ZeMama: Lekker swaffelen in je speelhut
De trend werd gezet door onze jongste. Op een dag vond hij het opeens nodig om zich stiekem uit te kleden in de inloopkast en daar vervolgens - tadááá! - piemelnaakt uit tevoorschijn te springen. Dat was uiteraard lachen, gieren en brullen geblazen voor zijn oudere broer, en ik geef toe: ook voor ons. Dus bleef hij het herhalen. 's Ochtends als ik de woonkamer inliep, als ik een blik soep uit de kast wilde pakken of als ik thuis kwam van mijn werk: tadááá! - vloog die kastdeur weer open. Op een gegeven moment merkte ik dat ik een Pavlovreactie begon te ontwikkelen. Zodra ik ergens - bij een vriendin of op mijn werk - langs een inloopkast liep, begon ik direct te hallucineren over petieterige potloodventers.
The Naked Chef
De fase is echter nog lang niet op zijn retour. Zoals dat gaat met trends, krijg je na een tijdje vanzelf wat volgers. Onze oudste zoon zag namelijk ook in hoe leuk, bevrijdend, grappig en wat-al-niet-meer dat streaken is. Eigenlijk blijkt alles veel leuker als je het in je blote, witte billen doet: tikkertje, verstoppertje of restaurantje spelen, maar ook riddertje (mét helm en zwaard, dat dan weer wel) en zelfs vrachtwagenchauffeurtje is plots veel interessanter als daar geen kleren aan te pas komen. ("Kijk mama, ik heb in een plastic fles geplast. Hahaha!" ? had ik nu maar niet uitgelegd wat die fles met 'gele cola' laatst in de berm naast de truckstopplaats deed).
Swaffelen
Nu heb ik niets tegen naaktlopen, helemaal niet bij kinderen en zeker niet in de privacy van je eigen tuin. Maar toch. Als ik op een dag een verschrikte 'Iiiieeeh!' hoor, gevolgd door de harde lach van een volwassene, neem ik toch maar even een kijkje bij de speelhut. Daar hangt de oudste poedelnaakt in de klimboom die boven de heg uitsteekt, terwijl de jongste met zijn kleine, blote mannelijkheid het raampje staat te beswaffelen dat uitkijkt op het naastgelegen fietspad. Onze tuin bleek dus toch niet zo goed beschut als ik dacht. Een lol dat ze hebben! En deze wordt alleen maar verder aangewakkerd door de reacties van voorbijgangers.
Pssst! Piemel zien?
"Hier komen!", roep ik quasi boos terwijl ik ze uit hun hut probeer te plukken. "Je mag je piemel toch niet zomaar aan iedereen laten zien!", zeg ik half lachend.
"Waarom niet?", vraagt de oudste als hij op de grond staat, bloedserieus.
"Nou gewoon? Dat kan niet."
"Maar mensen zien toch ook mijn blote hoofd en mijn armen en benen? Waarom mag dat dan wel?"
Ik zucht. "Weet ik veel. Niet iedereen wil dat zien van andere mensen."
"Maar als ik het dan eerst vraag?"
Ik zie het voor me: 'Hallo meneer de voorbijganger, wilt u mijn piemel zien?' "Nou nee", zeg ik. "Doe maar niet, schat."
Er worden geen lastige vragen meer gesteld, dus ik neem aan dat alles duidelijk is en ga terug naar binnen.
Bosjesmannen
Niet veel later komt opa langs om een boormachine te lenen. Zodra de jongens zijn stem horen, komen ze als twee blote bosjesmannen met stokken in hun handen naar binnen gerend.
"Hé, opaaaaaa! Kom je met ons spelen?"
Opa aarzelt even.
"Dan mag jij ook je onderbroek uitdoen", probeert de oudste hem over te halen. "Wij vinden het niet erg om je piemel te zien hoor."
Lees hier Iris' vorige ZeMama-columns!
________________________________________________________________________________________
Iris is onze vaste ZeMama-columniste. Ze is getrouwd en heeft twee zoontjes van vijf en twee jaar. Voordat Iris kinderen had, snapte ze nooit waarom ouders niet ingrepen als kinderen alles bij elkaar krijsten in de supermarkt; waarom alles aan je kind énig is: zelfs poepluiers verschonen. En van overbezorgde ouders kreeg ze helemaal de kriebels. Totdat ze zelf moeder werd.
Iris is meer dan alleen moeder: secretaresse, wannabe schrijfster, 'francofille', chocoholic... En ook daarover schrijft ze, op Miss Moneypenny Blogs.