Laf liegbeest

Als kind heb ik geleerd dat ik niet mag liegen. Maar mijn anorexia heeft een einde gemaakt aan mijn goede (eet)gewoontes, normen en waarden. Ik loog: alles om mijn geheim te verbergen. Langzaam vernietigde ik wie ik ooit was.

 

Als je iemand een koekje aanbiedt en hij of zij zegt ?Ik heb geen trek, dankje?, zul je daar waarschijnlijk niet vreemd van opkijken. Het was één van mijn eerste smoesjes. Maar op een gegeven moment wilde ik meer dan alleen snackjes en lekkernijen weigeren.

 

?Ik heb gewoon niet zo?n honger?, antwoordde ik als mama opmerkte dat ik wat weinig opgeschept had. Ze slikte het, maar ik wist dat ik niet standaard met hetzelfde excuus kon komen tijdens het avondeten. Ik moest iets beters bedenken. Ineens hield ik niet meer van bepaalde dingen, had ik vaak niet zo?n trek en wilde ik steeds vaker koken. Internet was in die tijd mijn vriend en vijand. Mijn vriend, omdat ik zo kon uitvinden wat ?gezonde? recepten waren, maar ook mijn vijand, want ik kwam regelmatig per ongeluk informatie tegen over waarom iets slecht was. Anorexia gaf er altijd haar eigen draai aan en vond keer op keer een reden waarom ik dit of dat niet meer mocht eten.

 

Moest ik dan toch een keer iets anders koken dan ik wilde of meer eten dan gepland, dan zat er maar één ding op: bewegen. ?Ik ga nog even skeeleren?, en hup, daar reed ik weer zo?n vijf tot tien kilometer. Soms liet ik de hond tig keer per dag uit. Ik gebruikte de dingen waar ik van hield (en houd) om maar te kunnen bewegen. Iedere dag danste ik in mijn kamer, zelfs al had ik al uren in de dansschool getraind. Het begon met passie, maar eindigde in een obsessie.

 

Op school at ik het minst van iedereen. ?Ik ben niet zo?n grote eter?, zei ik dan en daar was de pet mee afgedaan. Ik heb mijn brood (sorry mama) af en toe weggegooid. Dan kon ik mezelf tenminste toestaan om een Kinder Bueno of KitKat Chunky uit de automaat te halen. Maar direct daarna nam ik mezelf voor om het nooit meer te doen. Niemand merkte mijn compensatiegedrag op.

 

Tot ik twee weken voor een stage bij mijn neef en zijn gezinnetje verbleef. Ik vertoonde daar mijn ?gewone? gedrag. Nog geen week nadat ik weer thuis was, werd ik geconfronteerd door mijn tante. Ze zei recht in mijn gezicht dat ze wist dat ik een eetstoornis heb. En ik zei simpelweg dat ik 'wel wat was afgevallen', maar hard op weg was om weer op een gezond gewicht te komen.

 

Zelfs tegen de vriendin die mij laatst een compliment gaf, heb ik gelogen. Eén van mijn beste vriendinnen, nota bene. We hadden elkaar eventjes niet gezien en ik kwam haar tegen. Ze schrok. ?Wat ben je veel afgevallen, gaat het wel goed met je??, waarop ik weer hetzelfde verhaal ophing als tegen mijn tante. Liegbeest.

 

Wat heb ik iedereen die ik liefheb toch aangedaan? Wat heb ik mezelf aangedaan? En vooral: hoe kunnen ze mij ooit nog vertrouwen? Kan ik mezelf wel vertrouwen? Je weet het nooit. Anorexia is een bitch. Ik blijf het zeggen. 

Ik schaam me diep.

________________________________________________________________________________________