Diagnose: verminderd vruchtbaar

IUI. De informatiefolder die we net hebben gekregen ziet er kleurrijk, bijna gezellig uit. Een geïllustreerd stelletje, hand in hand, lopend in het gras met bloemetjes. Als je goed kijkt, lijken de tekeningen ook nog op ons.

 

Ik wil graag zwanger worden. Wij willen een kindje. Mijn vriend heeft een dochter uit een eerdere relatie en nu willen wij dolgraag ook samen een mensje op de wereld zetten. Dit is tot dusver nog niet gelukt. We hebben ons best ervoor gedaan, we hebben gevreeën op momenten dat het gewenst was, na de seks ben ik keurig tien minuten blijven liggen, heb met m?n benen in de lucht gehangen en de handstand gedaan.

 

Na operaties en complicaties in het verleden aan mijn baarmoeder was er al het vermoeden dat dit alles invloed kon hebben op mijn vruchtbaarheid. Ik heb er toen niet veel aandacht aan besteed, onder het mom van: ?Zien we tegen die tijd wel weer?. Die tijd brak bijna twee jaar geleden aan. Mijn vriend en ik gingen onbeschermd vrijen in de hoop dat we op een dag een positieve zwangerschapstest zouden hebben. 
 

 

Verminderd vruchtbaar
Na bijna een jaar geprobeerd te hebben, zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Een aantal onderzoeken en uitslagen verder kreeg ik de stempel 'verminderd vruchtbaar'. Een diagnose die, terwijl ik het eigenlijk al wist, keihard aankwam. Uit onderzoek bleek dat ik een zwakke eisprong had. Ik kreeg daar hormonen voor in pilvorm en tijdens een controle bleek dit heel goed aan te slaan, ik had een superei! Ik gebruikte de hormonen zes maanden, maar werd helaas ook zes keer gewoon ongesteld.

 

De onzekerheid begon toe te slaan. Ik voelde me rot en soms zelfs minderwaardig. In de tussentijd had ik de kersverse baby?s van bijna al mijn vriendinnen in m?n handen gehad, terwijl er bij ons helemaal niets gebeurde. Ik kon boos op mezelf worden als ik weer ongesteld werd en daar teleurgesteld over was. Ik moest inmiddels toch wel beter weten? Maar nee, er was alleen een constant vermoeden, maar nog geen echte bewijzen.

 

IUI
Dat bewijs kwam vorige week. Na weer een test en onderzoek kwam naar voren dat de kans dat ik op een natuurlijke manier zwanger zou worden echt nihil is. De gynaecoloog raadde ons IUI aan. Een inseminatie waarbij bewerkte zaadcellen via een slangetje in de baarmoederholte wordt gebracht. Hoe graag ik het ook anders had gewild, ik ben blij met dit nieuws. Ik kan de onrustige hoop elke maand laten varen. Het is nu simpel; willen wij een kindje, dan moeten we het inseminatietraject in. De duidelijkheid heeft het makkelijker gemaakt. 
 

 

Brownies
Zoals de IUI-informatiefolder beschrijft is het een belastend proces. We zullen vaker naar het ziekenhuis moeten en ik moet mezelf injecteren met hormonen. Ik ben niet bang voor naalden, een groot voordeel in deze. Om de frequente ritjes naar het ziekenhuis wat aangenamer te maken ben ik fijne muziek aan het verzamelen en heb ik nu al besloten om na elk bezoek die lekkere brownie in het ziekenhuisrestaurant te halen. Misschien wel een ervoor én een erna. We moeten er maar wat van gaan maken.

 

Vandaag werd ik voor het eerst sinds lange tijd zorgeloos ongesteld. Het onwetende, onzekere maakt steeds meer plaats voor kracht. Schouders eronder en recht op ons doel af. Hoe en wanneer het kindje ook komt, het zal met extra veel liefde en aandacht worden ontvangen.