ZeVertelt: Jorien bekeerde zich tot de islam

"Allereerst zal ik wat meer over mezelf vertellen. Ik ben Jorien en ik word dit jaar 23 jaar. Ik kom uit een gezin met een vader, moeder en twee jongere zusjes, waarvan alleen mijn moeder gelovig is. Wij zijn ook niet met een religie opgevoed. Verder studeer ik HBO Toerisme Management en zit ik momenteel in mijn derde studiejaar. Sinds 2007 ben ik bekeerd tot de islam.

Vooroordelen en verwarring
Ik zei het in het begin al, vaak krijg ik de vraag of ik voor een vriendje ben bekeerd. Heel lang vond ik dit een rare vraag, omdat ik mijn echtgenoot pas leerde kennen toen ik al lang moslim was. Dan krijg ik vaak nog een vragende blik naar mijn hoofddoek, lange rok en bedekkende kleding: of ik dat dan wel voor hem draag? Nee, ook dat droeg ik allemaal al toen we elkaar leerden kennen. Dan is de verwarring voor mensen meestal compleet. Velen hebben helaas al vanaf het eerste moment een vooroordeel. Want voor ik meer over mezelf en mijn bekering zal vertellen, wil ik vooraf duidelijk zeggen dat je je absoluut niet hoort te bekeren voor een man. Je bekeert je omdat jij zelf gelooft en omdat jij zelf de islam als waarheid ziet. De juiste intentie is namelijk één van de voorwaarden om je te bekeren.

Eerste aanraking met de islam
Dan nu terug naar mij, want moslima ben ik natuurlijk niet zomaar geworden. Dat is nog een hele weg geweest. Mijn eerste echte aanraking met de islam was ergens eind 2004. Ik was toen vijftien jaar en zat op de havo. In die tijd leerde ik een meisje van Marokkaanse afkomst kennen. We konden het goed vinden en al snel kwam ik bij haar thuis over de vloer. Daar zag ik een aantal foto?s van haar zonder hoofddoek. Ik wist dat ze al sinds de brugklas een hoofddoek droeg, dus dat riep vraagtekens op. Ik dacht toentertijd dat een hoofddoek iets was wat je pas droeg als je ouder was en bijvoorbeeld ging trouwen. Maar nee, zij vertelde me dat ze hier zelf voor had gekozen!

Mijn interesse was gewekt en die dag heeft ze me heel veel over de basis van de islam verteld. Ik hing werkelijk aan haar lippen en wilde meer en meer weten. Uiteindelijk kwam ik thuis met een hoofd wat overliep van vragen, want ik wilde nog veel meer weten. Ik was me toentertijd namelijk al heel erg bewust van het feit dat ik in God geloofde en dat ik dus gelovig was. Maar ik kon er verder geen vorm aan geven. In die tijd was ik namelijk al een aantal keer met mijn moeder mee geweest naar de katholieke kerk en van mijn opa en oma kende ik de gereformeerde kerk ook. Alleen was me al snel duidelijk dat daar het vlammetje, wat ik in me voelde branden, niet verder aangewakkerd werd. Ik had het daar toen maar bij gelaten, want ik kon moeilijk over mijn gevoelens praten en had daar ook niet de behoefte toe. Maar nu was het vlammetje absoluut een vuurtje geworden en ik had honger naar meer kennis en informatie.

Nog meer kennis
Gelukkig kon ik daarvoor terecht bij mijn beste vriend die zelf ook praktiserend moslim is. Ik herinner me nog goed hoe ik hem dingen begon te vragen. Hij heeft heel veel tijd besteed aan het geven van duidelijke uitleg en het zoeken van antwoorden op vragen die hij niet zeker wist. Of hij bij zijn vader om informatie moest vragen of naar de moskee moest, hij deed het. En daar ben ik hem nog altijd heel erg dankbaar voor.

Heftige gesprekken
In die tijd had ik het er ook weleens met mijn ouders over, want iets in mij zei al heel snel dat dit de waarheid voor mij was. Mijn ouders dachten daar natuurlijk anders over. Vooral met mijn moeder heeft dat voor wat heftige gesprekken gezorgd. Nee, zij zouden een bekering nooit accepteren. Sowieso deed je dat als gezonde Hollandse meid toch niet? Denk eens na! Je kinderen worden ontvoerd als je man je niet meer wil, verplicht een hoofddoek dragen, je man die je mag slaan. Dit en nog vele overige vooroordelen kwamen voorbij. Later zouden mijn ouders gelukkig allebei leren dat dit dingen zijn die de islam helemaal niet goedkeurt, maar die uit een cultuur voortkomen. Toch was ik wel heel erg geschrokken van hun reactie naar mij toe en dacht ik: ?laat maar zitten.?

Zoekende...
Hoewel ik de islam nooit vergeten ben, is er sinds mijn zestiende verjaardag ook een hele poos geweest dat ik absoluut niet met moslima worden bezig was. Net zoals veel zestienjarigen ging ook ik uit, had ook ik een vriendje en heb ook ik in die tijd veel domme dingen gedaan. Tussendoor slaagde ik vlak voor mijn zeventiende verjaardag gelukkig wel in één keer voor de havo. Plannen voor de toekomst had ik wel en die zomervakantie verhuisde ik naar Breda om daar te gaan studeren aan de academie voor Toerisme. Het eerste half jaar ging ik elk vrij moment gewoon terug naar mijn oude woonplaats om door te gaan met het leven wat ik altijd had gekend. Nu moet ik er direct ook bij vertellen dat ik in die tijd zeker geen makkelijke dochter voor mijn ouders was en tot mijn spijt ook daar veel kapot gemaakt heb. Uiteindelijk was het eind 2006 dat ik me realiseerde dat dit zo niet langer kon. Maar? wat dan wel?

