In je nakie rondhupsen

De zweetdruppeltjes parelden over mijn voorhoofd. Eerst leken het druppeltjes te zijn van de spanning, maar uiteindelijk kon ik ontspannen en écht genieten van een dagje zweten in de sauna met mijn vriend. Zonder anorexia. Mijn grootste mijlpaal van 2011.

 

Aan het begin van 2011 had ik niet eens durven dromen dat ik zo ver zou komen. Een dagje in m?n nakie rondhupsen is namelijk niet niks en was ondenkbaar. Het is één van de grotere uitdagingen omdat ik mezelf letterlijk en figuurlijk bloot moet geven. Onzekerheid overwinnen en een stukje acceptatie van wie ik nu ben en hoe ik er nu uitzie, zijn vereiste ingrediënten.

Geen vetrolletjeszorgen

Met dat recept in mijn hoofd gingen mijn vriend en ik tijdens de kerstvakantie naar de sauna. Wat zenuwachtig kleedde ik me om (of eigenlijk uit). Ik had mezelf immers al maanden niet meer compleet naakt gezien (we hebben geen lange spiegel, op mijn verzoek) en dat kon twee dingen betekenen: of ik zag er nog steeds uit als een levend klimrek, of ik was veranderd in een zeekakkelobbes. Eenmaal in de sauna tussen andere naakt rondhupsende mensen bleek ik geen van beide: niemand keek op of om. 'Ik ben normaal', dacht ik bij mezelf. Mijn zorgen vielen van mijn schouders en voor het eerst in tijden kon ik ontspannen, zonder me zorgen te maken over dat ene vetrolletje of dat andere kwabbetje.

 

Mijlpalen
Met zo?n afsluiter van het vorige jaar ga ik nu een nieuw jaar in. Een jaar waarin ik in ieder geval weet hoe ik om moet gaan met mijn anorexia. Een jaar waarin ik hoop dat ik het grotendeels kan loslaten. Genezen. Nieuwe mijlpalen bereiken. Maar ik heb natuurlijk nog meer dingen bereikt dan in mijn blote billen lopen, zoals niet naar een eetkliniek hoeven. Godzijdank. Ik voel me al gestoord genoeg zonder mensen die me vertellen wat ik verkeerd doe, en hoe het dan wel zou moeten. En gelukkig denken die mensen dat ik het wel zonder ze af kan. Dat is wel gebleken, denk ik.

 

Dit is er misschien eentje waar ik zelf niet heel trots op ben en me nog steeds een beetje voor schaam, maar belangrijk is ?ie wel: de McDonalds mijlpaal. Ik denk niet dat ik ooit gek zal worden op die slappe, bleke frietjes en de rubberachtige McNuggets, maar ik heb wel ontdekt dat ik niet gelijk een olifant word na een bezoekje aan de grote gele M. Niet te vergeten heb ik de kerstdagen goed doorstaan. Ja, er waren wat moeilijke dingen (gourmetten is een hel voor mij) maar van compensatiegedrag was geen sprake meer. Na je maaltijd erover inzitten dat je dit of dat hebt gegeten? No way. Dat past niet meer in mijn leven.
 

Wat nog komen gaat
Wat past dan wel in mijn leven? Genieten van lekker eten, en van eten waar ik zin in heb (in plaats van eten wat ik ?mag?). En het vooruitzicht dat ik na 2,5 jaar ein-de-lijk weer mag gaan sporten. Niet om af te vallen natuurlijk, maar wel om weer wat conditie op te bouwen. Door zulke dingen voel ik me weer een stuk ?normaler?.

 

Natuurlijk ben ik er nog niet. Ik heb nog steeds rare lijstjes in mijn hoofd met dingen die ik wel en niet mag eten. Dat ik praktisch alles (op producten met het woord ?room? en ?spek? na) eet, betekent namelijk niet dat die lijstjes weg zijn. Die moeten dus in de mentale papierversnipperaar. De bewegingsdrang heb ik onder controle, maar zorgt toch nog weleens (met de feestdagen bijvoorbeeld) voor wat onrust. Zo kan ik nog wel een hele lijst afgaan, maar ik moet niet vergeten dat ik al enorm veel bereikt heb. Weet je niet dat ik een eetstoornis heb? Dan zul je dat nu ook niet meer kunnen merken.

 

Afgelopen jaar had misschien wat dieptepunten, maar vooral veel hoogtepunten. Vanaf nu wordt alles alleen maar beter. En beter. En ik word beter.
________________________________________________________________________________________