Dagboek van een transvrouw: De mannen, de vrouwen en ik

Met grote honkebonkpassen loop ik mee met mijn twee mannelijke collega’s van de vergaderruimte naar de flexplekken. We hebben net een werkoverleg gehad. Ik ben melig en moet mijn energie kwijt.  

 

Ik maak een grappige opmerking terwijl ik mijn collega’s tijdens het lopen aankijk. Ik zie geen lach, ik mis de bekende blik van herkenning. Maar wel gezichten van: “Wat moeten we hier nu weer mee?” Ik ben geen man meer, dat is duidelijk. Mijn passen waren te groot en mijn grap miste blijkbaar doel. Ik doe niet meer mee met ‘de jongens’. Ik hoor er niet meer automatisch bij. 
 

Niet meer bij de club

Ik word meegevraagd door mijn oude vrienden om een dagje naar Amsterdam te gaan. Dat betekent veel oude verhalen, veel onderbroekenlol, veel bier en veel warme gevoelens. We kennen elkaar al zo lang. Maar ik weet het niet. Het veilige en vertrouwde van de mensen met wie ik samen zo’n lange geschiedenis heb opgebouwd voelt niet meer zoals het was. Ik ben aan het veranderen. Ik ben een vrouw potjandorie en ik wil winkelen in plaats van een kroegentocht. “Maar dan doen we dát toch ook?”, zei één van hen tegen mij toen ik mijn twijfels aankaartte. Zo lief. Maar ik zie het al voor me. Ik winkel in en winkel uit met in mijn kielzog vier wachtende mannen. Met eentje is het al lastig genoeg. Hoe moet dat nou met die mannen? Ik ga het kind niet met het badwater weggooien. Ik ben echt nog zoekende, zoveel is duidelijk.

 

Met een vrouwelijke zwangere collega deel ik ervaringen over hoe het is om om te gaan met die veranderde hormoonhuishouding in ons lichaam. Huilbuien, vreetbuien: alles komt aan bod. Ergens voelt het zo vertrouwd en tegelijkertijd is het zo onwennig. Ik stap een nieuwe wereld binnen met nieuwe verbintenissen en eigen omgangsvormen. Ik geniet en voel me vrouw als ik mannelijke collega’s diep in hun werk zie wegduiken. Ik hoor ze denken: o jee, zo’n gesprek weer. Op een feestje sta ik bij de vrouwen te praten over kookboeken (wist je dat er best veel vrouwen zijn die een kookboek  in bed lezen voordat ze gaan slapen?). Het gaat over de kleding die we dragen en waar die is gekocht en natuurlijk over kinderen. Ik doe helemaal mee, nog steeds tot mijn eigen verbazing, want ook hier voelt het vertrouwde nog zo onwennig.

 

Een 'vrouwen onder elkaar'-gesprek

Het kost tijd en het is oefenen, oefenen en nog eens oefenen. Ik weet als vrouw nog niet precies hoe ik met mannen moet omgaan. En de oude vertrouwde mannengewoontes duwen me soms naar vroeger. Ik weet nog niet precies hoe ik met vrouwen moet omgaan. Ik word met open armen ontvangen maar de automatismen, die heb ik nog niet.

 

Laatst vroeg een studente mij om raad omtrent zwanger worden. Hoe lang het duurt voordat je weer kunt gaan studeren of werken. En wat er allemaal komt kijken bij een zwangerschap. Het was een fijn ‘vrouwen onder elkaar’-gesprek. En vandaag heb ik genoten van de eerste zonnestralen van het jaar. Samen met twee buurmannen dronk ik een biertje in de tuin. Het was gezellig en ik kletste erop los. Ik ben niet meer zoals jullie, ging het door me heen. Even voelde ik een scheut van gemis van het oude bekende. En toen was het goed. Ik was een vrouw op een bankje met een flesje bier in haar hand genietend van de zon en haar twee buurmannen.

 

Ik ben nog zoekende, zoveel is duidelijk. Maar stukje bij beetje wordt het makkelijker en begin ik mijn draai in mijn nieuwe leven te vinden.