ZeMama: De peuters van tegenwoordig
Het is het lot van elke moeder: de smerigste knuffels vinden ze het liefst, de lelijkste joggingbroek is favoriet en de meest irritante televisieprogramma's zijn het leukst. Je zou bijna denken dat je kinderen het erom doen.
Bassie en Adriaan? Alsjeblieft zeg! Die waren in onze tijd al niet leuk. Die stakker van een Bassie met zijn platte, rode neus en zijn 'allememaggies' en 'mienemienemiene'. Geen kind geloofde dat hij echt aan het huilen was. En helaas: zag je Bassie staan, dan kwam Adriaan eraan. Adriaantje was steevast gehuld in een strak hansopje met een glimmende carnavalsblouse waar Imca Marina jaloers op kon zijn. Maar vooruit: de twee domme boeven B1 en B2 waren best leuk. Vooral die dove die alles net verkeerd verstond.
Smarties
Hoe senieler het programma, hoe leuker mijn kinderen het vinden. Neem de Teletubbies: gaan ze helemaal van uit hun dak! Ik vind het verwonderlijk dat het programma alom wordt geprezen om zijn educatieve waarde. Het enige wat ik zie zijn vier corpulente smarties die niet veel meer kunnen dan 'O-ooh!' roepen, gelukzalig in hun handjes klappen en rijmelarijtjes wauwelen als 'Auw, Blauw, Gauw, Kou!' Bovendien lijden ze aan geheugenverlies, want elk filmpje wordt twee keer achter elkaar vertoond.
Dora is tha bomb
Mijn zoontjes vinden het allemaal prachtig. Net zoals die losers van Ernst, Bobbie en de rest. En Dora the Explorer. Dora! Breek me de bek niet open. Ik kan mijn kinderen tien keer vragen om hun schoenen van de bank te halen of hun troep op te ruimen zonder enige vorm van respons, maar zodra Dora vraagt waar de piramide is of de slang, dan reageren ze direct. "In de boom! In de boom, Dora!" Wat heeft Dora wat ik niet heb? Een lievere stem? Leuker haar?
Humorloos
Een depressieve clown en zijn glitterbroer, vier dikke, murmelende retards en een manisch huppeltrutje met haar aap: dat zijn de helden van tegenwoordig. Ik krijg mijn kinderen gewoon echt niet aan de leuke programma's. Yo Gabba Gabba sloeg volledig de plank mis, Samson & Gert vinden ze saai, ik vind het cult. En Bert en Ernie werden tot mijn groot verdriet ook keihard afgeserveerd. Ik vrees dat mijn kinderen het gevoel voor humor niet van hun moeders kant hebben.
Ku-sje!
Toen ik vanmorgen weer eens verplicht meekeek naar de monotone verrichtingen van de Teletubbies, vergeef me, maar toen dwaalden mijn gedachten af. Ik vroeg me af welke volwassenen ze zo gek hebben gekregen om zich in zo'n gekleurde fat suit te hijsen. Je zult ermee getrouwd zijn. Zo'n blij ei dat je elke ochtend een stevige Tubbieknuffel geeft en een 'ku-sje!' om vervolgens neuriënd, met een broodtrommeltje onder zijn arm op weg te gaan naar de BBC-studio's waar hij de hele dag Po's step gaat zoeken, liedjes in de tas van Dipsy stopt of verdrietige lammetjes met elkaar verenigt. 's Avonds als hij thuiskomt, moet je die eiige blijheid vast ook nog allemaal aanhoren.
De knop om
Het kan dus altijd nog erger, zo realiseerde ik me. En dat was een geruststellende gedachte. Ik pakte er een tijdschrift bij en sloot mezelf af voor de Bassies, Dipsy's en Dora's.
"Iemand nog een Samson & Gert koekje?", riep ik halverwege.
Twee hoofdjes knikten enthousiast.
Kijk, dan gaan ze er wel in.
________________________________________________________________________________________
Iris is de winnares van de ZeMama-wedstrijd en is daarmee onze nieuwe columniste. Iris is getrouwd en heeft twee zoontjes van vier en anderhalf jaar. Voordat ze kinderen had, snapte ze nooit waarom ouders niet ingrepen als kinderen alles bij elkaar krijsten in de supermarkt; waarom alles aan je kind énig is: zelfs poepluiers verschonen. En van overbezorgde ouders kreeg ze helemaal de kriebels. Totdat ze zelf moeder werd.
Iris is meer dan alleen moeder: Secretaresse, wannabe schrijfster, 'francofille', chocoholic... En ook daarover schrijft ze, op Miss Moneypenny Blogs.
________________________________________________________________________________________
Iris is de winnares van de ZeMama-wedstrijd en is daarmee onze nieuwe columniste. Iris is getrouwd en heeft twee zoontjes van vier en anderhalf jaar. Voordat ze kinderen had, snapte ze nooit waarom ouders niet ingrepen als kinderen alles bij elkaar krijsten in de supermarkt; waarom alles aan je kind énig is: zelfs poepluiers verschonen. En van overbezorgde ouders kreeg ze helemaal de kriebels. Totdat ze zelf moeder werd.Iris is meer dan alleen moeder: Secretaresse, wannabe schrijfster, 'francofille', chocoholic... En ook daarover schrijft ze, op Miss Moneypenny Blogs.