ZeMama: Ongenode gasten

Ko heeft zijn eigen stoel in de kring, waar hij om tien uur gezellig een appeltje mee eet. Tijdens de gymles doet hij een 'koprol' en bij het knutselen wordt Ko achter een vel leeg papier gezet. Bovendien gaat hij elke dag bij een ander klasgenootje logeren. "De pop Ko fungeert als intermediair tussen leerkracht en leerlingen om betrokkenheid op te roepen en interactie uit te lokken", zo lees ik op de website. Yuck. Ik krijg jeuk van dit soort projecten. Bovendien heb ik een fobie voor poppen. Die verstarde grijns, de priemende knoopogen die me het idee geven dat ze 's nachts weleens tot leven zouden kunnen komen: voor mij zijn het allemaal potentiële Chuckies.

Solidariteit
Ik weet dat ik dat niet mag vinden, dat ik solidair moet zijn enzo. Dus als mijn zoontje op een dag dolblij de schooldeuren uit komt met Ko, tezamen met diens poppenmaxicosi, koffer (formaat: diva) en het 'Ko logeerboek' (yuck), doe ik laaiend enthousiast. Van enthousiasme laat ik Ko zelfs twee keer uit zijn maxicosi vallen. Per ongeluk. Echt. Ik heb namelijk enorme haast. De jongste was nog niet wakker uit zijn middagdutje en is daarom alleen thuis gebleven; we moeten snel terug.
Omdat mijn mamafiets een lekke band heeft ben ik met mijn 'gewone' fiets, zonder fietsstoeltje. Mijn zoontje moet zich goed vasthouden om overeind te blijven. Op zijn rug hangt zijn gymtas, in zijn arm klemt hij Ko en ergens daar tussenin hangt de koffer. Na amper een minuut gaat het al mis. Mijn zoontjes voet komt tussen de spaken en daar liggen we met ons drieën. Hij, ik en die verdomde Ko.

Ik krijg nog een grotere hekel aan Ko als blijkt dat de voet gekneusd is. Mijn zoontje huilt van de pijn en ik heb enorm met hem te doen. Gelukkig heeft hij zijn Chuckie als afleiding. Bij het uitkleden komt hij tot de schokkende ontdekking dat die niets tussen zijn benen heeft. Ko is geen jongen, maar een meisje! Ko krijgt wel drie verschillende jurkjes aan, 'haar' tanden worden gepoetst en ze wordt in bed gelegd. Na vijf minuten wordt ze weer wakker gemaakt en begint het ritueel van voor af aan.
Als het bedtijd is, wil mijn zoon zijn logé bij hem in bed leggen.
"Is dat niet een beetje ranzig?", vraagt mijn man.
"Tsja", zeg ik. Dan kijk ik mijn zoon aan. "Laat Ko maar in haar maxicosi slapen."
"Maar Landleeuw slaapt ook altijd bij mij en dat vinden jullie toch ook niet ronsig?"
"Landleeuw slaapt niet elke avond bij een ander in bed", antwoordt mijn man.
Ik knik eensgezind. Ineens weet ik waarom ik zo'n hekel heb aan Ko. De kleine slet.
"Bovendien heerst er een luizenplaag op school, lieverd."

Logeerboek
"Vergeet je niet om een verhaaltje in Ko's logeerboek te schrijven?", vraagt mijn zoon als ik hem welterusten kus.
Shit, vergeten. Ik wilde een film gaan kijken. Maar nee, eerst moet er nog een verslag geschreven worden in Kleine Slet d'r balboekje.
Ik blader door de map. De andere ouders hebben er vrolijke verhaaltjes in geschreven, vanuit het perspectief van hun kind; voorzien van kleurige tekeningen en vrolijke foto's. "Ko ging mee naar de verjaardag van mijn vriendje, wat een pret hebben we gehad!", "Ko mocht lekker met mij in bad!", "Wat was het gezellig, Ko! Kom je snel weer eens langs?" Getver. Met tegenzin sla ik een lege pagina open.

Beste Ko
Je kwam niet erg gelegen. Mama had haast en was bovendien op de fiets. En dat met al die bagage van je! Al snel kwam ik met mijn voet tussen de spaken, en hopla, daar lagen we alle drie. Door jou had ik een gekneusde enkel!
Met tegenzin pen ik nog een paar regels en dan sluit ik af:
Wat jammer dat je niet bij me in bed mocht slapen, Ko. Papa vond dat te ranzig met zo'n pop die elke avond bij een ander kindje in bed ligt. En mama zei nog iets over luizen. Maar Ko, als je ontluisd bent en voortaan even belt van tevoren, dan valt er misschien nog wat te regelen.

De volgende dag vraag ik mijn zoon hoe het is geweest op school. Mocht hij nog iets vertellen over zijn logeerpartijtje, of hoe ging zoiets eigenlijk?'
"Meestal leest de juf het verhaaltje voor. Maar bij de jouwe stopte ze halverwege."
Ik verslik me in mijn koffie.
"Goh. Wat raar zeg."
________________________________________________________________________________________

Iris is de winnares van de ZeMama-wedstrijd en is daarmee onze nieuwe columniste. Iris is getrouwd en heeft twee zoontjes van vier en anderhalf jaar. Voordat ze kinderen had, snapte ze nooit waarom ouders niet ingrepen als kinderen alles bij elkaar krijsten in de supermarkt; waarom alles aan je kind énig is: zelfs poepluiers verschonen. En van overbezorgde ouders kreeg ze helemaal de kriebels. Totdat ze zelf moeder werd.

Iris is meer dan alleen moeder: Secretaresse, wannabe schrijfster, 'francofille', chocoholic... En ook daarover schrijft ze, op Miss Moneypenny Blogs.