Chantal: 'Ik liet mijn borsten preventief verwijderen'
Of je nu cup E hebt of een bescheidenere maatje, wij vrouwen zijn vaak wel gehecht aan onze voorgevel. Maar wat nu als je hoort dat de kans op borstkanker extra groot is bij jou? Hou jij je borsten dan? Of laat je ze voor de zekerheid verwijderen? Chantal (34) stond voor die moeilijke keuze. Het gen BRCA2 dat zij erfde van haar moeder zou voor een verhoogde kans op borstkanker zorgen.
“Ik was nog maar 19 jaar toen mijn moeder na een lang ziekbed overleed aan borstkanker. Opeens stond ik er alleen voor. Met mijn broer en twee zussen was ik niet zo close en ook met mijn vader had ik geen contact.”
Erfelijkheidsonderzoek
Chantal geeft toe op haar 25e pas echt het verlies van haar moeder te hebben verwerkt. Maar die grote klap maakte al snel plaats voor een andere. “Mijn zus nam contact met mij op en vertelde dat ze wilde weten of de borstkanker van onze moeder erfelijk was. Ze wilde een erfelijkheidsonderzoek laten doen en vroeg of ik daarmee instemde. Als de uitslag van dit onderzoek positief zou zijn, betekende dit dat ik automatisch een kans van 50 procent zou hebben op het erfelijke gen.”
In onzekerheid blijven zag Chantal niet zitten. Ze stemde in met de test, maar deze bleek positief te zijn: het erfelijke gen BRCA2 was gevonden in haar moeders bloed. “De volgende stap was om mijn eigen bloed te laten onderzoeken op dit gen. Mijn zussen gingen mij beiden voor en waren allebei erfelijk belast. Zij kozen ervoor om hun borsten preventief te laten verwijderen. Ik was nog maar 26 jaar oud en wilde me nog niet laten testen hierop. Een aantal jaren met extra controles gingen voorbij. Toen ik bijna 30 jaar was, kon ik er toch niet meer tegen en moest ik weten of ik erfelijk belast was. Ik liet bloed prikken en vier weken later zou ik uitslag krijgen. Ik scheurde de enveloppe open toen hij op mijn deurmat lag. En daar stond het, in koeienletters: u bent erfelijk belast met het BRCA2 gen. Mijn wereld stond letterlijk op z’n kop."
“Van jongs af aan riep ik dat ik mijn borsten weg zou laten halen als ik het gen zou hebben, maar nu moest het dus ook écht gebeuren. Natuurlijk kun je ervoor kiezen om streng onder controle te staan, maar ik nam het zekere voor het onzekere.” Een week later meldde Chantal zich in het Erasmus MC. “Het moment dat ik op het bed door de gangen van het ziekenhuis werd gereden, vergeet ik nooit meer. Mijn vriendinnen die mee waren als steun, mochten niet verder dan de klapdeuren. Huilend namen we afscheid van elkaar.”
Geen borsten meer
“In de operatiekamer was het werkelijk een bijennest van mensen die op me stonden te wachten. Ik kreeg een slaapmiddel toegediend via een infuus en een kapje op mijn mond. Acht uur later werd ik wakker. Zonder borsten. Zonder mijn tieten. Ze waren weg. Zo nieuwsgierig als ik was, wilde ik meteen weten hoe het eruit zag. Gelukkig was het wat ik ervan gehoopt had. Met veel pijn, maar vol opluchting, mocht ik na drie dagen naar huis.” Maar hier hield het nog niet op voor Chantal. “Doordat er tijdelijke expanders achter mijn borstspier waren geplaatst, moest ik wekelijks naar het ziekenhuis om deze expanders op te laten vullen. Voor een mooie reconstructie is het belangrijk dat de borstspier en huid langzaam worden gerekt. Na zes maanden werd ik geopereerd: de expanders werden verwisseld voor siliconen. Ik had van mezelf kleine borsten, maar nu ik toch mocht kiezen voor nieuwe, ging ik voor een volle C-cup!”
“Ik ben single, maar ik maak me totaal geen zorgen hoe een toekomstige vriend hierover denkt. Als hij het niets vindt en weg wil rennen, dan geef ik hem het liefst nog een extra duw! Zo’n kortzichtig iemand heb ik niet nodig. Door mijn gen heb ik nog steeds een verhoogde kans op eierstokkanker. Volgend jaar word ik 35 en zal ik hierover in gesprek gaan met het ziekenhuis. Het is nu drie jaar geleden dat ik afscheid heb genomen van mijn borsten, maar ik heb geen seconde spijt gehad van mijn keuze. Ik kan mezelf in de spiegel aankijken en trots zijn. Ik heb dit gedaan!”
