Blik op media: Onze gespiegelde angst voor imperfecties

De trein had ik net gemist en daarom ging ik laatst een tijdschriftenboetiekje binnen. De meest prachtige covers staarden me aan, inclusief BEAUTY 'Lieke van Lexmond'. "Wat jammer dat ze geen pukkeltje heeft," dacht ik. "Doe niet zo idioot, waar slaat dit nou weer op!" sprak ik zachtjes tegen mezelf. Je kent het wel: die onsamenhangende gedachtemachine die maar doordraait. Toch vond ik mijn gedachte ineens niet zo gek meer. Ik wilde Lieke namelijk niet een pukkeltje toewensen uit een soort afgunst, want ze lijkt me een fijne, spontane meid (in hoeverre je een media-persoonlijkheid echt kunt kennen). Nee, het was eerder een verlangen naar een stukje authenticiteit. Een nostalgisch gevoel naar de grammofoonplatentijd waarin de kras op de plaat nog een unieke stempel op de muziek drukte.

Gewone vrouwen als echte modellen

De afgelopen jaren zijn er hier en daar wat geluiden te horen van media die ook wat openheid willen geven over de 'krassen'. Zo gebruikte cosmeticaconcern Dr. van der Hoog voor een campagne wel fotomodellen, maar dan was er niets aan ze gefotoshopt. In het januari-nummer van het Duitse tijdschrift Brigitte waren gewone vrouwen te zien als modellen. En natuurlijk ken je de DOVE-campagne vast wel, waarin vrouwen meedoen met een maatje meer. Bij het horen van al die initiatieven, dacht ik 'hoera', er gaat een omslag plaatsvinden. Want deze illusie van complete perfectie past toch niet bij een nieuw bewustzijn?

"We hebben een rare, sadistische relatie met onze media-persoonlijkheden"

Bij het zien van al die perfecte covers zakte de moed me weer in de schoenen. "Waar blijft dat nieuwe bewustzijn nou?" stampte mevrouwtje ongeduld in mezelf. Tja, kennelijk verkopen die perfecte covers toch beter. En uit recentelijk onderzoek blijkt dat we opkijken naar mooie mensen. Het lijkt wel alsof we graag iemand op een voetstuk willen plaatsen. Een voorbeeld willen hebben waar wij ook naar streven. Allemaal uit de gedachte dat we niet goed genoeg zijn, zoals we werkelijk zijn. De cosmetica-industrie vaart daar natuurlijk goed bij.

En daarbij hebben we een rare, sadistische relatie met onze media-persoonlijkheden. Het ene moment plaatsen we ze op een voetstuk, het volgende moment meppen we ze er weer vanaf als we iets 'imperfects' hebben gevonden. En door roddelblaadjes te lezen, lijkt het wel alsof we die imperfecties (waar of niet waar) doelbewust willen opzoeken uit een soort jaloezie. Ja, hallo, natuurlijk zijn media-persoonlijkheden niet perfect en toch willen we aan die illusie vast blijven houden.

Onze angst voor imperfecties

Welke motieven zitten er toch onder al dit gedrag? Ik denk toch de angst voor onze eigen imperfecties. Als je je eigen imperfecties niet heb geaccepteerd, hoe kun je dat dan bij een ander? Door die perfecte cover worden we niet met imperfecties geconfronteerd en dat vinden we heerlijk. Zo hoeven we niet te dealen met die van onszelf of met het feit dat we ouder worden en aftakelen. Daardoor zijn nagelstudio's, botoxinjecties, hairextensions, neuscorrecties en de covers echte 'serieus business' geworden.

Iemand die er perfect uit wilt zien, zal daar veel tijd in moeten investeren. Wat een verantwoordelijkheid, wat een stress. Begrijp me niet verkeerd, ook ik kan genieten van mooie mensen, mooie kleding en mooie schoenen. Het is alleen de lading die erom heen is gaan hangen, allemaal uit angst voor.... Ik mis de speelse, vrolijke energie die ook met schoonheid gepaard kan gaan. Zo had ik me vroeger met een vriendinnetje opgemaakt met blauwe oogschaduw. Het zat op onze wangen en in onze haren, maar wat straalden we toch prachtig op die foto. Je geniet het meest van schoonheid door het te doorleven als een mooie, vrolijke zomerdag die weer voorbij trekt.

En dan kom je toch weer terug bij jezelf

"Je moet zelf de verandering zijn die je in de wereld wilt zien." Een wijze en rake uitspraak van Mahatma Gandhi. En zo kom ik toch elke keer weer opnieuw bij mezelf uit. Eerst maar eens zelf proberen om vrolijk en stralend de deur uit te gaan met die pukkel op mijn voorhoofd.