Het rehab-recept

Er zijn veel manieren om van anorexia af te komen. Van diëtisten en psychologen tot klinieken. Maar toen het me zo veel moeite kostte om iets te vinden waar ze me wilden helpen, besloot ik het zelf maar te doen.

 

En dat is alles behalve gemakkelijk. Toen ik doorkreeg wat mijn anorexia eigenlijk voor'n impact had, werd me steeds duidelijker dat ik niet zo door kon. Ik was uitgeput ? zowel fysiek als mentaal ? en van het woord ?leven? was nauwelijks sprake. Als tiener hoor je leuke dingen te doen met vriendinnen, een bijbaantje te nemen en misschien zelfs al te reizen. Maar niets van dat voor mij. En datgene wat ik nog wel had? Tsja, dat verdween allemaal snel.

 

Niet alleen die ?tastbare? dingen verdwenen; ik verdween ook. Van een spontaan, energiek en impulsief meisje veranderde ik in een spook. Een bleke huismus. Een verlept grassprietje. Mijn gezondheid ging steeds verder achteruit. Mijn gedrag was verschrikkelijk en ik veracht mezelf nog altijd daarom. Ik weet niet of ik dat mezelf kan vergeven.

Maar dan? Dan is het tijd voor actie. Eten. Toen ik begon aan mijn herstelperiode, kon ik niet sporten. En dat is goed geweest: ik begon langzaam weer te eten. Dat klinkt nu heel gemakkelijk, maar dat was het niet.

 

Zo sterk als ik was met het weerstaan van eten, zo sterk moest ik zijn om langzaam iets meer voedsel tot me te nemen, of enge dingen. Dat was en is mijn filosofie. Een slechte eigenschap moet omgetoverd worden in een goede. Maar ik was er nog niet. Ik moest zien dat ik niet gelijk een olifant werd van een groter ontbijt. Stap voor stap at ik iets meer. En toen ik op de weegschaal zag dat ik niet gelijk zo veel was aangekomen als ik dacht, viel er een last van mijn schouders.

Wat mij meer zorgen baarde, was dat wat ik zelf aan mijn lichaam zag veranderen. De kleding die steeds wat strakker werd en wordt. En dat was en is moeilijk, heel moeilijk. Bij iedere uitdaging ? iets meer of engs eten ? moest ik ervoor zorgen dat ik niet in paniek raakte en stukje bij beetje aan de nieuwe veranderingen wennen. Raakte ik wel in paniek, dan moest ik nagaan waarom en hoe ik daar mee om kon gaan. Dat ik niet zomaar een tientonner word.

Het klinkt best heldhaftig op deze manier maar ik heb dit echt niet op eigen houtje gedaan. Ik word zo verdrietig ? ja hoor, daar zijn de tranen al ? als ik me besef wat hij voor mij gedaan heeft, hoe hij me gesteund heeft en van me houdt, terwijl het echt niet makkelijk is om met iemand met anorexia samen te zijn. Maar mijn vriend haalt het beste in me naar boven. Hij praat met me, laat me lachen en leven. Hij doet me realiseren dat ik weer mezelf wil zijn. Hij had al een oogje op mij, werd verliefd op mij met anorexia en is bij me gebleven, zelfs al wist hij van tevoren al hoe de vork in de steel zat. Op zwakke momenten denk ik aan zijn stem. ?Alleen als jij het wilt, liefie. Jij bepaalt het?, of aan een fijn moment samen. Dat is genoeg om me te doen beseffen dat ik even pas op de plaats moet houden. 

 

Want hij maakt mij gelukkig en dat kan niet als ik weer een wrak word. Ik wil hem gelukkig maken. Samen gelukkig zijn. Anorexia past daar niet bij. Dankje, liefie.
________________________________________________________________________________________