Somebody Els: Dit is mijn állerslechtste eigenschap
Oké, ik zal eens even open kaart spelen. Open kaart over mijn aller-aller-aller-slechtste eigenschap. De eigenschap die me gewoon belemmert in het dagelijks leven. En waar ik vanaf wil.
Ik ben kritisch. Ik ben kritisch naar mezelf, en kritisch naar mijn omgeving. Ik kijk naar een ander, en heb een mening over de acties en gedragingen van diegene. Of dat nu positief is, of negatief. Ik vind er wat van.
Het is wel te verklaren dat ik kritisch ben op een ander. Sterker nog, we zitten in een kritische maatschappij. We groeien ermee op. Tenslotte staat het hele leven in het teken van presteren. Je wordt in je vijfde levensjaar op een basisschool gezet, en vanaf dat moment is het: ‘doe je best!’. Je moet examens afleggen en diploma’s halen. Lukt het niet, dan krijg je tips hoe je het kunt verbeteren, zodat je wel voldoet aan de norm. De norm. Gatver.
‘Iedereen kijkt!’
Als klein kind werd ik gecorrigeerd door mijn ouders om te voldoen aan de maatstaven van de maatschappij. ‘Doe eens rustig, Els’, ‘Doe eens gewoon, Els’ en ‘Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’ heb ik vaak gehoord. ‘Iedereen kijkt!’ is er ook zo één. Ik begrijp waar dat vandaan komt, en ik begrijp dat mijn ouders op die manier in de opvoeding stonden, laat ik daar duidelijk in zijn. Maar het draagt bij aan de kritische blik die je ontwikkelt naar jezelf en de rest van de wereld.
Ik ben me al heel lang bewust van het feit dat ik de lat hoog leg voor mezelf, en mijn omgeving. Ik ben me ook al heel lang bewust van het feit dat ik dat niet wil. Maar probeer maar eens in deze maatschappij, waar iedereen op een ander let, je gedragingen te veranderen. Het is nu eenmaal makkelijker om mee te gaan met de meute en te bitchen op van alles en nog wat. Dan hoef je tenminste niet naar jezelf te kijken.
Zij mag er zijn
Maar nu kan ik er niet meer omheen. Nou ja, ik wil er niet meer omheen. En dat komt door mijn dochter. Op haar ben ik niet kritisch. Zij is goed zoals ze is. Altijd. Als ze blij is, als ze boos is, als ze in mijn ogen vervelend is. Ze is wat ze is, en ze mag er zijn. Als ze vindt dat ze een prestatie heeft geleverd, prijs ik haar en ben ik net zo enthousiast als zij. En het betaalt zich terug! Want gisteren, toen ik iets ingewikkelds met de auto moest doen, stond mijn kleine meisje naast me en riep enthousiasmerend: “Je kunt het, mam! Goed zo!” Zo kan het dus ook. Motiverend, in plaats van negatief kritisch.
Mindfulness
Kritisch zijn is een wezenlijk onderdeel van ieders leven. Ik ben ook echt de enige niet, daar ben ik van overtuigd. Het is ook niet erg om kritisch te zijn, maar ik wil positief kritisch zijn. Ik maak me geen illusies dat ik mijn houding zonder een beetje hulp kan veranderen. Het kost tijd, en aandacht. Dus volgende maand begin ik aan een intensieve, achtwekelijkse training ‘Mindfulness’. En daarmee hoop ik een begin te maken met het loslaten van alle oordelen. Over een ander, maar vooral ook over mezelf.
In de tussentijd heb ik met mezelf afgesproken dat ik minstens één keer per dag een compliment maak naar iemand. Een collega, een vriendin, een vreemdeling. Het maakt me eigenlijk niet uit tegen wie, als het maar gemeend is.
Lees ook de vorige columns van Els!
Een peuter en een konijn.
Een ex-man en een therapeut.
Vijf dagen werk in 32 uur. Kan makkelijk.
De tango en peuterballet.
Een appartement in een voorstad van Den Haag.
Ik ben Els, ik ben 29 en zit nu al middenin het dertigersdilemma.
Hoe kom ik hieruit?!