|
Wat gebeurt er in een vriendschap als je beste vriendin zwanger wordt? Blijft alles bij het oude of verandert de baby te veel aan de vriendschap? Eefje (24) vertelt over haar ervaring met een zwangere vriendin...
Hoe het allemaal begon
S. en ik kennen elkaar al sinds de middelbare school. We zaten vanaf het derde jaar bij elkaar in de klas en het klikte direct. We hebben dus ook samen allerlei levensfases doorlopen. Zo hebben we samen ons diploma behaald, struinden we schoolfeesten af, vertelden we elkaar het eerst over onze ervaringen op het gebied van jongens en zijn we een aantal keer op een jongerenreis geweest.
Een aantal jaar later gingen we allebei studeren in een andere stad, waardoor ons contact iets minder werd. We bleven natuurlijk wel van elkaars leven op de hoogte, maar we spraken elkaar niet meer dagelijks. Na onze vervolgstudies besloten we allebei weer in onze geboortestad te gaan wonen. Ongeveer gelijktijdig kregen we een woning aangeboden, toevallig vlak bij elkaar. Zij ging daar met haar vriend wonen en ik woonde alleen.
Oude vriendschap roest niet!
Ons contact werd al snel weer als vanouds. We aten iedere week wel een keer bij elkaar, gingen samen stappen en als mijn wasmachine kapot was kon ik altijd bij haar thuis terecht met een zak vol was. Als iemand me toen had verteld dat wij elkaar ongeveer twee jaar later amper nog zouden spreken, dan had ik diegene een klap voor zijn gezicht verkocht. Dat leek echt onmogelijk. Toch gebeurde het.
S. werd twee jaar geleden namelijk zwanger. Het was een ongelukje, maar zij en haar vriend waren er meteen al heel blij mee. Ze vertelde me het toen we op zaterdagavond samen in de kroeg zaten en ik vroeg waarom ze geen bier bestelde. Ze zouden het houden, want ze waren er eigenlijk ook wel klaar voor. Ik schrok, want dit zou echt heel ingrijpend worden. Maar aan de andere kant vond ik het ook heel bijzonder. Mijn lieve vriendin zou moeder worden. Ze zou een steeds dikkere buik krijgen en uiteindelijk zou daar een mollige, kleine baby uit tevoorschijn komen.
De eerste breuken
De zwangerschap verliep wel goed. Ik werd overal bij betrokken en vond dat erg leuk. We hebben met zijn tweeën de babykamer geschilderd en ingericht en ik ben een keer mee geweest toen ze voor een echo moest komen.
Toen begon al een kleine vorm van irritatie bij mij te ontstaan. Ondanks dat ik het hele gebeuren natuurlijk indrukwekkend vond, was het voor mij toch een ver-van-mijn-bed-show. Doordat zij alleen nog maar over krampen, zwangerschapskleding en rompertjes kon praten, terwijl ik net een nieuwe relatie had, raakte ik geirriteerd.
Onbegrip
Natuurlijk was ik blij voor haar, maar ik was ook blij voor mezelf en de levensfase waarin ik zat. Ik voelde me niet door haar gehoord, omdat ze eigenlijk nooit vroeg hoe het met mij ging. Het ging altijd maar over haar, haar relatie en haar baby. Ik herinner me de dag van haar bevalling nog heel goed. Ik had haar al een paar weken eigenlijk amper gesproken, toen ik een smsje kreeg dat de weeën waren begonnen. Ik was erg teleurgesteld dat ik niet werd uitgenodigd om erbij te zijn, dus ik heb de hele dag in mijn eentje in spanning gezeten.
Toen de baby eenmaal geboren was, kreeg ik weer een smsje. Een standaard smsje wat ze aan de hele vriendengroep hadden gestuurd, waarin alleen wat info over de baby stond en het feit dat ze rust nodig hadden en voorlopig geen visite wilden. Weer voelde ik me niet gehoord. Ik had zo met haar meegeleefd tijdens haar zwangerschap en nu was ik niet eens welkom. Ik had niet eens een telefoontje gehad!
Ik heb haar de volgende dag proberen te bellen, maar er werd niet opgenomen. Ik belde haar vriend, en hij zei dat het een zware bevalling was geweest en dat ze rust nodig had. S. zou mij wel bellen als ze daar aan toe was. Daar moest ik het mee doen. Ik heb de baby later in die week gezien en dat was heel bijzonder. Het was heel raar om haar en haar vriend opeens als ouders van zo'n klein wezentje te zien. Alles leek opeens veranderd.
Toch te veel uit elkaar gegroeid
Sindsdien is het contact tussen ons helemaal verwaterd. We hebben uit beleefdheid nog wel contact en omdat we dicht bij elkaar wonen zien we elkaar nog wel eens. Maar zo hecht als onze vriendschap ooit was, zo zal die wel nooit meer worden. Ik heb daar heel veel verdriet van gehad, want opeens had ik geen beste vriendin meer. Ze was veel te druk met haar nieuwe gezinnetje en verloor mij uit het oog. Ook het feit dat ik zo werd weggehouden van alles wat er met de bevalling te maken had, heeft me erg gekwetst. Achteraf heb ik een heel naar gevoel aan de situatie over gehouden.
Vorige week was het dochtertje van S. jarig. Ze werd een jaar en dat moest natuurlijk gevierd worden. Ik ben ook even langsgegaan, maar het werd al snel duidelijk dat ik daar eigenlijk niets te zoeken had. De woonkamer zat vol met andere jonge ouders en ik was de enige (inmiddels weer) single meid in de kamer.
Ik had nooit verwacht dat de vriendschap tussen S. en mij zo zou veranderen door de komst van haar kind. Ik ben er heel ziek van geweest, maar inmiddels ben ik er wel weer overheen. Ik heb geaccepteerd dat onze levens te veel zijn gaan verschillen en dat we elkaar daardoor uit het oog zijn verloren. We hebben elkaar niets meer te melden. Misschien verandert dat ooit nog, als ik zelf moeder word. Maar wat mij betreft is dat niet eens nodig. Ik ben er wel klaar mee.
Na dit heftige verhaal zijn wij erg benieuwd naar jullie ervaringen met vriendschap en zwangerschap. Zijn jullie ook uit elkaar gegroeid of is de band juist sterker geworden?
|
