Zeikerd?

Altijd ziek zijn? Dat gaat voor mij absoluut op. Is het niet vanwege mijn weerstand, dan heb ik alsnog die zieke gedachten. En dat ziek zijn heeft een hoop verwoest. Mijn anorexia maakte me kapot, zowel mentaal als fysiek.

 

We weten allemaal wel dat we onze vitamientjes nodig hebben om zo gezond als een vis te blijven. Maarja, als je niet voldoende eet is de kans groot dat je te weinig vitaminen (en al die andere, goede dingen die je lichaam nodig heeft) binnenkrijgt.

 

Zwakkeling

Het was dus niet zo?n verrassing dat mijn weerstand steeds slechter werd. Maar in het begin stond ik daar helemaal niet bij stil. Ik dacht gewoon dat ik een probleemkind was: ik was altijd maar ziek. Een zwakkeling.

 

Ik schreef al eerder dat ik er niet echt bij hoorde op school. Dat kwam ook doordat ik zo vaak ziek was. Mijn vriendinnetjes begrepen dat niet ? je zag immers niets aan de buitenkant ? en daardoor verloren ze al gauw interesse. Waarschijnlijk niet bewust; ik kan het niemand behalve mijzelf kwalijk nemen.

 

Prutzooi

Constant werd ik gevloerd door voorhoofd- en bijholteontsteking. Misschien ken je het wel: het gevoel dat je bijholtes en je voorhoofd uit elkaar barsten. Iets voorover zitten is al een drama en nouja, laten we voor de smakelijkheid verdere details gewoon in het midden houden. Hoe dan ook, bij mij ging het op een gegeven moment niet over.

 

Antibioticakuur na kuur? na kuur. En nog vier kuren. Niets hielp. Allergisch voor de hond? Nee, ook niet. In het ziekenhuis kwamen ze erachter dat het chronisch was en ik moest geopereerd worden. Na de operatie kwam bijna niemand mij opzoeken. Ik voelde me eenzamer dan ooit. En mislukter dan ooit. In mijn ogen was iedereen zó sterk. Nooit ziek, en als ze ziek waren, dan konden ze alles blijven doen. Hup, zo verviel ik nog verder in mijn slechte patronen en gewoontes.

 

Mijn arme lichaam

Het was niet zo dat ik gelijk braaf op de bank ging liggen als ik weer eens ziek was. Mijn ouders moesten me altijd daartoe dwingen. Het liefst bleef ik met alles doorgaan tot ik echt niet meer kon. Ik heb mijn lichaam (zonder het toen te beseffen) mishandeld.

 

Ik dacht alleen fysiek ziek te zijn, maar al die tijd was het natuurlijk psychisch. Die kronkel tussen mijn oortjes deed me doorgaan tot het uiterste, waardoor mijn weerstand steeds grotere opdonders kreeg. Ik kon niet stoppen met bewegen. De anorexia liet het simpelweg niet toe; ik voelde en zag die vetjes immers nog steeds. Alsof dat nog niet slecht genoeg was, at ik ook nog eens veel minder als ik ziek was. "Ik ben misselijk", hoor ik mezelf weer zeggen. En daarmee was de pet afgedaan.

 

Ik ben stom

Het doet me verdriet dat mensen zo snel oordelen. Zien ze niets? Dan word je al snel als aansteller bestempeld. En ik betrok alles op mezelf. Ik was niet leuk, spontaan en aardig genoeg, dacht ik. Onzin natuurlijk. Ze begrepen mijn constant ziek zijn gewoon niet. Mijn psychische ziekte maakte me fysiek ziek en de (sociale) gevolgen daarvan zorgden ervoor dat mijn anorexia nog sterker werd. Weer zat ik in zo'n verdomde spiraal.

 

Zonder anorexia was ik waarschijnlijk nooit chronisch ziek geworden en had ik toentertijd ongetwijfeld meer vriendinnen gehad. Maar mijn brein was zo ziek, dat ik ook fysiek te zwak werd om een tienermeisjesleven te leiden. 

 

En dat merk ik nu pas ècht. Zo veel dingen zijn aan mij voorbij gegaan. Mijn leven bestond uit (niet) eten, sporten en vechten voor mijn gezondheid. Dat wil niemand.
________________________________________________________________________________________