ZeMama: Lievelingsbord
Mijn oudste zoon en ik lopen samen van de kleuterschool naar huis. Het is het moment waarop ik hem probeer voor te bereiden op het naderende einde van onze kat.
"Je weet toch dat Boris al oud is hè? En dat hij veel pijn heeft?"
Mijn zoon knikt, hij voelt dat dit een Belangrijk Gesprek gaat worden.
Mijn zoon knikt, hij voelt dat dit een Belangrijk Gesprek gaat worden.
"Boris heeft zo veel pijn dat de dierendokter denkt dat het beter is als hij voor altijd gaat slapen."
"Gewoon dood dus?"
"Eh? ja. Eigenlijk wel."
"Maar dan ga ik hem wel missen!" roept hij verontwaardigd uit.
"Ik ook, jongen. Maar het is fijner voor Boris als hij geen pijn meer hoeft te hebben, vind je ook niet?"
Hij denkt na.
Hij denkt na.
"Ja, natuurlijk. Toch vind ik het wel jammer. Dan kan ik hem nooit meer knuffelen."
Ik zie dat hij emotioneel dreigt te worden, maar hij laat geen traan vloeien om een kat die nog niet eens dood is.
"Maar weet je wat ook fijn is, mama?" zegt hij even later. "Dat hij dan nooit meer het servies van de aanrecht gooit."
Ik knik. Door zijn kanker heeft Boris een onverzadigbare honger. Al meerdere malen zijn we 's nachts opgeschrikt door kletterend servies, omdat hij dan op zoek gaat naar etensrestjes op borden en in pannen op het aanrecht.
"Inderdaad, dat zal dan ook niet meer gebeuren. Maar weet je, Boris zal toch altijd een beetje bij ons blijven. Zijn lichaam begraven we in de tuin, maar alles wat in zijn koppie zat, zijn gedachten en herinneringen, die zijn er nog. Het zweeft ergens om ons heen, onzichtbaar tussen de aarde en de sterren."
Hier denkt mijn zoon even over na. "Dat is ook zielig. Hij zal het wel koud hebben zonder vel."
's Avonds tijdens het eten checken mijn man en ik of hij alles goed heeft begrepen.
"Je weet toch dat Boris niet meer lang bij ons is hè?"
Mijn zoon slikt. "Dat hij dood gaat, ja." Direct wellen er tranen op in zijn ogen, maar hij geeft ze geen kans. Zwijgend eten we verder.
Even later begint hij zonder aankondiging hard te huilen, met lange uithalen. Ze komen uit het diepste van zijn lijfje. Goed zo, denk ik. Gooi het er maar uit.
"Ik ben zo verdrietig, omdat hij mijn lievelingsbord kapot heeft gegooid!" Een lange uithaal volgt voordat hij verder gaat: "Dat was echt het allermooiste bord dat ik ooit had. En nu zie ik hem nooit meer terug. En ik mis mijn bord zo."
Ik ben even stil. Dan aai ik hem over zijn hoofd. "Het was natuurlijk ook al een oud en versleten bord, zoiets gaat een keer stuk. Begrijp je dat?"
Hij knikt, snikkend.
"Maar ik heb een idee", vervolg ik. "Misschien kunnen we een nieuwe uitzoeken, met Spiderman erop ofzo."
Zijn ogen worden groot. Spiderman! Dat bevalt hem wel. Nog beter eigenlijk dan zijn vorige bord. Met zijn mouw veegt hij zijn neus af. "Mag ik dan ook meteen een nieuwe kat?"
________________________________________________________________________________________
Iris is de winnares van de ZeMama-wedstrijd en is daarmee onze nieuwe columniste. Iris is getrouwd en heeft twee zoontjes van vier en anderhalf jaar. Voordat ze kinderen had, snapte ze nooit waarom ouders niet ingrepen als kinderen alles bij elkaar krijsten in de supermarkt; waarom alles aan je kind énig is: zelfs poepluiers verschonen. En van overbezorgde ouders kreeg ze helemaal de kriebels. Totdat ze zelf moeder werd.
Iris is meer dan alleen moeder: Secretaresse, wannabe schrijfster, 'francofille', chocoholic... En ook daarover schrijft ze, op Miss Moneypenny Blogs.
