Wake-up Call

De zon schijnt buiten, maar ik zie het niet meer. De telefoon blijft rinkelen, maar ik hoor het niet. Mijn collega's kijken me waarschijnlijk niet begrijpend aan, maar ik zie niets. De wereld staat even stil, net als mijn hart. Heel in de verte hoor ik de stem van de beste vriend, terwijl ie verteld wat er aan de hand is. Dit kan niet, gaat er door me heen. Dit mag niet. Hij is maar een half jaar ouder dan ik en zó oud is dat dus niet.

De hele nacht heeft het in mijn hoofd gezeten. Hoe kan dit nou toch? Ik zou van plaats willen ruilen, vind het zó erg! Maar meer dan steun geven en er voor hem zijn kan ik niet doen. En plezier maken, want daar heeft ie de meeste behoefte aan. Hij wil geen medelijden. Dat heb ik ook niet, maar vind het gewoon ronduit kut!!! Want dat is het gewoon. KUT!

En het heeft me aan het denken gezet.

Waar maak ik me toch druk om, mijn problemen vallen hierbij in het niet. Wat zou ik doen als morgen mijn laatste dag was? Zeg ik vaak genoeg tegen mensen dat ik van ze houd? Ik probeer altijd elke dag te leven alsof het m'n laatste is, maar de laatste tijd vergeet ik dat. Maak me te druk om dingen. Dus deze 'wake-up call' zorgt ervoor dat ik die dingen allemaal herdefinieer. Herinnert me eraan dat ik vaker de belangrijke mensen in mijn leven moet laten weten dat ik van ze houd en ze waardeer. Dat ik dankbaar ben dat ik leef. Dat het leven leuk is en soms erg kut. Dat je zonder de dalen ook de pieken niet hebt. Dat ik elke dag tenminste een paar keer goed moet lachen en ook in tijden als deze, minstens één ding per dag te bedenken wat wél goed gaat of waar ik wel blij mee ben. Niet alleen maar zeiken. Doe eens iets aardigs voor een ander. Dat soort dingen.

Dankbaarheid, dat is het sleutelwoord tot geluk denk ik.

Dankbaar dat je bestaat, dat je vrienden bestaan. Dankbaar als de zon schijnt, of dat je binnen zit als het regent. Dankbaar voor het feit dat je niet in Afrika woont en crepeert van de honger. Dankbaar dat je mensen hebt van wie je houdt en dat er mensen zijn die van jou houden. Dankbaar dat je een dak boven je hoofd hebt. En werk en een salaris, ook al valt dat salaris tegen. Dankbaar dat je een computer hebt zodat je dit van je af kunt schrijven. Dankbaar dat je mensen hebt die je steunen in moeilijke tijden en dat jij mensen kunt steunen in moeilijke tijden.

Maar vooral ben ik dankbaar dat hij mijn beste vriend is. Dat ik hem ooit heb leren kennen. Dat we samen door hoogtepunten en dieptepunten (meestal de mijne...) zijn gegaan en zullen gaan. Samen lachen, samen huilen, leven door dicht bij elkaar te zijn. Dit is ooit gezongen door Willeke Alberti. Toen vond ik het een stom nummer, nu zit de tekst in eens in mijn hoofd. Ook dit doen we samen jongen! 'Friends for live!' Dat weet je toch? Ik zal nooit medelijden met je hebben, maar er wel altijd voor je zijn. We gaan nog heel veel plezier maken samen!

Geschreven door Robina