Daar was mijn beste vriend weer, die mij voorstelde alles eens helemaal om te gooien, want zoals ik zei, de islam was ik nooit vergeten en dat wist hij ook. Ik was in paniek, want hoe moest ik dat dan doen? Ook met het oog op mijn ouders? Hij stelde me gerust. We gingen het gewoon rustig aan doen; hij zou mij steunen en begeleiden. Met een dubbel gevoel ging ik ervoor. In mijn hart wilde ik dit heel graag maar in mijn hoofd wist ik nog niet hoe dit zou gaan uitpakken.

Oproepje
In januari 2007 heb ik een oproepje geplaatst op een website voor moslima?s, want ik was op zoek naar wat steun in mijn nieuwe woonplaats. Binnen enkele dagen kreeg ik een mailtje van een Nederlandse bekeerlinge. Daarin vertelde ze dat een ander meisje uit Tilburg zich ook zou bekeren tot de islam en ze vroeg mij of ik het leuk vond om daar bij te zijn. Natuurlijk zei ik ja, en een paar weken later bevond ik me voor het eerst in een moskee, in Rotterdam. 'Dit voelt écht goed', was het enige wat ik die dag steeds dacht. 'Dit voelt als thuis!' Vanaf toen is het allemaal als een sneltrein gegaan, tenminste? voor mezelf.

Thuis vertellen
Ik moest het ook nog even thuis vertellen. Omdat je dat toch nooit perfect kan doen, heb ik het uiteindelijk maar gedaan door lomp met de deur in huis te vallen. Het was op een avond dat ik bij mijn ouders was en er speklapjes op het menu stonden. Ik zei: ?Ik eet geen varkensvlees meer.? Mijn moeder reageerde natuurlijk met: ?Want??. Waarop ik antwoordde: "Ik word moslim.? Hallo ellende! Moeder schrok zich rot, vader zat met z?n hoofd te schudden, maar mijn zusjes namen het godzijdank voor me op. Die zomervakantie werd er veel tijd besteed aan verdiepen in mijn bijna nieuwe religie. Vele moeilijke gesprekken met mijn ouders, ruzietjes om niets, tranen over en weer en meningsverschillen zijn er toen geweest. Maar ik wist dit zeker, dus ik liet mijn ouders weten dat ik er na die vakantie voor zou gaan.

Op 27 augustus 2009 ben ik officieel moslima geworden. Ik heb dit gedaan in het bijzijn van mijn nieuwe vriendin, de bekeerde zuster uit Tilburg, en nog een andere moslima als tweede getuige. Ik wilde bewust niet in de moskee mijn shahada (zo wordt de islamtische geloofsbeleidenis genoemd) uitspreken omdat het voor mij iets te persoonlijk was en ik kende al die mensen daar toch niet. Nee, alleen die twee getuigen waren voldoende om het officieel te maken. Mijn bekering vond plaats in de slaapkamer van mijn vriendin. Daar heb ik met volledige overtuiging en geloof de woorden ?Ashadoe alla iellaha iellah Allah, wa ashadoe anna Moehammadan rassoeloe Allah? uitgesproken. Vrij vertaald naar het Nederlands: ?Ik getuig dat niets of niemand het recht heeft aanbeden te worden dan Allah en ik getuig dat Mohammed de boodschapper van Allah is?.

Vanaf dat moment ben ik dus moslima. Voor sommigen zal het raar klinken, maar na het uitspreken van deze woorden heb ik enorm gehuild. Gehuild van geluk en opluchting, gehuild omdat mijn nieuwe begin gemaakt was. In de islam is het namelijk zo dat vanaf het moment van bekering al je zondes van voorheen wegvallen en je opnieuw begint, net als een pasgeboren baby.

Ups en downs
Tot zover de aanloop naar mijn bekering en mijn bekering zelf. Natuurlijk hield het daar niet op en heb ik nog vele ups en downs gekend. Het gebed moest ik bijvoorbeeld op eigen houtje leren, wat voor mij best moeilijk was. Een paar weken na mijn bekering was direct mijn eerste ramadan, die ik ook voor een groot deel alleen beleefde. Familie en vrienden wilden natuurlijk uitleg. Met mijn ouders (vooral met mijn moeder) heb ik veel strijd gehad en ook voor mijn zusjes was het best wennen in het begin, omdat ik niet meer mee uitging, geen vriendjes meer had, niet meer mee ging zwemmen.

Hoofddoek
Na een jaar begon ik ook nog eens een hoofddoek te dragen, wat voor iedereen opnieuw een beetje 'schrikken' was. Toch was de schok niet heel groot, want ze wisten allemaal dat het eraan zat te komen. Een aantal maanden van te voren had ik mijn familie namelijk weten dat ik er per 1 september 2009 voor zou gaan. Dat was namelijk de eerste dag van de ramadan, mijn nieuwe schooljaar begon dan en dat leek me een goede start. Ze schrokken er niet heel erg van, doordat mijn 'transformatie' niet ineens gebeurde, maar stapje voor stapje. Hierdoor zag iedereen in dat ik verder niet veranderd was en niet blind een groep aan het volgen was.

Tegenwoordig draag ik een hoofddoek en bedekkende kleding, bid ik vijf keer per dag tot Allah, vast ik tijdens de ramadan en ga ik regelmatig naar de moskee. Ik heb een aantal (in de ogen van anderen) beperkingen omdat ik niet ga zwemmen of ga stappen, maar daar heb ik zelf geen last van. De islam zelf heeft mij namelijk vooral veel rust, liefde en geluk gebracht.

Ik ben Jorien en ik ben een bekeerde moslima. Verder ben ik nog altijd dezelfde persoon als voorheen, alleen nog gelukkiger dan ik al was."