Deel 2: Van ziekenhuis tot logeerkamer

Anna (36) en haar man willen dolgraag een baby. Maar wat als dit niet via de natuurlijke manier lukt? Eens in de twee weken vertelt zij openhartig over het IVF-traject waar zij kort geleden in zijn gestapt.

Gisteren was het dan zo ver, onze eerste afspraak in de fertiliteitskliniek. Ik had me er van alles van voorgesteld en over gelezen en daar zat ik dan, in de wachtkamer met een kop koffie dat me door de zenuwen niet smaakte. Er lag een gastenboek met geschreven ervaringen van onze voorgangers, een 'vruchtbaarheidsgids' voor Dummies én een fertiliteitsdagboek. Die laatste sprak mij wel aan, want zo kan ik gemakkelijk bijhouden wat er elke keer afgesproken wordt. Ik was me ervan bewust dat dat misschien handig zou zijn om een beetje overzicht te houden en om alles later nog eens terug te kunnen lezen. Dat het een noodzaak zou worden had ik niet door. Dat kwam na de afspraak pas.

Al wachtend liepen er verschillende echtparen en vrouwen langs. Gespannen, blij maar ook verdrietig. Ik zag en voelde ontzettend veel gevoelens en emoties. Meteen werd ik mij ervan bewust dat het hier ging gebeuren, dat dit de plek is waar kinderen ‘verwekt’ en ‘terug geplaatst’ worden. Dat hier de blijdschap plaatsvindt wanneer het lukt maar ook veel verdriet is wanneer het niet lukt. Ik vond het bijzonder om dit allemaal in die korte tijd te voelen en te ervaren.

Toen wij aan de beurt waren en bij de arts naar binnen liepen werden we meteen in het diepe gegooid. Binnen drie minuten werd er gesproken over invriezen en contracten tekenen. Hoe bizar! Dit kan ik maar moeilijk laten landen hoor. Het gaat om een kind, in mijn ogen een wonder, een geschenk. Om het dan op deze medische manier te bekijken vind ik moeilijk. Mijn toekomstige kind kan gewoon als embryo ingevroren worden om vervolgens ooit weer ontdooid en teruggeplaatst te worden. En stel dat het lukt en we een tweede kindje zouden willen, wordt er gewoon een embryo van ons uit de vriezer gehaald en teruggeplaatst bij mij. Zo makkelijk gaat dat.

Ik vind het bijzonder en tegelijkertijd fijn dat dit door alle medische ontwikkelingen mogelijk is, maar ik moet nog wel wennen aan het idee dat wij het hele kind-krijgen-verhaal uit handen moeten geven en deels afhankelijk zijn van laboranten, analisten en artsen. Dan komen er ineens heel veel mensen kijken bij het verwekken van ons mogelijk toekomstige kind. Terwijl je dit normaal gesproken toch echt met z’n tweeën doet...

Een reageerbuisbaby... Tja, er zijn ons ontzettend veel mensen voor geweest die dit doorlopen hebben. Ik heb er het één en ander over gelezen en toch blijf ik het raar vinden. Misschien ook door mijn christelijke achtergrond, dat ik het mede als een geschenk zie terwijl het een medische ingreep is om het wonder op weg te helpen. Na het gesprek met de arts volgden er een tal van vervolg afspraken. We kregen een stapel papieren en contracten mee.

Toen ik op de terugweg in de auto zat moest ik bedenken wat er nou allemaal afgesproken is en wie van ons er wanneer terug moet komen. Een rij van data staan in mijn agenda, maar nog steeds voelt het alsof het over iemand anders gaat. Dat fertiliteitsdagboek was nu eigenlijk al handig geweest. Toch maar even bestellen.

Voor ik het wist was ik weer thuis, terug tussen de verhuisdozen en de klusspullen. Ik had weinig tijd om bij deze bijzondere afspraak stil te staan, want ik moest meteen aan de slag in ons nieuwe huis. Wat is het fijn om al mijn gedachten op een rij te kunnen zetten tijdens het klussen. Ik loop nog eens naar de mogelijke kinderkamer en bedenk dat het een prachtige plek is om een baby te mogen koesteren. Mooi geverfd door mijn lieve moeder, uitzicht op de weilanden en een klein dorpskerkje, wat wil een kind nog meer.

Zolang daar nog geen sprake van is zijn er gelukkig nog genoeg lieve neefjes en kinderen van vrienden die hier alvast mogen logeren. En wij genieten op onze beurt weer van hun aanwezigheid.

Meer weten over Anna? Klik hier voor haar profiel.