ZeBevalt: Stress in de auto

Jonge moeders die vertellen over het belangrijkste moment in hun leven: hun bevalling. Daar gaat deze rubriek over. Casandra (26) trapt in het eerste deel af met haar bijzondere verhaal over de geboorte van zoontje Vince. 

 

De eerste voortekenen?

"Ik was 37 weken zwanger toen ik plotseling wat bloed verloor. Mijn vriend Tim en ik belden meteen de verloskundige. Toen ze er eenmaal was, bleek tot mijn teleurstelling dat er niets aan de hand was. Ik begon de zwangerschap zat te worden; wilde mijn kleine kereltje weleens in mijn armen houden en had gehoopt dat dit een voorteken was voor de bevalling. Volgens de verloskundige was het waarschijnlijk een slijmprop geweest en zat de bevalling er nog niet direct aan te komen. 

 

Nog even uitrusten

Tim en ik hebben een caravan in Luxemburg, waar we zo vaak we kunnen heengaan. Begin april zou het campingseizoen weer beginnen en op 26 april was ik uitgerekend. In overleg met de verloskundige besloten we toch nog naar Luxemburg te gaan. Even genieten van de rust met zijn tweetjes, voordat onze kleine man geboren zou worden. Het was heerlijk weer en we zorgden ervoor dat de caravan helemaal klaar stond, ook voor als de baby er zou zijn. 

 

 

Bedorven vlees?

Op donderdag 14 april besloten Tim en ik lekker uit eten te gaan. We namen allebei een schnitzel met ananas. Daar hebben we nog even om gelachen: ananas staat bekend als weeënopwekker. Terug in de caravan gingen we niet al te laat naar bed, want ik had kramp in mijn buik. Daar zocht ik overigens niets achter, Tim had het tenslotte ook. 'Zal wel door het eten komen', dachten we. 

 

Nachtelijke autorit

Om half één ?s nachts schrok ik wakker van de buikkramp. Ik besloot even naar het toilet te gaan, dat zou vast voor opluchting zorgen. Maar ook daarna bleef de kramp aan. Tim hield voor de zekerheid met een timer mijn krampen bij en toen kwamen we tot de conclusie dat het weeën moesten zijn! Als een dolle pakten we onze spullen in om terug te gaan naar Nederland. Ik wilde het liefst thuis bevallen, met onze eigen verloskundige. Om kwart voor twee vertrokken we van de camping. Even snel tanken en toen direct door naar huis. 
 

 

Meezingen met de radio

Voordat we wegreden zei ik tegen Tim: ?Rijd maar rustig, want de weeën kunnen wel 24 uur aanhouden!? Ik kan me nog maar weinig herinneren van die autorit. Ik was voortdurend bezig met het opvangen van de weeën en kon nergens anders op letten. Ik merkte wel dat ik minder pijn had als ik met de radio kon meezingen, dus dat deed ik dan maar uit volle borst. Verschrikkelijk vals, maar mijn vriend vond het gelukkig niet erg. Drie kwartier later zagen we ?Maastricht? op de borden staan. Inmiddels waren mijn weeën steeds heftiger geworden. ?Als dit nog maar het begin is, dan wil ik echt pijnstilling!?, riep ik naar Tim. Hij nam de afrit en we reden direct naar het acedemisch ziekenhuis van Maastricht, terwijl we zelf eigenlijk in Amsterdam wonen. Om vijf voor drie stapten we de eerste hulp binnen. Ik had inmiddels zo veel pijn dat ik bijna niet meer op mijn voeten kon staan. 

 

Eindelijk persen

Om drie uur kwam ik aan op de verloskamer. Ik bleek al 8 cm ontsluiting te hebben! Ik kreeg een enorme persdrang, maar de arts hield me tegen. Naast me stond mijn lief, met tranen in zijn ogen. Het zou niet lang meer duren voordat we ons zoontje voor het eerst zouden zien! Al snel kreeg ik groen licht om te gaan persen. De verloskundige waarschuwde me dat dit het zwaarste punt van de hele bevalling zou zijn. Daar was ik het overigens helemaal niet mee eens! De weeën waren verschrikkelijk pijnlijk, maar het persen voelde juist als een opluchting!

 

Daar is hij dan!

Om kwart over drie is onze zoon Vince geboren. Ik kreeg hem meteen op m'n buik en bedacht me dat we net op tijd in het ziekenhuis waren aangekomen! Tim en ik moesten even bijkomen, het was allemaal zo snel gegaan! Na de bevalling kwamen al snel de placenta en wat stolsels. Geen prettig gezicht, moet ik zeggen. Om half vier belden we mijn ouders. Vince was op dat moment aan het huilen, dus we zeiden niets, zodat ze alleen de baby zouden horen. Mijn ouders en schoonouders sprongen allemaal direct in de auto om naar Maastricht te komen.

 

 

The morning after

Na de bevalling kregen we even een momentje om te slapen. Maar dat lukte helemaal niet, want ik kon mijn ogen niet van Vince afhouden. Bovendien kwamen onze ouders al vrij snel binnen. Na wat onderzoeken bleek Vince gezond te zijn en mochten we hem mee naar huis nemen. Maar eerst moest Tim Vince nog aangeven bij de gemeente in Maastricht, want dat is immers zijn geboortestad. Toch gek, met een Amsterdamse als moeder en een Zoetermeerder als vader. 

 

Hoe het nu gaat

Elke ochtend word ik vrolijk wakker tussen twee heerlijke mannen! Ik ben nooit een ochtendmens geweest, maar daar heeft Vince wel verandering in gebracht. In het begin vond ik het ook allemaal erg zwaar, maar het is echt waar wat ze zeggen: 'het wordt steeds leuker en makkelijker'. Hij slaapt nu sinds een week de nachten door en wat is dat genieten zeg!

Wil jij ook jouw bevallingsverhaal vertellen op Ze? Stuur een mailtje naar betty@ze.nl!