Sheila kreeg een scooterongeluk: 'Ik had 9 breuken in mijn gezicht'

Stel je voor: een vriend vraagt of je gezellig langskomt. Je zegt ja, stapt op je scooter en… belandt in het ziekenhuis. Onherkenbaar vanwege je verwondingen. Sheila overkwam het: zij kreeg een ernstig verkeersongeluk.

Sheila (19): “Het gebeurde op 8 januari 2014. Om half acht ‘s avonds werd ik gewhatsapp’t door een vriend met de vraag of ik bij hem langskwam. Hij heeft namelijk een caravan op zijn boerderij en die was hij aan het opknappen. Ik trok wat oude kleding aan, zei mijn ouders gedag en stapte op mijn scooter. Ik reed naar het benzinestation om te tanken. Om er te komen, moest ik naar een gevaarlijk kruispunt in het dorp. Ik zag dat er een auto stond te wachten bij de haaientanden. Ik had voorrang, dus ik reed door. De automobiliste had mij niet gezien en trok op even voordat ik bij het kruispunt was. Ik had dit niet zien aankomen en ben frontaal tegen de linkerzijkant van de auto gereden. Door de klap was mijn helm afgeschoten. Daar lag ik dan, op de grond, niet beseffend wat er was gebeurd en hoe ernstig de situatie was.”

Zee van blauwe lichten
Na de val wil Sheila opstaan, maar ze wordt tegengehouden door omstanders. “Ik moest blijven liggen, maar voelde door de adrenaline helemaal geen pijn. Een vriendin van mij had het zien gebeuren en had een meisje gebeld dat bij mij om de hoek woonde om mijn ouders in te lichten. Mijn moeder en stiefvader zijn zo snel mogelijk naar me toegekomen. Ze kwamen in een zee van blauwe lichten terecht; er waren onwijs veel politie-agenten en ambulancemedewerkers. Mijn moeder geloofde niet dat ik daar op de grond lag; ze herkende me niet omdat mijn hele been en mijn gezicht onder het bloed zaten. De ambulancebroeder vroeg aan haar of zij mijn moeder was. Ze keek naar mijn scooter en nog een keer naar mij en antwoordde: 'Ja, ik ben haar moeder.' Ze is overal bijgebleven. Toen ze zei 'mama is bij je', viel er een rust over me heen en wist ik: dit komt goed.”

Meerdere breuken en diepe wonden

Met gillende sirenes wordt Sheila naar het ziekenhuis gebracht. Daar denkt ze dat de situatie wel meevalt: “Ik kwam op de trauma-afdeling terecht, waar minstens twaalf artsen om me heen stonden. Er werden allemaal scans en foto’s van me gemaakt, waaruit bleek dat ik geen hersenletsel had en dat er niets met mijn nek was gebeurd. Maar wat had ik dan wel?, vroeg ik me af. Het zou, dacht ik, vast niks ernstigs zijn. Tot ik meer dan negen breuken in mijn gezicht bleek te hebben, en wel in mijn kaakkopjes, jukbeenderen, oogkassen, neus en in meerdere delen van mijn kaak. Ook had ik een diepe vleeswond in mijn knie en flinke wonden in mijn gezicht. Tot slot was mijn arm op drie plaatsen gebroken, had ik een breuk in mijn elleboog en waren er vijf tanden afgebroken, waaronder een voortand. Toen ik hoorde hoe mijn gezicht eraan toe was, vroeg ik meteen om een spiegel, maar die kreeg ik niet, omdat alles nog open lag en dit te shockerend zou zijn. Hier baalde ik van."

Terwijl Sheila zich afvraagt hoe haar gezicht eruitziet, wordt haar arm gegipst en is een chirurg bezig haar wonden te hechten. “Ik wilde zien wat er met mijn lichaam gebeurde. De chirurg zat met zijn arm voor mijn beenwond en ik vroeg of hij aan de kant wilde gaan. Ik zag dat er bij de wond een stuk been uitlag en bekeek hoe de arts dit hechtte. Nog steeds besefte ik niet hoe ernstig de situatie was. Ik maakte me dus ook niet zo’n zorgen. De chirurg wilde me eigenlijk meteen opereren, maar hij kreeg het team niet bij elkaar. Daarom zou ik de dag erna geopereerd worden. Ik werd op een aparte kamer gelegd en kreeg mijn telefoon in handen. Eerst heb ik whatsapp’jes gelezen van mensen die voor mij belangrijk zijn. Daarna heb ik, omdat ik mezelf zo graag wilde zien, een foto van mezelf gemaakt. Ik schrok er niet van en heb de foto doorgestuurd naar mijn zus en mijn vriend. Die schrokken ontzettend.”

