Mijn anorexia-aanvalstechniek

Geen professionele hulp. De wenkbrauw gaat omhoog, twijfel is af te lezen in het gezicht. Goed, ik gedroeg me behoorlijk gestoord door de anorexia. Maar dat zegt niet dat ik ook dom ben. Of dat ik er niet zelf bovenop kan komen.

 

Nee, ik ben niet tegen professionele hulp. Sterker nog, ik denk dat het een heleboel mensen juist heel erg helpt. Maar voor mij werkte het niet. Tijdens het lange wachten op die hulp had ik zelf al een begin gemaakt, mijn eigen uitgangspunten om beter te worden opgesteld en al behoorlijk wat bereikt. Natuurlijk deed ik dat niet helemaal alleen ? zonder de steun van vooral mijn vriend en ouders, maar ook andere mensen die dicht bij mij staan, was ik nooit zo ver gekomen.

 

Eigen tempo

Van muizenporties eten (in slakkentempo, ook nog) naar porties waarmee je voor je gevoel een heel studentenhuis kan voeden is een ongelofelijk grote verandering. Voor mij zou dat niet werken: net zo hard als ik die megaportie naar binnen zou werken, zou ik het er ook weer af willen hebben. Dat komt omdat ik niet de tijd heb gehad om te wennen aan de verandering. Immers, anorexia is meer dan een stoornis. Het is een levensstijl geworden, en dat verander je niet van de ene op de andere dag. Daarom pak ik het stap voor stap aan. Eerst de ene maaltijd wat groter maken en daar aan wennen. Vervolgens is het tijd voor een nieuwe stap. Zo gaat het ook met ?enge? en ?verboden? dingen eten. Dit betekent niet dat ik op mijn lauweren kan rusten: iedere dag moet ik weer mijn best doen en mezelf uit blijven dagen om verder te komen.

 

Gewicht is maar een getal

Dit zou haast mijn nieuwe lijfspreuk kunnen zijn. Of ik nu het gewicht van een tientonner of een veertje heb, dat verandert helemaal niets aan wie ik ben. Is wie ik ben niet veel belangrijker dan zo?n stom getal? Waarom zou ik dat getal mijn humeur, gedrag en zelfs mijn hele leven laten beïnvloeden als het eigenlijk niet zo belangrijk is? Als ik dan toch nieuwsgierig ben, ga ik heus wel op de weegschaal staan, maar dat doe ik alleen op dagen dat ik me goed voel: zo word ik minder beïnvloed als het me toch tegenvalt en zit ik er eigenlijk geen seconde mee. Vooruit, misschien heel eventjes, maar daar heb je ook alles mee gezegd.

 

Niet focussen op gewicht

Om die reden focus ik me niet op mijn gewicht, maar vooral op wat er in mijn hoofd gebeurt. Wat ik voel als ik eet ? of niet eet ? en waarom. Ik schreef de vorige keer al dat ik perfectionistisch en onzeker ben. Bovendien ben ik een echte controlfreak. Dat zijn dingen die waarschijnlijk altijd zullen blijven, maar ik ga er nu nog op een verkeerde manier mee om. Zo ontdekte ik bijvoorbeeld dat ik mede dankzij mijn enorme doorzettingsvermogen en discipline zo ver ben gegaan in mijn anorexia. Diezelfde dingen gebruik ik nu om het slechte gedragspatroon te veranderen in iets goeds. Dat gewicht? Dat komt wel goed als ik het in mijn hoofd allemaal weer op een rijtje heb. Natuurlijk doe ik ondertussen mijn best om ook aan te komen en vooral niet af te vallen (wat tot nu toe goed lukt!), maar dat is niet mijn hoofdfocus. 

 

Paniek

Die dingen zorgen ervoor dat ik niet in paniek raak. Dat is denk ik de sleutel tot de vooruitgang die ik heb geboekt. Door mezelf de tijd te geven om aan nieuwe patronen te wennen en bewustzijn van wat er mentaal gebeurt, raak ik niet in paniek. Paniek resulteerde namelijk altijd in afvallen, en dat is het laatste wat ik wil.

 

Professionele hulp en mijn aanpak

Natuurlijk ben ik geen psycholoog of diëtiste. Maar ik geloof wel heel erg dat deze manier voor mij ? en misschien ook voor anderen ? werkt. Immers, ik ga gestaag vooruit en als ik even niet vooruit ga, blijf ik in ieder geval stabiel. Bij de kliniek waar ik geweest ben, willen ze eerst dat je iedere week een pond aankomt totdat je een bepaald streefgewicht bereikt. Dat botst al heel erg met mijn idee over het in je eigen tempo doen en de nadruk niet op gewicht leggen, maar op de gedachten en het gedrag. In de kliniek zou ik alleen maar weerstand bieden en telkens terugvallen in een dal, terwijl ik nu langzaam maar zeker mijn Mount Everest overwin.

 

Geloof in jezelf

Ik sta 100% achter mijn aanpak, net als de mensen om mij heen. Ik geloof echt dat ik het zelf op kan lossen en dat ik daardoor alleen maar sterker in mijn schoenen zal blijven staan tegenover anorexia. Het is niet altijd makkelijk, maar dat zou het met professionele hulp ook niet zijn. Of mensen het nu raar vinden of niet dat ik dit zelf doe, ik weet wat ik bereikt heb, en dat ik me nu beter voel dan ik in jaren heb gedaan. Ik weet dat ik beter word als ik er zo voor blijf gaan.

Lees ook de vorige columns van Jikke!
________________________________________________________________________________________