ZeMama: Jippie a jee!

Die guitige rakkers van mij doen elke week wel iets geinigs, dus ik ging er eens even lekker voor zitten. Maar de pech wilde dus dat ze net deze week, nu het erop aankwam, geen sjoege gaven. Geen grappig woord of geinige uitspraak floepten ze eruit.

Ik heb er even aan gedacht om dan maar over mezelf te schrijven. Over de perfecte, zichzelf wegcijferende moeder die ik ben. De mammie die tussen hen in op de vloer ligt om Lego-kastelen te bouwen, de mama die de begintune van de Teletubbies van begin tot eind meezingt (met gebaren!), de mama die koekjes voor haar kinderen koopt maar ze toch stiekem zelf opeet - malle mammie toch! Misschien kon ik heel gewaagd doen en opbiechten dat ik de DVD van de Ernst, Bobbie en de Rest had verstopt, omdat ik die debiele eikels niet meer kon aanhoren.

Help!
Waarschijnlijk wilden de leZeressen toch het liefst iets over mijn kinderen lezen. Dus ik ging nóg beter opletten, maar die kleine draakjes vertikten het botweg. Ik verdacht ze ervan dat ze een duivelspact hadden gesloten. Vonden waarschijnlijk dat ze te weinig aandacht kregen door al dat geschrijf van mammie. Op de jongste hoefde ik niet te rekenen, dat had ik al verwacht. Hij zit momenteel nogal heftig in zijn Nee! Néé! NEE!!!-fase. Het enige noemenswaardige wat hij doet is eten over tafel smijten, daar schrijf je niet eens een alinea over vol.

Wat te doen?
Dus had ik mijn hoop gevestigd op de oudste. Hij heeft in het verleden al vaker voor flapuit gespeeld in winkels en op feesten en partijen. Maar ook hij weigerde dienst. Hij werd zogenaamd ziek. Hoe hij het voor elkaar kreeg weet ik niet, maar hij wist zowaar een flinke koorts op te wekken. Lag de hele dag lamlendig op de bank en deed dingen in toiletpotten en teiltjes waar ik jullie niet mee lastig durf te vallen. Alsof ik daar intrap zeg! Enfin, er kwam dus niets uit, afgezien van wat stinkende spaghettislierten die ik wegens eerder genoemd argument gecensureerd heb.

De week vorderde en ik werd knap knorrig. 'Oké', dacht ik. 'Van een joch van vier mag je toch wel wat inlevingsvermogen verwachten? Ze stoppen ze niet voor niets met die leeftijd al op een kleuterschool!' Dus ik ging het gesprek met hem aan. Dat hij verdomme eens op moest houden met die flauwekul omdat ik anders die rot Smurfen van de buis zou halen of de batterijen uit z'n Nijntje-laptop zou rukken. En dat hij er zeker niet op hoefde te rekenen dat we ooit nog naar de McDonald's gingen. Morgen en overmorgen in elk geval niet. Maar vanavond even wel, want mama was vanwege schrijfstress vergeten om boodschappen in huis te halen.

Enig
Hij keek me lodderig aan, deed nog wat aan censuur in z'n teiltje en riep tussen twee flinke boeren door dat hij er écht, écht niets aan kon doen. Ik liet mijn schouders hangen. Oké, oké. Vooruit dan. Maar dit moest niet te lang gaan duren hoor. Ik aaide hem over zijn warme bolletje. "Rustig en braaf zijn is leuk, maar niet als mammie inspiratie nodig heeft voor columns, capice? Zodra de koorts gezakt is, ga je gewoon weer maf, idioot en geinig doen. En vergeet schattig niet. Schattig vinden ze enig, die leZeressen."
________________________________________________________________________________________

Iris is de winnares van de ZeMama-wedstrijd en is daarmee onze nieuwe columniste. Iris is getrouwd en heeft twee zoontjes van vier en anderhalf jaar. Voordat ze kinderen had, snapte ze nooit waarom ouders niet ingrepen als kinderen alles bij elkaar krijsten in de supermarkt; waarom alles aan je kind énig is: zelfs poepluiers verschonen. En van overbezorgde ouders kreeg ze helemaal de kriebels. Totdat ze zelf moeder werd.

Iris is meer dan alleen moeder: Secretaresse, wannabe schrijfster, 'francofille', chocoholic... En ook daarover schrijft ze, op Miss Moneypenny Blogs.