Het monster en de tranen

Ik zal nooit die keer vergeten dat ik samen met mijn vriend een film lag te kijken. Dat ik een opmerking maakte. Dat ik zag wat mijn anorexia met anderen doet. Hoe het niet alleen mij, maar ook hem een beetje kapot maakte.

 

Ergens weet je het wel, dat niet alleen jij ermee zit. Niet voor niets zeurt iedereen dat je eens een dot slagroom op dat toetje moet doen ? dat je dat toetje überhaupt gewoon moet nemen. Toch denk je dan dat ze niet zo moeilijk moeten doen. Immers, je hebt alles onder controle.
 

Praten

Mijn vriend praatte er veel over met mij. Die gesprekken gingen met name over? mij. Wat gaat er allemaal door mijn hoofd, waarom ben ik bang voor dit, dat, zus, zo. Waarom heb ik deze relatie met eten? En dat was het dan. Allemaal gericht op Jikke, Jikke, Jikke. Terwijl het echt niet zo was dat hij kon stikken.

 

Monster

We lagen onder een dekentje ? ik had het immers altijd koud, al helemaal in de winter ? en Shutter Island stond aan. In één van de scènes zegt een man dat hij een monster is. ?Ik heb ook een monster in mij?, fluisterde ik tegen mijn vriend. Hij reageerde niet en keek onverstoord verder. Ik schonk er verder geen aandacht aan. Ik had het immers als grapje bedoeld ? mijn rare eetstoornishumor.

 

Afgelopen

De aftiteling komt met een doodse stilte. Ik staar nietsvermoedend naar de namen die voorbij komen en wil vervolgens een kusje op zijn neus drukken. Zijn neus, naast zijn wangen waar tranen overheen rollen.

 

De eerste keer

?Maar je bent geen monster?, brengt hij met trillende stem uit. In plaats van vertellen waarom ik vind dat ik wél een monster in mij heb ? als er iemand is die dat begrijpt, is hij het wel ? sla ik mijn armen om hem heen. Nu is het aan mij om iets te begrijpen: het is verdomde moeilijk om toe te kijken hoe iemand tegen een genadeloze ziekte vecht.

 

Vertrouwen

Ik zal het nooit vergeten. De tranen, het intense verdriet, het aan elkaar vasthouden, vol hoop. Dat mijn eetstoornis mij kapot maakt is één, maar dat het dierbaren zo opvreet vind ik nog veel verschrikkelijker. Hoe emotioneel de avond ook was, het zorgde ervoor dat ik nog vastberadener werd om beter te worden. Zijn tranen gaven mij genoeg kracht om ook in mezelf te geloven, zoals hij gelooft dat ik echt beter ga worden.
 

Tegenstellingen

Voor anderen zijn het tegenstellingen. Ze willen helpen, maar dat kan niet, want dan voel ik me in het nauw gedreven. Ze willen je vertrouwen, maar hoe kunnen ze dat als ik al jaren gelogen heb? Ze willen het snappen, maar dat is moeilijk als je niet in mijn schoenen staat. Maar hij probeert het, en hij kan het. Eindelijk draaide het eens niet om mij, maar om hem. Het is zijn vertrouwen wat mij de kans geeft om beter te worden. Hij pusht me niet; hij steunt me. Hij vertrouwt erop dat ik mijn best doe om anorexia te verslaan. En dat werkt.

 

Een beetje

Het is een verdrietige herinnering, maar ook eentje die mij sterker maakt. Ik moet vooral beter worden voor mijzelf, maar uiteindelijk help ik daarmee toch ook een beetje de mensen om mij heen. Dan hoeven ze zich geen zorgen meer te maken, of toe te kijken hoe ik worstel met mezelf. No worries: ik kom er wel bovenop.

Lees ook de vorige columns van Jikke!
________________________________________________________________________________________