9/11 En haar Betekenis…

In Engeland heerst nu grote verbijstering en onbegrip over deze uitspraak, waar dit Transatlantic Aircraft Plot al sinds 2006 uitgebreid speelt en een klip en klare zaak lijkt. Een zaak waar we in Nederland destijds niets van hadden vernomen in het nieuws. Alleen praktisch, in de wereldwijde aanscherping van regels betreffende het (niet) mee aan boord brengen van vloeistoffen op vliegtuigen. Waarschijnlijk heeft de Nederlandse journalistiek hiervan afgezien om niet onnodig paniek te zaaien, omdat het geen nieuwswaarde had. Of wellicht omdat ze in Nederland al heel goed doorhadden dat het bewijs in dit soort zaken, natuurlijk heel lastig valt hard te maken in een rechtbank en ze er zich met een Jantje van Leiden van af konden maken.

Aan dit soort afschuwelijke nieuwsberichten zijn wij in Nederland en de rest van de Westerse wereld helaas langzaamaan gewend geraakt. Hoewel we in Nederland gelukkig voor het grootste deel beschermd worden voor veel van deze verhalen over vermoedelijk verijdelde plots in de ons omringende landen, evenals vervelende zaken in Nederland zelf en andere aanverwante zaken en wetenswaardigheden. We moeten hierbij aantekenen dat het licht ontvlambare temperament van de Islam, die zich al sinds de zeventiger jaren van de vorige eeuw bezig houdt met aanslagen en kapingen, niet alleen een negatieve reputatie geniet in de Westerse wereld. Vrijwel overal ter wereld heersen conflicten tussen moslims en de hun omringende geloofsgenoten. Men denke hierbij bijvoorbeeld aan Rusland, Afrika en grote delen van de Aziatische wereld en dan hebben we het nog niet eens over het historische trackrecord van de Islam.

Zo verwoordde V. S. Naipaul, een Britse schrijver van Indiase afkomst, het heel treffend: "I have to stress that I was traveling in the non-Arab Muslim world. Islam began as an Arab religion; it spread as an Arab empire. In Iran, Pakistan, Malaysia, Indonesia - the countries of my itinerary - I was travelling, therefore, among people who had been converted to what was an alien faith. I was traveling among people who had to make a double adjustment—an adjustment to the European empires of the nineteenth and twentieth centuries; and an earlier adjustment to the Arab faith. You might almost say that I was among people who have been doubly colonized, doubly removed from themselves."

Het punt is dat wij in het Westen flink hebben moeten boeten - en dat nog steeds met alle plezier doen (en mensen het ons met alle plezier helpen herinneren) - voor wat wij in het verleden en heden hebben misdaan en doen, zoals het (neo)kolonialisme, de slavernij en de Kruistochten, om maar een willekeurige greep te doen. Deze schuldbekentenissen en vaak ongebreidelde zelfkritiek en zelfhaat is naar mijn mening een typisch Westers fenomeen. Ik zou haast willen zeggen een van oorsprong Christelijke trek of tik. Dat het gewoon is in een democratie de vuile was buiten te hangen, betekent natuurlijk niet dat andere volken geen vuile was hebben, noch zegt het iets over de mate van hun vuilheid. Alleen dat sommige mensen niet zo gek zijn zich onnodig bloot te stellen aan kritiek. Er moet daarom nog veel historisch, archeologisch en kritisch onderzoek worden verricht binnen de Islam. Iets wat overigens op alle mogelijke manieren verhinderd wordt, zo schrijven de meeste Qu'ran critici onder pseudoniemen en zijn opgravingen uit den boze.

Wat ook vreemd is, is dat veel mensen die zich - terecht of onterecht - zo verschrikkelijk druk maken over wat hun verre voorouders is aangedaan door andermans verre voorouders, enkel op het verleden gericht zijn. De actualiteit, waarin zulke misstanden nog steeds op grote schaal voorkomen en lang niet altijd voor hun klassieke varianten onderdoen, lijkt volledig te worden vergeten. Zo is slavernij, en dan bedoel ik niet alleen het 'economisch uitbuiten' in Marxistische geest, nog wijdverspreid in grote delen van de Islamitische wereld. Het wordt zelfs gerechtvaardigd door deze religie, die daarnaast allerhande vormen van discriminatie, die we in het Westen in de loop der geschiedenis hebben weten uit te roeien, eveneens legitimeert en aanmoedigt aan de hand van haar heilige tekst (Qu'ran), traditie (Hadith) en wetten (Shari'ah).