Operatie van zeven uur
"De volgende dag, 9 januari, werd ik geopereerd. Mijn operatie zou maar twee uur duren, maar heeft uiteindelijk zeven uur geduurd omdat er zo veel kapot was. Er zijn allemaal plaatjes in mijn gezicht gezet en mijn kaken moeten zeven weken op elkaar blijven zitten, omdat mijn kaakkopjes gebroken waren. Ik werd om elf uur s’ avonds pas echt goed wakker op de intensive care, met een branderig gevoel in mijn blaas. Dit kwam doordat ik een katheter in had. Ik vond dit het meest vreselijke gevoel van mijn ongeluk. Na een hele nacht zeuren, mocht hij er rond half acht ’s ochtends uit."

Herstel
“Voor mijn verwerking heb ik iedere dag foto’s gemaakt en die op Facebook gegooid. Ik wilde me niet gaan verstoppen; ik zag er nu op dat moment eenmaal zo uit. Ik heb ontzettend veel lieve berichten, kaarten, bloemen en bezoekjes gehad, ook van mensen van wie ik het totaal niet verwacht had. Na vijf dagen mocht ik eindelijk naar huis, na twee weken mochten de hechtingen eruit, evenals de tampon en de spalkjes die in mijn neus zaten. Wat zag dit er al goed uit, ondanks mijn gezwollen gezicht en mijn dikke, paarse oog. Ik keek iedere dag wel duizend keer in de spiegel, en elke dag zag ik verbetering. Mijn chirurg is nog steeds verbaasd dat ik zo snel genas en genees; nog nooit eerder heeft hij dit gezien. Twee weken na mijn ongeluk had ik een feestje: mijn beste vriend en vriendin waren jarig. Ik wilde dit niet missen, dus ben ik ernaartoe gegaan. Dit ging erg goed.”

"Drie weken lang heb ik alleen maar op soep en thee geleefd. Na die drie weken gingen de stiekjes in mijn mond losser zitten, waardoor ik mijn mond meer kon openen en dus stamppot kon eten. Nu, ruim zes weken verder, kan ik al aardig goed kauwen. Ik moet wel nog 10 wortelkanaalbehandelingen ondergaan, 2 kronen laten zetten en 3 kiezen moeten nog opgevuld worden. Wat de rest van mijn lichaam betreft: ik heb lelijke littekens op mijn been en mijn gezicht aan het ongeluk overgehouden. Deze kunnen over een jaar weggehaald worden met plastische chirurgie. In de tussentijd smeer ik er littekenzalf op."

Geen trauma
Of Sheila naast lichamelijk ook psychisch iets overgehouden heeft aan het ongeluk? "Ik heb geen trauma opgelopen. Hier ben ik achtergekomen door over hetzelfde kruispunt als van het ongeluk te fietsen. Het enige wat ik er psychisch van merk, is dat ik bang ben geworden van naalden. Nu kan ik mijn beroep dus niet meer uitoefenen: ik tatoeërde mensen. Ook ben ik door mijn littekens wat onzekerder geworden over mijn uiterlijk, maar mijn vriend zegt dwars door mijn littekens heen te kijken, wat me heel goed doet. De vrouw die mij heeft aangereden heeft trouwens mijn ouders gebeld. Ze ging er psychisch aan onderdoor en moest van haar arts een weekje weg. Daarna is ze op bezoek geweest, wat voor haar een erge shock was. Na haar bezoek heeft ze nog een keer gebeld."

"Drie weken na mijn ongeluk had ik het alweer over een nieuwe scooter, maar mijn ouders zijn het daar niet zo mee eens. Zelf denk ik alleen dat, hoe langer ik wacht, hoe moeilijker het wordt om weer op die scooter te stappen."

Positief over de toekomst

Op de vraag wat zo'n ernstig ongeluk met je toekomstbeeld doet, antwoordt Sheila vastberaden: "Ik heb mijn hele leven al onwijs veel meegemaakt en overwonnen, dus ik sta sterk in mijn schoenen. Het zal misschien lang duren voor ik volledig hersteld ben, maar ik heb er volle vertrouwen in. Alles komt goed."

Lees ook onze andere real life-verhalen.

Wil je ook je verhaal aan (de leZeressen van) Ze.nl vertellen? Stuur dan een mailtje naar karin@ze.nl o.v.v. real life verhaal.

Beeld: Sheila