Sociaal smikkelen

Je beste vriendin is jarig en iedereen blijft eten. De één is allergisch voor dit, de ander lust dat niet, dus de gourmetpannetjes verschijnen op tafel en iedereen zit te smikkelen. Behalve het meisje dat bang is voor eten?

 

Alleen eten is niet alles, maar met z'n allen eten ook niet. Voor de meeste mensen met een eetstoornis levert dat enorm veel stress op. In een restaurant staar ik uren naar de menukaart. Mijn vriend daarentegen kijkt ernaar, denkt even na en besluit waar hij zin in heeft. Mijn besluit is op heel andere dingen gebaseerd.

 

Is het gezond genoeg, is het veilig genoeg en vooral: is het slank genoeg? Dat moet wel te doen zijn, die drie criteria. Maar voor ik het weet, is bijna alles weggestreept en blijven de dingen die ik dan net niet lust over. Zucht.

 

Samen eten

Iedereen kakelt gezellig met elkaar, maar ik ben een beetje stil. Terwijl de meeste mensen al (bijna) klaar zijn met eten, ben ik pas op de helft. Dat heeft een aantal redenen. Zo ben ik een hoop informatie rijker: ik weet precies wie wat en hoeveel heeft gegeten. Daarnaast zijn er (ja, nog meer) regels waar ik aan moet voldoen. Ik mag bijvoorbeeld absoluut niet als eerste klaar zijn (want dan voel ik me zo?n vreetzak, een schrokop) en ik moet het minst eten van iedereen. Oh, en niemand mag doorhebben hoeveel ik eet. Alleen hoe weinig.

 

Gourmetten vs. genieten

Inmiddels vind ik eten in een restaurant niet zo erg meer. Ik kan er zelfs een beetje van genieten en ook keuzes maken is steeds makkelijker. Of ik nu alleen met mijn vriend of een grotere groep ga, maakt weinig uit. Al hoop ik nog altijd dat ik het minste eet, maar ik pas me er niet meer op aan.

 

Dat betekent niet dat alle sociale eetgelegenheden makkelijk zijn. Als ik bij iemand ga eten, wil ik het liefst weten wat op het menu staat. Om te kunnen compenseren. Nu compenseer ik niet meer, maar toch geeft het rust als ik me kan 'voorbereiden'. Zo had ik me laatst op alles voorbereid, welk gerecht dan ook. Alles, behalve mijn grootste, sociale nachtmerrie: gourmetten. De plaat was net zo gloeiend heet als mijn brein dat overuren maakte.

 

Keuzes, keuzes en keuzes

Er gaat een scheut olie (meer dan mij lief is) op de plaat en hoppa, de eerste vleesjes worden erop gegooid. Ik pak maar een pannetje en leg daar een stukje zalm met een druppeltje olie in. Dan heb ik dat in ieder geval nog in de hand. Terwijl iedereen tussendoor broodjes en salades eet, doe ik alles in etappes. Wachten op het visje. Eten. Salade. Nog iets op de plaat leggen. Wachten. En zo gaat het maar door?

 

Het ergste is nog dat ik over alles na moet denken. Wat wil ik eten (een heel gedoe met al die lijstjes) en hoeveel wil ik eten? Wanneer zit ik vol (want dat weet mijn maag niet altijd)? Al die vragen leveren enorm veel stress op en zorgen ervoor dat ik geen seconde kan genieten van wat ik eet of de gezelligheid.

 

Kom maar, culinaire keuken

Goed, gourmetten zal misschien nooit mijn ding worden. Maar vanavond zit ik in een restaurant te genieten met de familie. Van het eten en de gezelligheid. Anorexia past niet meer in dat plaatje. Hallo culinaire wereld!
________________________________________________________________________________________