. Maar wat als dit niet via de natuurlijke manier lukt? Op Ze.nl vertelt zij openhartig over het IVF-traject waar zij kort geleden in zijn gestapt.
Daar gingen we dan, op naar onze tweede afspraak in het ziekenhuis bij de fertiliteitskliniek. Ik had net die ochtend het vreselijke nieuws over de IVF-trajecten van het UMC Utrecht gelezen. Dit doet mij beseffen hoe afhankelijk je van een ander bent en dat anderen ook fouten kunnen maken. Fouten die rampzalig zijn voor alle stellen die dit getroffen heeft. Het maakt mij bang.
Ik was voorbereid op nare onderzoeken, instructies voor het hormoon spuiten en veel vervolgafspraken. We hadden het patiëntenboekje goed gelezen en wisten dus wat ons te wachten stond. Er is ons de vorige keer verteld dat we alleen in aanmerking komen voor ICSI, wat een heel belastende behandeling is, zowel mentaal als lichamelijk. Ook deze keer was ik weer vreselijk zenuwachtig en wilde ik dat het voorbij was. Het voelt zo raar allemaal en ik begin ineens te twijfelen over alles. Doen we hier wel goed aan? Kunnen wij dit wel? Word ik niet heel wiebelig van de hormonen? Kan ik het aan om vaak onderzoeken te ondergaan en het ziekenhuis in en uit te lopen? Maar vooral: waar zijn wij als stel en doen we dit nog samen? We voelen de afhankelijkheid en broosheid van dit traject en dat maakt het ontzettend kwetsbaar.
We liepen de spreekkamer in en na een kort praatje kwamen de uitslagen. Een reeks aan cijfers, waarden en gemiddelden. Geen idee wat 'normale' cijfers zijn, dus het zei me vrij weinig. En toen kwam daar hét verrassende nieuws: momenteel zijn de zwemmers van manlief goed genoeg voor IUI met lichte hormoonbehandeling! Woehoeee! Dit is een vette meevaller vergeleken bij het vorige nieuws! Dit is veel natuurlijker en biedt kansen. We mogen het eerst zelf een paar maanden proberen en daarna start de behandeling. Ik stak mijn armen in de lucht en heb even flink gejuicht bij de arts: YES! Niet meteen het zwaarste traject maar een lichtere vorm, waarmee je meer kans hebt op een natuurlijkere zwangerschap. Voorlopig dus geen reageerbuisbaby voor ons. Minder belastend voor mij en de kliniek laten wij even een paar maanden voor wat het is. Wat voelt dat goed zeg, ik voel een soort van vrijheid en ruimte.
Natuurlijk komt er ook onzekerheid om de hoek kijken. De kwaliteit is nu ineens beter geworden, maar wat als het ineens minder wordt? Het blijft spannend, maar we houden hoop en gaan ervoor!
Meer weten over Anna? Klik hier voor haar profiel.
Lees ook:
Deel 1: Als 'natuurlijk' zwanger worden niet zo natuurlijk is
Deel 2: Van ziekenhuis tot logeerkamer
