ZeMama-panel: Genânte ervaringen
Als moeder twijfelen we er natuurlijk niet aan om onze kinderen te redden als dat nodig lijkt te zijn. Maar soms komen we daardoor zelf in wel heel benarde situaties terecht...
Bianca: "Toen mijn vriend en ik elkaar nog niet zo lang kenden, had hij een familieweekend. Ik had zijn familie pas één keer ontmoet en besloot om niet te blijven slapen in het vakantiehuisje, maar wel een dagje langs te komen met mijn dochtertje. Met z'n allen gingen we naar een tropisch zwembad.
Op een gegeven moment kwam mijn dochter van drieënhalf in de hoek van het golfslagbad terecht. Ik kon er gewoon staan en zij had bandjes om, maar ik ging op haar af om haar eruit te halen. Ik struikelde en werd steeds door de golven onder water getrokken en tegen de muur aangeduwd. Tot overmaat van ramp schoof mijn bikini topje omhoog en bleef ik maar onder water gaan en proestend weer boven komen terwijl mijn vriend en zijn familie op een afstandje stonden te kijken wat ik in hemelsnaam deed. Mijn dochter had zichzelf al weten te redden, maar mijn vriend moest mij eruit slepen onder het oog van de hele familie. Ik voelde me heel ongemakkelijk met mijn lompe flashactie, maar nu kunnen we er gelukkig hartelijk om lachen."
Ook de muzikale uitspattingen van onze kinderen kunnen ervoor zorgen dat we als wanstaltige moeders worden neergezet. Lily Allen, bedankt!
Cindy: "Mijn jongste dochter zingt en danst op alles wat ze hoort. Zo ook die middag toen we boodschappen gingen doen bij de AH, waar het op dat moment erg druk was. Op zich niet erg, maar als het nummer Fuck You van Lily Allen uit de mond van een klein meisje komt wordt het opeens een heel ander verhaal. De mensen om mij heen staarden mij aan met veelzeggende blikken. Met het schaamrood op mijn kaken heb ik mijn dochtertje vriendelijk verzocht dat nummer nooit meer mee te zingen."
En zelfs als je je van je verzorgende kant toont ben je niet veilig...
Cindy: "Mijn oudste kind was verkouden en ik legde uit dat Vicks een stick (inhaler) heeft voor je neus, die ze mee naar school zou kunnen nemen. Echter zei ik geen 'Vicks Stick' maar 'visstick'. Bij de drogist werd er dus ook door mijn dochters om een visstick gevraagd. Ik kon wel door de grond zakken aangezien de meiden letterlijk helemaal krom lagen van het lachen en de mensen om mij heen het natuurlijk niet snapten."
Dat kinderen schaamteloos eerlijk zijn, weten we allemaal. Soms erg grappig, maar lang niet altijd...
Margriet: "Mijn mannetje van twee kan al aardig rap praten. Als hij zich dan opeens in een gesprek met een willekeurige winkelier omdraait in de buggy en zonder blikken of blozen zegt: "Mijn papa heeft een heel grote piemel", dan wil je best van kleur verschieten.
Ook had ik een keer in het bijzijn van één van mijn andere kinderen een gesprek met de juffouw op school over een incident waar mijn kind bij betrokken was. Ik reageerde erg begripvol, waarop mijn kind verbaasd uitriep "Mama, waarom zit je nou te knikken? Net thuis zeg je nog tegen papa: 'wens me succes want ik zal die juf d'r oren eens wassen!'"
Nu kun je denken, als ik mijn schatje in de kinderstoel zet, ben ik wel even veilig. Maar nee hoor, think again!
Laura: "Vorige week zaten we op een terrasje te lunchen. De serveester die ons hielp werd door mijn zoontje Daan van 13 maanden al de hele tijd bestookt met lieve lachjes. Meneer zat constant omgekeerd in zijn stoel om haar goed te kunnen bekijken. Op een gegeven moment stond de serveerster bij de tafel naast ons de bestelling op te nemen, ze stond vlak achter de stoel van Daan.
En dan als laatste nog een klassiek voorbeeld. Een kind met een driftige eigen wil, waar buitenstaanders zich ook nog eens mee gaan bemoeien. Precies wat we willen. Not!
Madelief: "Mijn zoontje van anderhalf kan erg driftig worden als hij zijn zin niet krijgt, zo ook in de Makro. Meneer wilde koste wat het kost niet in de winkelwagen zitten. Loslopen vond ik niet zo'n geweldig idee, dus er zat niets anders op dan gewoon in de winkelwagen te zitten. Hij heeft het gepresteerd de gehele boodschappenrit te gillen, te krijsen en te schoppen. Alsof dat niet vervelend genoeg was, kwamen er bemoeienissen van mensen die ook in de Makro aanwezig waren, zoals "ach, ben je verdrietig jochie?". Bemoeienissen die je op zo'n moment al helemaal niet kan gebruiken. Ik heb gewoon gedaan alsof ik het gekrijs niet hoorde en heb vrolijk verder gewinkeld."
Binnenkort weer een nieuwe ZeMama met meer hilarische bekentenissen van mama's. Wil jij ook meedoen aan het ZeMama-panel? Stuur dan een mailtje naar esther@ze.nl.
