Gezellig glaasje wijn of eenzaam zijn?

Een dagje shoppen met vriendinnen, gezellig tutten met z?n allen of een lekker glaasje wijn. Het klinkt zo normaal voor de meeste jonge vrouwen, maar voor mij is het haast een droom. Want anorexia maakt eenzaam.

 

Het is zaterdagavond. Ik houd mezelf vaak genoeg voor dat ik ook een jonge meid ben met een leuk leven vol sociale activiteiten. Maar op avonden waarbij mijn vriend met vrienden gaat stappen, blijf ik doorgaans thuis. Dan realiseer ik me weer hoezeer ik zaterdagen haat. Of is het iets anders?

 

Zo?n avond gaat tergend langzaam voorbij, in tegenstelling tot de tranen die over mijn wangen stromen. Terwijl mijn vriend gezellig met zijn maten een biertje drinkt, probeer ik wat te studeren (om mezelf toch maar te vermaken) en vermijd ik Facebook, om niet geconfronteerd te worden met al het plezier dat iedereen maakt. Maar eigenlijk komt het erop neer dat ik met mijn neus op de feiten gedrukt wordt: anorexia heeft mijn sociale leven verwoest.

 

Ooit was ik een sociaal beest: iedere zaterdagavond ging ik op mijn manier uit, wat betekende dat ik naar de dansavond ging van de school waar ik stijldanste. Maar des te meer anorexia bevriend raakte met mij, des te meer ik vervreemde van iedereen. Steeds minder ging ik naar dansavonden, tot ik uiteindelijk niet meer verscheen. Ik had niet genoeg energie meer.

 

Als ik een uitnodiging kreeg voor een feestje, stond ik als eerste op de stoep. Maar de angst voor taarten, hapjes en alcohol won het van de behoefte aan plezier met en gezelschap van mijn vrienden. Stukje bij beetje distantieerde anorexia mij meer en meer. Dan heb ik het nog niet eens gehad over mijn bewegingsdrang. Ik ging misschien niet zo veel meer naar dansavonden, maar jazzballet deed ik volop. Mijn leven stond in het teken van niet eten en overmatig bewegen. En: ziek zijn. Ik schreef er al eerder over, maar mensen vinden het gewoon niet zo fijn om met iemand als ik om te gaan.

 

En nu zit ik daar dan, op zaterdagavond. Mijn vriendinnen hebben het te druk met andere dingen en ik word niet meegevraagd. Van een hoop hoor ik überhaupt niet zo veel meer als ik zelf geen contact opneem. Lange tijd kon ik ertegen, maar nu stort ik in dat opzicht langzaam in. En dat terwijl het behoorlijk goed gaat de laatste tijd: als je het niet weet, merk je niet dat ik een eetstoornis heb.

 

Maar hoe doorbreek ik die cirkel? Ik weet het wel, maar het is bijzonder moeilijk. Ten eerste heb ik met al mijn liegen natuurlijk een hoop vertrouwen geschonden. Begrijpelijk. Ten tweede woon ik inmiddels in een andere stad, waar ik niemand ken. Om nog maar te zwijgen over het gebrek aan zelfvertrouwen en het nog altijd aanwezige minderwaardigheidsgevoel. Ik gun anderen hun avondje uit en heb het gevoel dat ik het toch zal verpesten; immers, ik ben nog niet zo vaak wezen stappen en ben bang dat ik niet gezellig genoeg ben. Dan cijfer ik mezelf maar weer weg en veroordeel ik mijzelf tot me een avond ellendig voelen.

 

Gelukkig is daar mijn vriend, die me ook weleens meeneemt. Dan dans ik alsof mijn leven er vanaf hangt (en bedenk ik me maar dat iedereen zo veel op heeft dat mijn rare bewegingen toch niet opvallen) en geniet ik met volle teugen. Een drankje gaat er tegenwoordig wel in, iets wat een jaar geleden een grote vijand was. En gelukkig heb ik een paar échte vriendinnen, die af en toe nog wel aan me denken.

 

Anorexia heeft meer kapot gemaakt dan mij lief is, en dat realiseer ik me nu pas. Het was nooit mijn bedoeling geweest, maar als je zo liegt, bedriegt en in je eigen, geïsoleerde wereldje leeft, laat je het zo gebeuren. Maar? op naar een nieuw jaar met nieuwe, niet eenzame zaterdagavonden!
________________________________________________________________________________________