Catharina heeft MS: "Ik wil de handdoek nog niet in de ring gooien!"
De wereld van Catharina Bijlholt (30) stortte drie jaar geleden in toen ze te horen kreeg dat ze aan een uiterst agressieve vorm van MS (Multiple Sclerose) lijdt. Een behandeling is mogelijk, maar kost 120.000 euro. Haar vrienden zijn nu een inzamelingsactie gestart om dit bedrag bij elkaar te krijgen. Wij belden met haar.
Hi Catharina, wat een ontzettend heftig verhaal. Wat gebeurde er precies drie jaar geleden?
"Ik was de dag voor kerst aan het werk toen ik opeens mijn lippen en gehemelte voelde tintelen. ’s Avonds kwamen vrienden langs en zij brachten koude champagne mee, dat was het enige wat ik nog voelde. De volgende dag werd ik wakker met een slapende arm. Ik dacht dat ik op mijn arm in slaap was gevallen, maar drie uur later sliep mijn arm nog. Later die dag hielp in mijn schoonmoeder in de keuken en had ik hetzelfde slapende gevoel in mijn lies. Ik ben naar boven gegaan en in huilen uitgebarsten. Ik was bang, ik wist niet wat er gebeurde."
Wanneer heb je alarm geslagen?
"De dag daarna deed ik alsof er niets aan de hand was. Het was derde kerstdag en we zouden naar het Olympisch kwalificatie toernooi in Thialf gaan, maar ik kon de trappen niet eens meer opkomen. De volgende dag heb ik de huisarts geïnformeerd en de woensdag daarop werd ik drie dagen opgenomen. Hierna ging ik naar mijn ouders en zag ik dat mijn moeder voor een rolstoel en rollator had gezorgd. Het was lief van haar, maar ik vond het overdreven. Dit was iets waar ik even doorheen moest. Maar toen wist ik nog niet dat die rollator realiteit ging worden."
Je lag uiteindelijk drie maanden in coma. Hoe was jouw situatie toen je daar uitkwam?
"Ik was compleet verlamd. Ik kon niet eten, niet drinken, niet praten. Tien maanden lang moest ik revalideren. Dit was was heel heftig. Ik moest álles opnieuw leren: eten, drinken, schrijven. Ik kon niets meer. Na een aantal maanden zeiden de artsen dat ik in het beste geval vier stappen zou kunnen lopen achter mijn rollator. Een gewone rolstoel zou bovendien geen optie voor mij zijn. Ik zou in een elektrische moeten omdat ik de coördinatie voor een gewone rolstoel niet zou hebben. Maar dat wilde ik niet laten gebeuren. Ik wilde de handdoek nog niet in de ring gooien. Ik zou vechten!"
Waar haalde je de kracht vandaan om door te zetten?
"Uit mezelf. Het is mijn eigen wilskracht die me drijft. Ik kan me er niet bij neerleggen als ik het niet geprobeerd heb. Niemand dacht dat ik weer kon lopen, maar ik heb mezelf uit die rolstoel geknokt. Ik sta wel achter een rollator, maar ik loop weer!"
Hoe zag jouw leven er voor deze diagnose uit?
"Ik stond vol in het leven. Ik had een goede baan waar ik net promotie had gemaakt en ik had een druk sociaal leven. Ik sportte vijf keer per week. Mijn diagnose kwam echt als een hele harde klap."
Er blijkt een behandeling mogelijk te zijn in Zweden. Kun je daar iets meer over vertellen?
"Het gaat om een HSCT behandeling in het Zweedse Uppsala. Hier gaan zij mij als het ware resetten. Het doel van de behandeling is dat ik niet verder achteruit ga, zodat ik niet over een paar jaar in een tehuis zit met zware zorg. Mijn doel is om ervoor te zorgen dat mijn situatie niet erger wordt, de verbeteringen die misschien voorkomen, zie ik als een cadeautje."
In korte tijd heb je al meer dan de helft binnengehaald. Had je dit verwacht?
"Helemaal niet! Ik vind het nog steeds zo onwerkelijk dat al die lieve mensen dit doen voor mij. Wauw. Ik ben blij met elk bedrag, met iedere euro. In januari hopen we het geld bij elkaar te hebben, dan kan ik stoppen met de huidige medicijnen die ik krijg. Het duurt een maand voor de medicijnen uit mijn lichaam zijn en in maart zou ik dan opgenomen kunnen worden."
Hoe zie je jouw toekomst voor je?
"Eerst had ik helemaal geen toekomst, maar nu heb ik die opeens wel. Ik leef heel erg met de dag en ik zie wel wat er gebeurt. Ik blijf hopen. Ik ben blij dat ik weer een toekomst heb en dat ik deze kan doorbrengen met mijn vrienden en familie."
Wil jij ook je steentje bijdragen? Doneren kan hier.