ZeMama: Droogneuken

Het is een soort dwangneurose om mezelf met beide benen op de grond te houden. Gelukkig-zijn doet rare dingen met me. Mijn kinderen hebben heus weleens wat hoor: een snotneus, pseudo kroep of astma. Niet altijd fijn, maar ze kunnen er prima mee leven. Je kind kan veel ernstigere dingen hebben. Of iets minder ernstig, maar heel gênant. Zoals Gilles de la Tourette of zo.

Vloeken in de kerk
Als puber maakten we er grapjes over. Dat laat ik nu wel uit mijn hoofd. Je zult het hebben, een kind dat de hele dag loopt te schelden. Want dat is toch het heersende beeld: iemand die de hele dag "Kut!" roept. Overal en altijd. Steeds harder. En een kind dat "Neuken! N-n-neuken! NEUKEN!" fulmineert in een volle kerk tijdens een begrafenis is ook nooit grappig. Niet in het minst voor het kind zelf.

Nu moet ik zeggen dat ons jongste zoontje ook een rare tic heeft. Zolang we ons kunnen herinneren doet hij aan droogneuken. Je leest het goed: droogneuken. Ons zoontje daggert erop los. Het is niet zo dat hij als een hondje tegen het been van bezoek oprijdt, het is altijd zijn bedje dat eraan moet geloven. Hij zit op handen en knieën en beweegt zijn kontje van voren naar achteren, steeds wilder. "Aaa-haah-haah", zegt hij telkens. Soms houdt het uren aan.

Peace & love
"Volkomen onschuldig", zei de arts van het consultatiebureau tot mijn verbazing. Weet ik veel wat ik dan had verwacht. Dat ze direct de telefoon greep om Derek Ogilvie te bellen, een peuterpsychiater of een wichelroedeloper? "Dat doet hij om tot rust te komen", ging ze verder. "Je zult zien dat het op een dag ineens over is, zo rond zijn tweede verjaardag."

Dat mens had makkelijk praten, straks was het een voorbode van iets heel ernstigs, zo doemdacht ik. We hebben het hier wel over mijn kleine knulletje! En daarnaast was het ook een tikje gênant. Tijdens de eerste week van onze vakantie vroeg ik me nog af waarom medekampeerders zo afkeurend naar ons keken, alsof we zwervers waren die een gratis douchebeurt probeerden te versieren op hun camping. Totdat ik op een avond terugkeerde van de receptie. De caravan deinde heen en weer alsof er daarbinnen een peace & love party aan de gang was. Als je dichterbij kwam, kon je ons zoontje zelfs zijn 'Aaa-haah-haah's' horen opdreunen. Die klonken op een vreemde manier toch heel anders aan de buitenkant van de caravan.

Onlangs werd hij twee. Nu zal het wel afgelopen zijn, dacht ik. Als bij toverslag. Dat had de arts immers beloofd. Nou ja, zo'n beetje. Het leek wel of ons zoontje dat had gehoord, want hij stopte helemaal? niet. Integendeel. Het werd alleen maar erger. Hele nachten hield hij ons wakker met zijn bunga bunga party's. Die arts kon me wat! Ik besloot te gaan googelen. Wat niet makkelijk was, want hoe omschrijf je zoiets? Als je droogneuken en peuter invult, kom je op digitale plekken waar je als moeder echt niet wezen wil.

Uiteindelijk gebruikte ik termen als repeterende bewegingen en tics. Tientallen hits verschenen er op mijn scherm. Het bleek vaak voor te komen bij kinderen met autisme. De overige symptomen herkende ik echter niet, dus dat viel af. Toen vond ik een website over een ziekte genaamd TS. Daar sprak men ook over het constant naar voren en achteren bewegen in de stoel en het 'hummen'. Dat deed ons zoontje ook! Het had een naam! Zie je wel, die stomme arts snapte er helemaal niets van!
Even was ik opgelucht, totdat ik zag waar de afkorting TS voor stond: Tourette Syndrome.
________________________________________________________________________________________

Iris is onze vaste ZeMama-columniste. Ze is getrouwd en heeft twee zoontjes van vier en twee jaar. Voordat Iris kinderen had, snapte ze nooit waarom ouders niet ingrepen als kinderen alles bij elkaar krijsten in de supermarkt; waarom alles aan je kind énig is: zelfs poepluiers verschonen. En van overbezorgde ouders kreeg ze helemaal de kriebels. Totdat ze zelf moeder werd.

Iris is meer dan alleen moeder: secretaresse, wannabe schrijfster, 'francofille', chocoholic... En ook daarover schrijft ze, op Miss Moneypenny Blogs.