Deze lopen uiteen van het maken van onderscheid tussen gelovigen en niet-gelovigen, van diegene met-Het-boek en zonder-Het-boek, tot gehele hiërarchische onderverdelingen van de zogenaamde 'heidense afgoderij', naar type en klasse. Zo kun je het bijvoorbeeld wel 'schudden' als Hindoestaanse vrouw in een Islamitische staat. Maar ook wanneer je als moslim niet de Arabische taal machtig bent - die uiteraard superieur is aan alle andere talen, want Gods eigen – sta je op een lagere trede in de hiërarchie. En wanneer je op het Arabisch-Schiereiland woont (hoe dichter bij Mekka of Medina, hoe beter) ben je uiteraard weer meer waard dan, pak hem beet, een Indonesische moslim.

Echter, de wetenschap zit niet stil: Zo is er de afgelopen vijftig jaar grondig onderzoek verricht naar de verguisde Kruistochten. Door een nieuwe - en door techniek verbeterde - wijze van onderzoek, waarbij niet alleen kwantitatief gemeten wordt, maar zaken nu ook kwalitatief bekeken kunnen worden, zijn er verrassende feiten aan het licht gekomen. De veronderstellingen die al heel lang de ronde doen, over door wie en waarom de Kruistochten gevoerd werden, moeten in dit licht worden herzien. Nieuw onderzoek heeft namelijk aangetoond dat het niet gelukzoekers waren, die vanwege een grote bevolkingstoename en masse naar het 'beloofde land' snelden om daar na wat knokken de boel te annexeren. Of moet ik tegenwoordig zeggen, koloniseren? Want wat blijkt? Dat het veel waarschijnlijker is dat het Katholieke Christendom voor het eerst in Spanje in aanraking kwam met het idee van een godsdienstige oorlog, via de jihadistische veroveringstochten die al begonnen vlak na de dood en naar goed voorbeeld van Muhammad, de grote vrede stichtende profeet.

De 'Reconquista' die begon in de 11e eeuw, ofwel de herovering van het Iberische Schiereiland op de Moren, was de eerste kans die het Christendom kreeg om het concept van een godsdienstige oorlog te ontwikkelen en in de praktijk te brengen. Maar ook bij de Kruistochten naar Jeruzalem, moeten we niet vergeten dat het in eerste instantie door de Islam veroverd was op de Christenen. Overigens samen met de rest van het Midden-Oosten, dat in de 6de eeuw grotendeels Christelijk gebied was – die het vervolgens als hun heilige plicht zagen Jeruzalem te heroveren op de Islamieten. Het beeld van de kruisvaarders is niet dat van de tweede, derde of vierde broers, die geen kans meer zagen op de erfenis en niets te verliezen hadden, maar het waren juist de oudste broers in het gezin en koningen, die alles te verliezen hadden en heel weinig te winnen. Sterker nog, vaak kwamen deze vorsten gebroken (of niet) terug en bleek hun hele hebben en houden te zijn verdwenen of vrijwillig afgestaan aan de Kerk, bij vertrek of na terugkomst. En dan laten we de hele hachelijke onderneming die de Kruistochten waren nog buiten beschouwing. De mensen die toentertijd gezamenlijk op pad gingen om hun heilige plicht te vervullen, was een bonte stoet en eentje waar de Paus geen controle over had nadat deze eenmaal in beweging werd gebracht. Ze kwamen soms niet eens aan op de plaats van bestemming.

Dat wij dezer dagen niet meer in staat zijn te begrijpen waarom mensen hun leven opofferen voor religie, is te wijten aan het feit dat voor die mensen religie geen onderdeel is van het leven, zoals we tegenwoordig te vaak denken, maar dat het leven onderdeel is van hun religie. Tegelijkertijd zouden de Europeanen van toen, niet hebben kunnen begrijpen waarom mensen van nu, hun leven zouden willen opofferen voor lege en vage leuzen als 'Vrijheid' of 'Gelijkheid', waar onze cynische geest nog amper in lijkt te willen geloven. We mogen daarom best weleens stilstaan bij de betekenis van de overwinning, die de gebundelde Europese strijdmachten op 9/11 (1683) voor de poorten van Wenen op de Islam behaalde en op die manier haar expansiedrift definitief een halt toe riep.