Dagboek van een transvrouw: Bloot

"Doe toch lekker die kleren uit, joh!” De buurvrouw stopt voor ons terras. Mijn partner ligt uitgebreid te zonnen met niets anders aan dan een kort zomerjurkje. “Geniet er toch van”, gaat de buurvrouw verder tegen mij.

 

"Mwah,” reageer ik schaapachtig, “ik vind het wel lekker zo.” Ik ben helemaal aangekleed en zit te puffen in de eerste onverwachte zonnestralen van het jaar. Ze heeft gelijk hoor, de buurvrouw, maar ik voel me er gewoon niet prettig bij. Dat blote gedoe. Bah! 

 

Soms vind ik het maar ingewikkeld, dat vrouw worden. En nu de zon weer gaat schijnen, voel ik het ongemak weer in me opkomen. Hoe moet dat nou met die zomer? Ik zal het uitleggen. Als vrouw heb ik het heerlijke geluk dat ik mag genieten van allerlei toeters en bellen. Kleding, shawltjes, kettingen, armbanden, oorbellen, om maar eens wat te noemen. En het fijne is dat al die accessoires me een vrouwelijk uiterlijk geven. Het geeft me een veilig gevoel en op de een of andere manier denk ik dat ik er mijn vroegere man-zijn mee kan verbergen en waarschijnlijk is dat ook wel een beetje zo. En dan wordt het mooi weer en moet alles uit. Help! Ik voel me naakt. Alsof ik hopeloos door de mand val. Hoe minder hoe beter. Op het strand loop je nu eenmaal niet met lagen make-up (niet dat ik dat anders wel doe, hoor). Je draagt er zo weinig mogelijk kleding of sieraden. En daar ga ik, met mijn zoon naar de zee.
 

Een vrouw op het strand

Ik voel me slecht op mijn gemak, want mijn bloot voelt als extra bloot. Op die warme dag is het roze fladderjurkje het enige gepaste om te dragen. “Kom, we gaan een kuil graven, zo diep mogelijk. Kijken of we bij het water komen”, zeg ik tegen mijn zoon. We zijn achter een strandpaviljoen gaan zitten, lekker uit de wind. Het is leuk. We doen net alsof we een schat zoeken en het wordt nog leuker als we, op zo’n meter diepte, iets hards voelen. “Er zit hier iets”, zeg ik. “Graaf het uit, pap. We hebben de schat gevonden.” Met mijn hoofd en armen diep in de kuil schep ik handjes zand naar boven als ik opeens een stem boven me hoor: “Mevrouw, wilt u hier niet te diep graven. Er lopen hier een riool en een elektriciteitsleiding.” Hij is duidelijk de baas van het paviljoen die me best wel streng toespreekt. Ik ben me opeens heel ernstig bewust van mijn omhoog stekende kont en semi-nonchalant kom ik zo snel als ik kan omhoog vanuit de diepe kuil. Snel strijk ik mijn jurk een beetje glad en veeg ik er wat zand vanaf. “Eh, ja hoor. We waren een schat op het spoor en nou ja… we voelden iets hards en we dachten…” Ik knik in de richting van mijn zoon en de eigenaar van de strandtent kijkt vriendelijk. “Het is goed hoor, mevrouw. Ik dacht, ik kom het maar even zeggen.” Dan kletsen we nog wat over het heerlijke weer en de drukte op het strand, waarna de man vertrekt. Ik juich van binnen. Ik ben een vrouw. Een vrouw op het strand. Zelfs hier. Het is echt allemaal nieuw en wennen.
 

 

Eenvoudiger

Toen ik een man was, was het leven wel wat eenvoudiger. Koud is een lange broek, warm is een korte. Een T-shirt of een trui. Zo simpel. En nu denk ik over van alles na. Zijn mijn benen wel geschoren? Moet ik mijn nagels nog lakken? Zijn mijn benen niet te wit en zou ik er dan niet eerst iets op moeten smeren? Ik ben een vrouw en ik zal het weten ook. En dat getuttebel over hoe bloot ik ga? Het hoort er blijkbaar allemaal bij. Me druk maken over mijn uiterlijk, zeker weten dat er allemaal niets van klopt terwijl er dan uiteindelijk niets aan de hand is. Dus laat de zomer maar komen. Laat mij maar mutsen in de zon.