Ja, ik wil

Nooit gedacht dat het moment zou komen dat ik er weer aan toe zou zijn en al helemaal niet dat ik er zo naar zou verlangen. Gezworen had ik twee jaar geleden om zo?n helse dag en nacht nooit meer te ondergaan. Wat een drama was het destijds. Maar wat een pracht en praal heeft het ons opgeleverd.

Rammelende eierstokken
Ja, ik heb last van rammelende eierstokken en een klok die zo hard tikt dat je precies weet hoe laat het is: hoog tijd voor een tweede kind! Gelukkig is het gerammel en getik niet letterlijk hoorbaar, anders zou ik (en mijn omgeving) er getikt van worden. Echt ritmisch is het namelijk niet. Het komt met ups and downs.

Het is natuurlijk heel spannend om het aan te kaarten. Zowel bij je eerste kind als bij een tweede, derde of vierde. Zou je partner er ook aan toe zijn?

"Het zullen je hormonen wel zijn." Wat een onzin! Ik vind kinderen gewoon ronduit geweldig! Ze zijn zo lekker eerlijk, heerlijk. Ik wil er wel vier! Echter wonen we in een heel leuk, oud huisje wat aan de veel te kleine kant blijkt te zijn voor mijn veel te grote toekomstplannen. Vier kinderen gaat qua ruimte zéker niet werken, maar twee zou met wat passen en meten best moeten lukken.

Mannen
Het beperkte woonoppervlak mag de pret dus niet drukken. Wat de hormonen betreft, die heb ik blijkbaar wat meer dan manlief. Die wil wel een tweede, maar heeft niet zo?n haast. Hij mist de tikkende tijdbom. Als ik een baby zie dan denk ik: 'JA! NU!' Niet denkend aan de bevalling, slapeloze nachten, buikkrampjes, doorkomende tandjes en ga zo maar door. Dat is bijzaak. "Ach, zo erg was het toch ook weer niet?!" zeg ik nu. "Nou, wacht maar tot we er weer middenin zitten." Ik weet dat hij gelijk heeft, maar die hormonen hè... Toch handig dat je de schuld af kunt schuiven.

Baby
Gelukkig deelt mijn zoontje Noah mijn passie met heel zijn hart. Die duikt in elke kinderwagen die we passeren en roept daarbij vol enthousiasme "Kijk mama, baby!" Zijn mooiste cadeau tot nu toe is dan ook een miniatuurmodel van plastic. Die móet overal mee naartoe. Hopen dat deze babyfase nog even (een paar jaar) aanhoudt.

Ik vind drie tot vier jaar verschil tussen mijn kroost prachtig. Maar langer kan ook. Wanneer is het nou hét goede moment? Bestaat dit wel of is er altijd iets wat je tegen kan houden en moet je het gewoon doen? Het heeft natuurlijk groot impact op je leven. Het uitstellen van deze beslissing gebeurt dan ook vaak.

Plannen en wennen
Mijn eerste zwangerschap was niet gepland. Ik zat middenin mijn examens en woonde drie hoog in een flat waar de politie elk weekend op de gastenlijst stond. Maar goed, toen het eenmaal zover was, was het van harte welkom. No diggity, no doubt. Toen deze zwangerschap na tien weken toch mis ging waren we zo aan het idee gewend en waren we er, hoe ongepland ook, toch zo enorm blij mee dat we er bewust voor kozen om een kind te ?nemen?. Een geluk bij een ongeluk. Het was meteen raak. Ik weet niet wanneer we er anders voor gekozen zouden hebben om aan kinderen te beginnen, maar ik denk dat het misschien nog wel jaren geduurd zou hebben.

Jonge ouders
Er zitten voor- en nadelen aan om jong ouders te worden. Ik vind het bijvoorbeeld jammer dat we niet eerst gereisd hebben. Er zijn zoveel landen die ik nog wil bezoeken. Maar dat kan natuurlijk nog in de toekomst. Met of zonder kinderen. Verder ben ik heel blij dat we ?jong en jeugdig? in het leven staan. Ik heb niet het idee dat ik nu wat mis omdat ik een kind heb. Met name door onze lieve oppasopa?s en -oma?s.

Wat betreft het verschil tussen een of twee kinderen zie ik meer voordelen dan nadelen. Ja, het is druk maar ook gezellig. Men noemt vaak als voordeel dat als je het leeftijdsverschil beperkt, je ?lekker snel uit de kinderen bent?. Ik weet niet of ik dit nou wel een voordeel vind. Toch lijkt het me leuk als ze qua leeftijd bij elkaar in de buurt zitten. Kunnen ze samen spelen en komen ze elkaar tegen op school en later in de kroeg. Een veilig gevoel dat het oudste kind een oogje op de jongste kan houden (en andersom).

Broertje
Ik heb altijd een grote broer of zus willen hebben. Vond ik bij vriendjes en vriendinnetjes altijd zo stoer. Mijn broertje is zeven jaar jonger. Hij is inmiddels achttien en een kop groter dus heb ik toch nog een soort van mijn zin gekregen. Ik hoef hem niet meer te beschermen, het is nu eerder andersom. Ik kan enorm trots op hem zijn dat hij zo volwassen, good looking en humoristisch is. Ik zou het dan ook heel jammer vinden als Noah dit zou moeten missen als hij enig kind zou blijven.

Samen
Maar goed, je moet er wel sámen voor kiezen om aan een (tweede) kind te beginnen. Als één van de twee twijfelt kun je het beter uitstellen. Nog een voordeel van jong moeder zijn: je hebt tijd genoeg. Ik verheug me op de dag dat ik een volmondige 'Ja, ik wil!? terugkrijg en wacht dit rammelend en tikkend geduldig af. Voorlopig nog even genieten van alleen Noah. En wat is dat heerlijk!

Zitten jij en je partner qua kinderwens en de planning hiervan op een lijn?
________________________________________________________________________________________

Mil@, onze 26-jarige columniste en jonge moeder van Noah, droomt ervan om schrijfster te worden. Ze woont samen met haar twee mannen in Hoorn, maar vlucht minimaal 28 uur per week naar de stad van haar hart: Amsterdam.
 
In haar columns worden de meest uiteenlopende mama-onderwerpen besproken. Van het kolven in een hippe club tot het met een krijsende peuter in de supermarkt staan. Graag neemt ze je mee in de wereld van zwangerschap, peuters, moeders, vaders, de bijbehorende taboekwesties en nog veel meer.