Inge kreeg twee miskramen in 1 jaar: ‘Droeg vier weken een kindje zonder kloppend hart’

Een op de tien zwangerschappen eindigt in een miskraam. Als je twee of meer keer een ongeboren kindje verliest, dan spreek je van herhaalde miskramen. Inge en haar man Youri hebben in een jaar tijd twee miskramen moeten verwerken. Met Ze.nl deelt Inge de impact van dit ongelofelijke verlies op haar leven.

Twee miskramen in 1 jaar

Op 29 augustus 2021 werden Inge en Youri ouders van hun overleden kindje Mason. Drie maanden later raakte Inge weer in verwachting. Deze zwangerschap werd bij de acht weken beëindigd door alweer een miskraam. Deze miskramen hebben zoveel impact op het stel gemaakt en tóch wil Inge haar verhaal delen. “Het is belangrijk om dit soort dingen te bespreken en te laten weten aan andere vrouwen die een miskraam hebben gehad dat ze er niet alleen voor staan.”

De eerste miskraam

Het is de grootste angst van elke moeder-to-be: je kindje verliezen. Het overkwam Inge. Ze was zwanger van haar eerste kindje, 15 januari 2022 zou het geboren worden. Bij de 20 wekenecho kregen ze echter vreselijk nieuws te horen. 

“Tijdens de 20-weken echo kregen we van de verloskundige te horen dat ze geen hartje meer zag kloppen. Dat was een flinke klap. Het was niet te bevatten. Mason overleed waarschijnlijk op 30 juli, toen was ik 16 weken zwanger. Zonder dat ik het wist, heb ik vier weken rondgelopen met een kindje zonder kloppend hartje in mijn buik. Mijn lichaam gaf gewoon nul komma nul feedback.”

Inge en haar man hebben enorm steun gehad van vrienden, familie, maar vooral van de verloskundige. Gedurende haar zwangerschap had Inge nauw contact met haar verloskundige. Vanwege uitdroging door extreme zwangerschapsmisselijkheid werd ze een aantal keer in het ziekenhuis opgenomen. “Het was zo zwaar om te accepteren dat je kindje overleden is. Toen we hoorden dat Mason niet meer leefde, belde mijn verloskundige een paar uur later dat ze al haar afspraken verzet had en dat ze gelijk naar ons toe zou komen die middag.”

Te kleine placenta

Er waren geen eerdere signalen dat het slecht ging met Mason. “Bij de geboorte zagen ze dat de placenta erg klein was. Deze was dan ook voor 75 procent losgelaten. Hierdoor konden zuurstof en voedingsstoffen niet meer bij Mason komen. Hij is als het ware gestikt in mijn buik. De gynaecoloog vertelde mij dat hij hier gelukkig niets van gemerkt heeft.”

Afscheid nemen van Mason

Inge en Youri hebben Mason een mooi afscheid gegeven. “We hebben een crematie gehad van Mason. We hebben hem daarvoor nog even vastgehouden en wat foto’s gemaakt. Het was zo heftig om op deze manier afscheid van je eigen zoon te moeten nemen. We hebben er een waardig afscheid van gemaakt.”

Geen vertrouwen in lichaam

Inge werd vrij snel na Mason weer zwanger. Drie maanden later had ze goed nieuws. “Ik was weer zwanger, maar had echt nul vertrouwen meer in mijn lichaam. Ik was bang dat mijn lijf weer niet zou aangeven als het mis zou gaan.”

Helaas ging het tijdens deze zwangerschap al snel mis. Op 24 november werd Inge zwanger en twee weken later ging ze samen met haar man naar de eerste echo. “Ik moest zeker weten dat dit kindje wel zou blijven leven.” Helaas zag de verloskundige al snel dat het vruchtje al anderhalve week niet voldoende groeide. Een week later kreeg Inge de eerste bloeding. “Het was een zorgwekkende bloeding, maar het wees niet gelijk op een miskraam.”

“Woensdag was op de echo nog niets geks te zien, het vruchtje was nog gezond. Twee dagen later bleek dat anders. Het vruchtje lag al tegen mijn baarmoedermond aan. Het was al te ver gezakt om een zwangerschap voort te zetten.”

Kinderwens

De kinderwens van Inge en haar man is na het verlies van hun twee kindjes nog veel groter geworden. “Je kijkt er zó naar uit om een gezond kindje op de wereld te zetten. De eerste keer hadden we alles al geregeld en waren we klaar voor de bevalling. De babykamer was al af met zelfs een kledingkast vol met kleertjes en een box in de woonkamer. Je hebt twee keer naar een bevalling uitgekeken, dat de kinderwens twee keer zo groot is geworden.” Inge en Youri vergeten de kindjes nooit, maar ze willen de miskramen achter zich laten en naar de toekomst kijken. Dat kan volgens hen alleen als er nog een kleintje komt.

Het maakt Inge niet veel uit als het iets langer duurt om zwanger te worden, als het kindje maar gezond blijft. “Ik hoop ooit nog zo’n klein hummeltje in mijn armen te hebben.”